Γράφει ο Τάκης Μίχας

Δημοσιεύθηκε στο Protagon.gr στις 11 Φεβρουαρίου 2014

Δεν γνωρίζω αν τελικά ευοδωθεί το πείραμα της συνεργασίας του ΠΑΣΟΚ με τους 58. Όμως αυτές οι διεργασίες στον χώρο της Κεντροαριστεράς θέτουν αναμφίβολα επίσης επί τάπητος το θέμα αναλόγων διεργασιών στον απέναντι χώρο, δηλαδή της Κεντροδεξιάς.

Όπως είναι γνωστό, ο Κεντροδεξιός -πέραν της Ν.Δ.- χώρος παραμένει κατακερματισμένος σε μικρότερες ομάδες, όπως τη Δράση, τη Δημιουργία Ξανά και τη Φιλελεύθερη Συμμαχία.

Μέχρι σήμερα οι προαναφερθείσες δυνάμεις προσπαθούσαν να βρούν τις συγγενείς δυνάμεις συνεργασίας κυρίως στον χώρο της Κεντροαριστεράς, μεταξύ δηλαδή των «εκσυγχρονιστών» του ΠΑΣΟΚ. Άλλωστε σε ομάδες, όπως π.χ. στη Δράση, συμμετείχαν και σημαντικά στελέχη αυτού του χώρου (η Αντιγόνη Λυμπεράκη κ.α.).

Υπήρχε, όμως, και μία μικρότερη ομάδα που θεωρούσε ότι οποιαδήποτε προσπάθεια για τη δημιουργία ευρύτερων συνασπισμών θα πρέπει να έχει ως πρωταρχικό άξονα αναφοράς κυρίως τη Νέα Δημοκρατία (και όχι τους «εκσυγχρονιστές» του ΠΑΣΟΚ).

Πιστεύω ότι σήμερα η δεύτερη τάση, δηλαδή εκείνη που υποστηρίζει συνεργασία με την Ν.Δ. θα είναι αρκετά ενισχυμένη. Υπάρχουν πολλοί λόγοι. Η Ν.Δ., υπό τον κ.Σαμαρά, δεν εξέπληξε αρνητικά. Αντίθετα μάλιστα, ορισμένα στελέχη της, όπως π.χ. οι κύριοι Ν. Δένδιας και Α. Γεωργιάδης έδωσαν ένα πολιτικό στίγμα που οπωσδήποτε υπήρξε πολύ πιο εντυπωσιακό από πολλούς αυτοαποκαλούμενους «μεταρρυθμιστές» της Ν.Δ.

Οποιεσδήποτε διαφορές -π.χ. στο θέμα της Εκκλησίας, στο βάθος των μεταρρυθμίσεων, στα εθνικά θέματα- υπάρχουν μεταξύ των μικρότερων ομάδων της Κεντροδεξιάς και της Ν.Δ. είναι σοβαρές και θα εξακολουθήσουν να υφίστανται, όμως δεν είναι μεγαλύτερες από τις διαφορές που ανταμώνει κανείς, για παράδειγμα, στο Συντηρητικό κόμμα της Βρετανίας.

Υπάρχουν διάφοροι τρόποι με τους οποίους θα μπορούσε να υλοποιηθεί η προοπτική μιας κεντροδεξιάς «Ελιάς». Ένας θα ήταν με την κατάρτιση ενός εννιαίου ψηφοδελτίου- κάτι πού όμως φαντάζει αρκετά δύσκολο.

Ίσως το πιο ρεαλιστικό θα ήταν μια αλλαγή στο καταστατικό της Νέας Δημοκρατίας, που θα επέτρεπε την αναγνώριση της λειτουργίας ιδεολογικών τάσεων στα πλαίσια του κόμματος. Αυτό θα επέτρεπε στις μικρότερες ομάδες να προσχωρήσουν στο κόμμα, διατηρώντας όμως μια διακριτή ιδεολογική φυσιογνωμία (και όχι να εξαφανίζονται από το πολιτικό προσκήνιο όταν τα ηγετικά τους στελέχη προσχωρούν στην Ν.Δ., όπως συνέβη με τη Δημοκρατική Συμμαχία, μετά την προσχώρηση της Ντόρας Μπακογιάννη…).

Για τα επόμενα χρόνια η πολιτική σύγκρουση στη Ελλάδα θα αντιπαραθέτει απο την μια πλευρά τους μεταρρυθμιστές, που υποστηρίζουν την βασική αλλαγή των υφιστάμενων δομών, και από την άλλη τους κομμουνιστές και νεοκομμουνιστές, που αγωνίζονται για τη διατήρηση του χθεσινού στάτους κβό. Φυσικά αυτή η εικόνα είναι κάπως απλουστευτική, όμως επαρκεί για τις ανάγκες του παρόντος σημειώματος.

Στα πλαίσια αυτής της σύγκρουσης, η έκβαση της οποίας θα έχει την ίδια σημασία για τη μελλοντική πορεία της Ελλάδας με την Μικρασιατική Καταστροφή, είναι πολύ σημαντική η κοινή πολιτική παρουσία όλων των ατόμων και ομάδων που συγκροτούν τη σημερινή Κεντροδεξιά.

Προκειμένου φυσικά να γίνει αυτό θα πρέπει οι διάφορες ομάδες να αναγνωρίσουν τη δεσπόζουσα θέση που κατέχει στον χώρο αυτό η Νέα Δημοκρατία. Από την πλευρά της πάλι η Ν.Δ. θα πρέπει να αναγνωρίσει ως θετική την ιδεολογική και πολιτική φόρτιση αυτών των μικρότερων ομάδων και κομμάτων και να τους δώσει τη δυνατότητα, στα πλαίσια ενός σύγχρονου κόμματος, να συνεχίσουν να μπορούν να προβάλλουν τις αντιλήψεις και τις αξίες τους.

Μ’ αυτό τον τρόπο, ο στόχος της δημιουργίας μιας δυναμικής κεντροδεξιάς «Ελιάς» θα γίνει απόλυτα εφικτός.

Πηγή: protagon.gr