Γράφει ο ΚΚ2

Δημοσιεύθηκε στο Παρατηρητήριο την 1^η Μαρτίου 2014

Παρότι διάβαζα από καιρού εις καιρόν άρθρα του Σταύρου Θεοδωράκη, ο ίδιος δε μου έκανε ούτε κρύο αλλά ούτε πολύ ζέστη. Όταν έμαθα πως το πήγαινε για να κάνει κόμμα δεν μπορώ να αρνηθώ πως μέσα μου δεν είπα ένα «Έλεος! Κι αυτός;»

Δεν μπόρεσα λοιπόν να μην απορήσω γιατί όλη αυτή η φασαρία και αυτή η μαντάρα με το πρόσωπο του συγκεκριμένου δημοσιογράφου. Πολλά σχόλια, πολύ μιντιακή ανακατωσούρα. Έως ότου άκουσα τις δηλώσεις του Σκουρλέτη, και μέσα στα πολλά διάβασα και το παρακάτω άρθρο. Και τότε κατάλαβα. Ενοχλεί. Και ενοχλεί αυτούς που πρέπει.

Όπως – ναι – τους είχε ενοχλήσει ο Τζήμερος. Που το εμετικό σύστημα που ανέχεται ότι πιο ποταπό και ανήθικο υπάρχει, σκύλιασε με το που ο Τζήμερος μίλησε για το αγγελιόσημο.

Έμπλεξε και αυτός με τα social-mediaκά υπερ-εγώ του “μεταρρυθμιστικού” χώρου, όπου, όπου “εγώ” και ομαδούλα, έκανε και ατοπήματα όντας μη πολιτικός, κάποιοι είχαν παράπονα, και έτσι θάφτηκε.

Ο συγκεκριμένος όμως αρθρογράφος που παραθέτω εδώ φοβάμαι πως μέσα στο παραλήρημα του προδίδεται ακριβώς ως προς το τι φοβόντουσαν από τον Τζήμερο – με όλα τα στραβά του είπε και δυο αλήθειες, ε φίλοι “φιλελεύθεροι” ; – και φοβούνται από την Θεοδωράκη. Τους φοβίζει ότι κάποιος από αυτούς ΔΕΝ ελέγχεται. Ο γνωστοί έχουν στοχοποιηθεί (Μανδραβέλης, Πορτοσάλτε, Μπάμπης Παπαδημητρίου), οι Μπαξμπάνηδες αλωνίζουν και αυτό που φοβούνται είναι μια ανεξέλεγκτη φωνή λογικής που θα μπορούσε να διευρύνει το μεταρρυθμιστικό ακροατήριο και να προσεγγίσει όσους δεν μπορούσε η ολίγον στρυφνή εκφορά λόγου του Τζήμερου, η οποία όμως έβρισκε ακροατήριο καθότι δεν υπάρχει μόνο το αντιμνημονιακό μπλόκ σε αυτή τη χώρα ή οι “αριστεροί”.

Οπότε μην τον είδαμε και αμέσως τον χαρακτηρίσαμε. Τζήμερος με σακίδιο λοιπόν ο Θεοδωράκης, ενώ όλες οι τεχνικές #syriza_dialectics τίθενται σε ισχύ. Ad hominem επίθεση, άλλα αντ’ άλλων (λόγος “Κλικ”) λες και ο Θεοδωράκης έκανε lifestyle δημοσιογραφία, στρεψοδικία, λογικές αντιστροφές, κλπ.

Δεν έχει καταλάβει ο καλός δημοσιογράφος του “κόκκινου” ότι το πρόβλημα μας με τον Τσίπρα – που δεν το είχαμε με το Συνασπισμό του Κωνσταντόπουλου π.χ. – ΔΕΝ είναι το ότι είναι “αριστερός”. Είναι το ιταμό, τσιριχτό, καταγγελτικό, αντιπαθητικό στυλ ομιλίας του Τσίπρα που το έχετε αντιγράψει όλοι μέσω των ινστρουχτόρων σας εκεί πέρα στα κόκκινα και τα χοντντόκια.

Είναι αυτή η εχθροπάθεια, το:

–Κάτσε ρε παιδί μου να σου πω κάτι, μη φωνάζεις

–Τι να μου πεις ρε δοσίλογε/προσκυνημένε/δεξιέ !

Οι φωνές, οι ύπουλες ακτιβιστικές ανοησίες που κρύβεστε πίσω από όλες τις αντιδράσεις και δεν το λέτε, που σας κάνουν τελικά να μη διαφέρετε και πολύ από αυτό που πολεμάτε.

Καταντήσατε αντιπαθητικοί Συριζαίοι. Και εκεί που πολύς κόσμος το 2008 πήγε να δει τον Αλέξη με συμπάθεια, εκείνο που εισέπραξε ήταν μια τραχύτητα λόγου, μια μικροπρέπεια έκφρασης, μια μισαλλοδοξία, μια έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα, μια αλαζονεία στην τελική. Και όλα αυτά χωρίς στελέχη και χωρίς πρόγραμμα. Και όχι, είμαστε πάρα πολλοί που αυτό που είδαμε από τον Τσίπρα δε μας άρεσε και πιστεύουμε ότι όχι μόνο δεν έχει καλούς σκοπούς αλλά και ότι ακόμα και έστω με μία ευκαιρία θα βλάψει ανεπανόρθωτα τη χώρα του. Χώρια το ότι σε αντίθεση με το Θεοδωράκη, έχει δουλέψει στη ζωή του. Έχει κολλήσει αληθινά ένσημα στο βιβλιάριο ασφάλισης του.

Σε αυτή την περίπτωση, ο Θεοδωράκης μπορεί να εισπράξει ακριβώς όλον αυτό τον κόσμο που ναι μεν έχει ευαισθησίες, έχει σοβαρά θέματα και ενδεχομένως και θέματα ζωής να λύσει αλλά και γι’ αυτό και απαιτεί σοβαρότητα από τους πολιτικούς και σεβασμό στη νοημοσύνη του. Και ναι, έχει και το χρόνο να πείσει ή να μην πείσει τον κόσμο. Οπότε δεν χρειάζεται πανικός φίλοι αντιμνημονιακοί Συριζαίοι.

Εκτός αν θέλετε τις πολιτικές διεργασίες να είναι μονόδρομος προς το μέρος σας και μόνον, οπότε έχουμε άλλου είδους θέμα, σοβαρότερο. Και δεν είναι ο Θεοδωράκης.

Είστε εσείς.

Πηγή: Το Παρατηρητήριο