Γράφει ο Φώτης Χριστοδουλίδης

Δημοσιεύθηκε στο eyedoll.gr στις 23 Φεβρουαρίου 2014

 

Όταν οι δημόσιοι υπάλληλοι απεργούν, πάντοτε βάζουν τον πολίτη μπροστά επιδιώκοντας τεχνηέντως να του δείξουν ότι απεργούν γι αυτόν, για να έχει δωρεάν υπηρεσίες κλπ.

 

Δυο παραδείγματα που μού  ‘ρχονται  πρόχειρα στο μυαλό είναι τα εξής:

Το πρώτο, η επίσχεση εργασίας που είχαν κάνει οι εργαζόμενοι του ΟΑΣΘ για τα δεδουλευμένα τους.

Τότε, χωρίς να γνωρίζω ότι θα απεργήσουν, είχα πάει στο τέρμα των λεωφορείων και περίμενα κανονικά το λεωφορείο, μέχρι που είδα αναρτημένη την ανακοίνωση τους.

Μια ανακοίνωση που θα μπορούσε να με κάνει θερμό υποστηρικτή τους, αν δεν ζούσα στην Ελλάδα.

Στην πραγματικότητα όμως ζω στην Ελλάδα και τους ξέρω.

Η ανακοίνωση ούτε λίγο ούτε πολύ, έλεγε ότι θα πρέπει να δείξουμε κατανόηση μια και έχουν οικογένειες, είναι μέλη μιας κοινωνίας μέλη της οποίας είμαστε και μεις, που δοκιμαζόμαστε επίσης από την κρίση και την Τροϊκα.

 

Το διάβασα. Το επεξεργάστηκα και σκέφτηκα: Α μπα; Τώρα σας έπιασε ο πόνος για την κοινωνία;

Τότε γιατί τα αιτήματα σας είναι μόνο για τα φράγκα και δεν βάζατε και ένα αίτημα να μη σας μετατρέψει ο ΟΑΣΘ σε κυνηγούς ανέργων που δεν κόβουν εισιτήριο;

Γιατί δεν καταγγέλλατε την πολιτική των ποσοστών; Γιατί δεν δείξατε την κοινωνική σας ευαισθησία στην πράξη;

Γιατί όταν στην Αθήνα ένας νεαρός σκοτώθηκε από ατύχημα σε ώρα καυγά με ελεγκτή -άλλης υπηρεσίας, σύμφωνοι- δεν κατεβήκατε στο δρόμο για να αποτραπεί να συμβεί το ίδιο μελλοντικά και στη Θεσσαλονίκη;

 

Θα σας πω εγώ γιατί. 

Γιατί ζητάτε κατανόηση και υποστήριξη από το επιβατικό κοινό και την κοινωνία, όταν τα βρίσκετε σκούρα.

Προφανώς δεν σας νοιάζει η κοινωνία στην πραγματικότητα.

 

Το δεύτερο περιστατικό φιλοτομαρισμού βαφτισμένου σε ευαισθησία, έχει να κάνει με την απεργία του ΕΟΠΠΥ.

Πριν αρκετά χρόνια έγραφα φάρμακα για ένα συγγενικό μου πρόσωπο με χρόνια νεφρική ανεπάρκεια, διαβήτη και σχεδόν τυφλό.

Έκλεισα ραντεβού με έναν παθολόγο στη δυτική Θεσσαλονίκη -ας τον πούμε Ν (είναι το αρχικό του ονόματος του)- και δυστυχώς το ραντεβού συνέπεσε με την απεργία τους.

 

Πήγα την επόμενη ημέρα και ακολούθησε ο εξής διάλογος.

Ν: Δεν μπορώ να σου γράψω φάρμακα εκτός ραντεβού.

Εγώ: Χθες είχα ραντεβού. Εγώ ήρθα, εσείς όχι.

Ν: Είχαμε απεργία.

Εγώ: Το καταλαβαίνω, γι αυτό ήρθα σήμερα που δεν έχετε, να μου γράψετε τα φάρμακα που θα έπρεπε να γράψετε χθες. Αν δεν το κάνετε, η ασθενής θα μείνει για κάνα μήνα περίπου χωρίς φάρμακα.

Ν: Ε, και τι θέλεις; Να χαλάσω την απεργία; Όχι δεν σου γράφω.

 

Πήγα όπως είναι φυσικό στον προϊστάμενο, ο οποίος στην αρχή μου είπε «Βρες τα με το γιατρό».

Τον ρώτησα αν ο καθένας κάνει ό,τι του κατέβει ή αν μιλάω με τον προϊστάμενο.

Κατέληξε στο «Πες του πως είπα να γράψει τα φάρμακα».

 

Επιστρέφω στον Ν και του το λέω.

Και η απάντηση του ήταν: «Ε, και τι έγινε που το είπε; Ο προϊστάμενος γράφει τα φάρμακα ή εγώ;».

 

Δεν είχε το στοιχειώδη επαγγελματισμό να υπακούσει στον προϊστάμενο του, δεν είχε ούτε τη στοιχειώδη ανθρωπιά να γράψει φάρμακα σε έναν βαριά ασθενή που τα είχε ανάγκη.

Το πώς το χειρίστηκα και πώς τελικά έγραψα τα φάρμακα, δεν είναι της παρούσης.

 

Της παρούσης είναι ότι κάθε συνοδός ή ασθενής έχει να διηγηθεί τέτοιες ιστορίες σε κάθε ιατρείο, είτε είχε την ταμπέλα ΙΚΑ, είτε ΟΓΑ είτε -πλέον- ΕΟΠΠΥ.

Και αυτοί οι υπάλληλοι  -γιατί γιατρούς δεν μπορώ να τους πω-  τώρα προσπαθούν να πείσουν ότι απεργούν για τη δωρεάν περίθαλψη.

 

Συγνώμη, αλλά δεν θα πάρω.

Είτε συμμετέχουν σε πράξεις και παραλείψεις όπως του Ν, είτε τις ανέχονται, το θέμα είναι ότι οι περισσότεροι απεργοί απεργούν για το τομαράκι τους και μόνο!

 

Πηγή: eyedoll.gr