Γράφει ο Κώστας Στούπας

Δημοσιεύθηκε στο Capital στις 26 Μαρτίου 2014

Η στήλη εκφράζει συχνά ανοιχτά τις διαφωνίες της με το μοντέλο της πολιτικής που εφαρμόζει η κυβέρνηση, η οποία στηρίζεται στην ασφυκτική για την οικονομία αναδιανομή όσων καταθέσεων έχουν απομείνει, σε συντεχνίες του ιδιωτικού τομέα και πελάτες του δημόσιου τομέα.

Είναι ένα μοντέλο άδικο γιατί τιμωρείται αυτός που εργάστηκε αποδοτικά και διαθέτει αποταμίευμα και επιβραβεύεται αυτός που δεν δέχεται αξιολόγηση,  ο αργόσχολος, ο εκβιαστής συνδικαλιστής  και ο πελάτης αφισοκολλητής.

Πως αλλιώς να ερμηνεύσει κάποιος πως μετά από μια κρατική χρεοκοπία τα δημόσια ταμεία συνεχίζουν να μοιράζουν παχυλά εφάπαξ στους υπαλλήλους της Βουλής, τους πρόωρα συνταξιοδοτηθέντες του δημοσίου ή συνεχίζει να αμείβει τους εργαζομένους στα ζημιογόνα ΕΛΠΕ με 17 μισθούς το χρόνο;

Παράλληλα οι μεταρρυθμίσεις στο σκωληκόβρωτο πελατειακό σύστημα της μεταπολίτευσης παραμένουν δειλές και όχι σαρωτικές.

Όλα αυτά καταδεικνύουν ένα πράγμα: Πως το καθεστώς που μας χρεοκόπησε προσπαθεί να παρατείνει τη ζωή του, ρουφώντας και τις τελευταίες ρανίδες ικμάδας αυτού του τόπου.

Παρ’ όλα αυτά οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, ανακατεύοντας συνεχώς την τράπουλα, εμφανίζοντας πρωτογενές πλεόνασμα και αναδιανέμοντας άδικα το αποταμίευμα που έχει μείνει στις τράπεζες μέσω της υπερφορολόγησης, έχει καταφέρει να αποδυναμώσει τα άκρα του πολιτικού φάσματος των οποίων η κυριαρχία για κάποια περίοδο φαινόταν αδιαμφισβήτητη.

Μπορεί να μειώνεται η επιρροή της κυβέρνησης λόγω φοροεπιδρομής αλλά μειώνεται και των άλλων παρά την ευνοϊκή συγκυρία να εισπράξουν την δυσαρέσκεια.

Η Χρυσή Αυγή  μετά τη δολοφονία Φύσσα και την αντιμετώπισή της ως εγκληματικής οργάνωσης παραπαίει, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τη στασιμότητα που εμφανίζει η επέκταση της επιρροής σε επίπεδα κάτω των τελευταίων εκλογών μοιάζει με καζάνι που βράζει και το αποτέλεσμα θα το δούμε μετά τις προσεχείς εκλογές, στο βαθμό που επιβεβαιωθούν οι δημοσκοπήσεις.

Πολλοί διαμαρτύρονται πως μπορεί κάποιος να συμπεριλαμβάνει στα άκρα το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ή το τρίτο κόμμα;

Ένα κόμμα που προωθεί σε θέσεις στο κοινοβούλιο οπαδούς του Μάο, του Στάλιν και άλλων ομοίων δεν μπορεί να έχει διαφορετική αντιμετώπιση από ένα άλλο που προωθεί οπαδούς του Χίτλερ. Στον ευρωπαϊκό πολιτισμό ο ναζισμός και σταλινισμός (κομμουνισμός) θεωρούνται ολοκληρωτικές ιδεολογίες και τα καθεστώτα που εγκαθίδρυσαν βαρύνονται με εγκλήματα επί εκατομμυρίων ανθρώπων. Η μνήμη των θυμάτων του ναζισμού και του σταλινισμού τιμάται στις 23 Αυγούστου τη διεθνή ημέρα της Μαύρης Πόρπης.

Η ανακοπή της επέλασης των άκρων αποτελεί επιτυχία της διαχείρισης της κρίσης από την κυβέρνηση. Ο τρόπος που το πέτυχε αυτό δημιουργεί αμφιβολίες για την βιωσιμότητα του εγχειρήματος.

Υπάρχουν ενδείξεις πως η οικονομία θα πάει καλύτερα το 2014, η ανεργία θα σταματήσει να αυξάνεται, ενδεχομένως θα αρχίσει να μειώνεται. Η ευρωπαϊκή στήριξη με τα ΕΣΠΑ και την στήριξη της επανεκκίνησης των έργων υποδομής αποτελεί τη ραχοκοκαλιά αυτής της στροφής. Η ΔΕΗ εξασφάλισε δάνειο με χαμηλό επιτόκιο χάρη στην εγγύηση γερμανικού ιδρύματος για να προχωρήσει στην κατασκευή νέων μονάδων.

Το ερώτημα που τίθεται είναι αν η κυβέρνηση μετά τις εκλογές και χάρη στην ανάπαυλα της κοινωνικής και πολιτικής έντασης που δημιουργεί η βελτίωση των προσδοκιών για την οικονομία, μπορεί να προχωρήσει τις μεταρρυθμίσεις που απαιτεί η αλλαγή του ελληνικού οικονομικού μοντέλου;

Δυστυχώς τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των κομμάτων δεν επιτρέπουν αισιοδοξία. Οι ίδιοι άνθρωποι που ευθύνονται για τη χρεοκοπία της χώρας τα τελευταία 20 χρόνια συνεχίζουν να ηγούνται και να εμφανίζονται σαν αυτοί που θα μας βγάλουν από τη χρεοκοπία.

Δυστυχώς η πολιτική γενιά που βρίσκεται στα πράγματα, εντός εκτός κυβέρνησης, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, το μόνο προσόν που έχει αναπτύξει είναι η διαχείριση πελατειακών σχέσεων και η αναδιανομή της ευημερίας με δανεικά παλαιότερα.

Αυτός είναι και ο λόγος που από την άκρα αριστερά μέχρι την άκρα δεξιά σαν μοναδική διέξοδο από την κρίση χρεοκοπίας δεν βλέπουν παρά την έλευση  ενός νέου σχεδίου Μάρσαλ. Ενός πακέτου βοηθείας δηλ. που θα αναλάβουν οι ίδιοι να μοιράσουν κατά το δοκούν σε ημετέρους.

Τελούμε αν αναμονή εξελίξεων πύκνωσης του ιστορικού χρόνου. Κάτι σαν αυτό που έλεγε ο Ένγκελς στο διαλεκτικό υλισμό το σημείο όπου η συσσώρευση της ποσότητας μετατρέπεται με εκρηκτικό τρόπο σε ποιότητα. Δηλαδή, την επιτάχυνση της ιστορίας με την εμφάνιση ενός καταλύτη.

Αν έχει δίκιο κ. Σαμαράς θα αποδειχτεί από το αν υπάρχει σχέδιο για τις μετά πλεόνασμα, εκλογές και αναδιάρθρωση χρέους εποχή. Για μετά το καλοκαίρι δηλαδή.