Γράφει ο Τηλέμαχος Μαράτος*

Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 8 Μαρτίου 2014

«Οι χρήσιμοι ηλίθιοι» – H «συλλογικότητα» απαιτεί απόλυτη αναστολή σκέψης και πρωτοβουλίας

  Ο θαυμασμός μου για την αποτελεσματικότητα του κολοσσιαίου και παντοδύναμου οργανισμού της KGB (σήμερα FSB) είναι ειλικρινής και απεριόριστος. Ως ιστορικό φαινόμενο μπορεί να συγκριθεί μόνο με την βρεφική αφέλεια των πειθήνιων οργάνων της – παγκοσμίως παρ’ ημίν – που έχουν την εντύπωση ότι είναι κομμουνιστές. Από τους πλέον επιτυχημένους χαρακτηρισμούς εκείνων που πιστεύουν – τυφλά – ότι τους σερβίρει η ρωσική προπαγάνδα, είναι η φράση που πιθανόν είπε ο Λένιν, αλλά ασφαλώς επανέλαβε ο Στάλιν: «Οι χρήσιμοι ηλίθιοι».

Εκτός από τον θαυμασμό μου για την επιτυχία αυτού του μοναδικού οργανισμού, έχω την απορία – ακόμη αναπάντητη – πως αντιλαμβάνονται σε κάθε περίπτωση την «γραμμή» της KGB και συντάσσονται αυτομάτως κατά κάποιον, μεταφυσικό, μάλλον, τρόπο ακαριαίως και ομοιόμορφα. Για να μην σπαταλήσω τον χώρο, θα αναφέρω μόνον το παράδειγμα του σμήνους από χιλιάδες μικρά μαύρα, αλλά θορυβώδη πουλάκια (τα ψαρόνια) που πετάνε σαν σύννεφο και αλλάζουν κατεύθυνση όλα, δια μιας! Το ίδιο βλέπουμε στα ντοκιμαντέρ να κάνουν οι σαρδέλες. Είναι χαρακτηριστικό της «συλλογικότητας» που απαιτεί βεβαίως απόλυτη αναστολή σκέψης και πρωτοβουλίας.

Προ πολλών ετών, θυμάμαι, ότι οι στρατιώτες τραγουδούσαν το εμβατήριο: «Έχω μίαν αδερφή/κουκλίτσα αληθινή/την λένε Βόρειο Ήπειρο/την αγαπώ πολύ». Όχι πλέον. Κοντά στο Πολυτεχνείο υπήρχε ένα μαρμάρινο άγαλμα κόρης που υπέφερε αλυσοδεμένη. Η «Βόρειος Ήπειρος». Το άγαλμα ενοχλούσε τους κομμουνιστές και το βανδάλισαν. (Το μίσος αυτού του κόμματος για την Ελλάδα είναι βαθύτατο).

Είχα την τύχη να κάνω ένα ταξίδι στην Αλβανία, στα μέσα της δεκαετίας του ’80 με τον Γεώργιο Ράλλη και δύο-τρεις άλλους, κυνηγούς. Έγραψα τις εντυπώσεις μου, σε στυλ τουριστικού ρεπορτάζ, κατά προτροπή της Ελένης Βλάχου, σε σειρά άρθρων στην «Καθημερινή». Η εφημερίδα έλαβε σειρά επιστολών που με αποκαλούσαν φασίστα. (Έγραψαν και μερικοί δεξιοί που είχαν ενοχληθεί γιατί είχα επαινέσει το εκπαιδευτικό σύστημα, και την καθαριότητα, στα ελληνόφωνα σχολεία της Β. Ηπείρου ως καλύτερα από τα ελληνικά).

Την ίδια εποχή την ώρα που μιλούσα, για το θέμα, σε εκπομπή της Κατερίνας Δασκαλάκη στον 9.84, ο σταθμός πήρε εξοργισμένα τηλεφωνήματα που απαιτούσαν να βγάλουν από «τον αέρα» αυτόν τον φασίστα. Αυτά προ τριάντα ετών.

Ο λόγος που αναφέρω, εν εκτάσει, αυτή την ανάμνηση, είναι ότι μόλις έγινε η εξέγερση στην Ουκρανία, αυτομάτως οι αντιστασιακοί χαρακτηρίστηκαν υποκινούμενοι από φασίστες. Το ίδιο έγινε και κατά την αντίσταση στις Βαλτικές χώρες που είχαν υποστεί τα ίδια, ακριβώς. Κατοχή, καταπίεση και «ρωσοποίηση», όπως και αλλού. Ελληνική εφημερίδα – εκδιδόμενη στην Ελλάδα δηλαδή – σε μακροσκελές άρθρο – που είχε άρωμα συστρατεύσεως με τα ρωσικά – χαρακτηρίζει την Βαρόνη Άστον ως ανήμπορη να διακρίνει τους φασίστες. Ο κ. Βενιζέλος κατηγορήθηκε για το ίδιο. Ωστόσο μια Ουκρανή, τόνισε, σε εκπομπή της ΔΤ, ότι: πολλοί Ουκρανοί μπορεί – έπειτα από μακροχρόνια βάναυση επιβολή της Ρωσικής γλώσσας – να είναι ρωσόφωνοι. Ακόμα και ρωσόφιλοι. Αλλά στην συντριπτική τους πλειονότητα, όλοι είναι Ουκρανοί, αγαπούν την πατρίδα τους και την ελευθερία που τόσο σπάνια γνώρισαν.

Μέσα στην αυτόματη συμπαράταξη, αριστερός συνομιλητής μου, σχολίασε, ευτυχής, ότι «τώρα πήραν την Κριμαία – άντε να πάρουν και τα υπόλοιπα». Ποια χώρα έχει σειρά; Τα βάσανα και οι συμφορές που υπέστησαν οι Έλληνες του Πόντου και της περιοχής από τους κομμουνιστές, εδώ αγνοούνται, ή αποσιωπούνται, και ακόμη συνεχίζεται η ακαταπόνητη προσπάθεια δικαιολόγησης του συμμοριτοπόλεμου. Το 1943, παιδιά στου Ζωγράφου τραγουδούσαν κάλαντα: «Ο Τιμοσένκο έρχεται/κι όλους τους καταδέχεται/απ’ τη, απ’ τη Βεσσαραβία/Ζήσε αρχόντισσα Ρωσία…» Δεν ήρθε όμως, γιατί ο Στάλιν τους πούλησε κυνικότατα. Εμφύλιος;

Η KGB ζει και βασιλεύει. Ο Πούτιν άρχισε την καριέρα του ως πράκτορας κατασκοπεύοντας φοιτητές. Η εξουσία – αλλά και η οικονομία – σε μεγάλο βαθμό είναι στα χέρια της KGB, περισσότερο παρά ποτέ. Η διαφορετική γνώμη είναι πολύ επικίνδυνο σπορ στην Ρωσία. Εδώ πάντως η «πρόοδος» συμπαρίσταται. Περιέργως ίσως, έχω μεγάλη συμπάθεια, αγάπη μπορώ να πω, για την Ρωσία, τον πολιτισμό της και τους ανθρώπους. Και γι’ αυτό τους συμπονώ τόσο. Για την δυστυχία που τους έτυχε με τους Μπολσεβίκους. Και σε μας… παρά λίγο. Ή ακόμα;

*Πλοίαρχος Ε.Ν., συγγραφέας