Γράφει η Όλγα Θεοδωροπούλου

Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 12 Απριλίου 2014

      Χωρίς να το καταλαβαίνουν, ούτε εκείνοι οι λίγοι (πολιτικοί) ούτε εμείς οι πολλοί (λαός), ανεπαισθήτως, κάτι αλλάζει στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Σχηματίζεται αχνά η κοινωνία των πολιτών. Το σήμα που εκπέμπει αυτή η αλλαγή δεν είναι ακόμη πολιτικό, σίγουρα όμως είναι πολιτιστικό.

Αυτός που μέχρι σήμερα είχε υποπέσει στην χλεύη και στον σαρκασμό, ο σκεπτόμενος άνθρωπος δηλαδή, ανασκιρτά. Αναστοχασμός; Μια κίνηση προς το πνευματικό ή μήπως η αποκατάσταση μιας αδικίας; Ο αφυδατωμένος καταναλωτής να μεταβληθεί σε συνειδητό πολίτη! Ανάγκη φυσικά, οι καιροί της υπερβολής έχουν παρέλθει, το οικονομικό του καθενός λιγοστεύει, μία άλλη ματιά σ’ αυτά που έρχονται μας οδηγεί σε σκέψεις που αφορούν το παρόν και το μέλλον της χώρας μας, της Ευρώπης.

Από το εγώ στο εμείς; Δύσκολο ακόμη να μιλήσει κανείς για ένα τέτοιο ποιοτικό άλμα. Όμως, «πάρε την τύχη της γειτονιάς σου στα χέρια σου» λένε κάποιες ομάδες και ενεργοποιούνται. Μερικοί ψάχνουν τη μικρή ιστορία στο παρελθόν αυτής της παλίμψηστης πολιτείας.

Προβάλλονται ταινίες και βίντεο τα οποία αφορούν ανθρώπους που σκέπτονται διαφορετικά – όσοι δηλαδή υπερασπίζονται το αυτονόητο κι αυτοί δεν είναι από τους κορυφαίους και επώνυμους, ανήκουν στους καθημερινούς όχι όμως λιγότερο αξιόλογους πολίτες.

Οι αρχαιολογικοί χώροι ξεκλειδώνονται. Ακόμα και το πολύπαθο Εθνικό Αρχαιολογικό μας Μουσείο αποκτά αξιοσημείωτη επισκεψιμότητα. Ας μην το ξεχνάμε, είναι ένα από τα σπουδαιότερα Μουσεία στον κόσμο. Μία σκέψη. Γιατί να μην προβάλλονται ντοκιμαντέρ με την διάσωση των αρχαιοτήτων κατά την διάρκεια της Κατοχής, από τους δικούς μας επώνυμους και ανώνυμους; Το δικό μας μνημείο ανδρών, ο δικός μας σεβασμός για όσα οι προηγούμενοι διαφύλαξαν…

Κέντρα παιδείας και γενικής μόρφωσης στην Αθήνα αλλά και την επαρχία συγκεντρώνουν κόσμο που διψά να συνεχίσει στην μόρφωση και στην δια βίου εκπαίδευση. Όσοι τα δημιούργησαν δεν έκαναν τίποτε περισσότερο από το να αφουγκραστούν τα αιτήματα και τις αγωνίες της κοινωνίας. Όσοι είπαν «υπάρχει διαφθορά, αλλά θέλω τούτο να σταματήσει». Όσοι έχουν πίστη στον άνθρωπο και στις προθέσεις του να υπερασπισθεί τη δικαιοσύνη. Γιατί, είναι άδικο να μένουν στο περιθώριο δυνάμεις πνευματικές και ηθικές που θα μπορούσαν να συμβάλουν στην εξέλιξη της κοινωνίας.

Ένα καινούργιο θάρρος, που στηρίζεται στην κριτική σκέψη και δεν θέλει απαραίτητα να καταδικάσει και να απαξιώσει, ψιθυρίζει πως πρέπει να αναλάβουμε και εμείς την ευθύνη. Να γίνουμε μέρος της ευθύνης. Με το απελπισμένο «τίποτα δεν αλλάζει» κονταροχτυπιέται το πρόσωπο μιας άλλης ευκαιρίας ο εθελοντισμός, ο αλληλοσεβασμός. Τα τείχη της αδιαφορίας μπορεί να ραγίσουν και από μία πρόταση, έναν στίχο, μία ιδέα. Στην προμετωπίδα των εξελίξεων, η πολυφωνία των απόψεων, ο σεβασμός στην διαφορετικότητα είναι μια κατάκτηση, μια ελπίδα. Μερικοί θα αναρωτηθούν, μα που τα βλέπεις όλα αυτά;

Θα απαντήσω, «διαβάζοντας πίσω από τις λέξεις» και θα συμπληρώσω ότι θα χρειαστεί χρόνος, γι’ αυτή την αλλαγή στο ήθος, αλλά το δύσκολο είναι πάντοτε το πρώτο βήμα, κι αυτό έχει γίνει. Για τα υπόλοιπα qui vivra verra.