Γράφει ο Ευθ. Π. Πέτρου

Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 23 Ιουλίου 2014

Μπορεῖ ἡ χώρα μας νά συγκαταλέγεται στά παλαιότερα μέλη τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, μπορεῖ νά καυχώμεθα ὅτι ὁ σύγχρονος εὐρωπαϊκός πολιτισμός βασίζεται στο ἀρχαῖο ἑλληνικό πνεῦμα, ὅμως εἴμεθα ἀπό τούς λαούς πού δέν ἐπιδεικνύουν καί πολύ ἐνδιαφέρον γιά τίς ἐξελίξεις στήν ΕΕ. Μᾶς ἐνδιαφέρουν μόνον ὅσα ἄμεσα μᾶς ἀφοροῦν. Ἀπό τήν ἀρχή ἄλλωστε αὐτά πού θέλαμε νά μαθαίνουμε εἶναι τά βραχυπρόθεσμα ὀφέλη πού ἐξασφαλίζαμε εἰς βάρος τῶν «κουτόφραγκων» ἑταίρων μας, ἀπό τους ὁποίους ἀπαιτούσαμε νά γνωρίζουν τά πάντα γιά τήν Ἑλλάδα καί νά ὑποστηρίζουν μέ φανατισμό καί, χωρίς ἄλλη ἐπεξεργασία, κάθε αἴτημα ἤ θέση μας. Γιά τά δικά τους προβλήματα ἐπιδεικνύαμε ἀνέκαθεν παγερή ἀδιαφορία…

Δέν συνιστᾶ ἔκπληξη λοιπόν, τό γεγονός ὅτι ὁ μέσος Ἕλλην πολίτης γνωρίζει ἐλάχιστα γιά τά ἀποτελέσματα τῶν τελευταίων εὐρωεκλογῶν καί τίς νέες ἰσορροπίες πού διαμορφώνονται ἐξ αἰτίας αὐτῶν.

Πέρα ἀπό τήν ἄγνοια θεσμῶν τήν ὁποία – προφανῶς ἠθελημένα – ἐπιδεικνύουν ὁ κ. Τσίπρας καί τό ἀριστερό μόρφωμα τοῦ ὁποίου ἡγεῖται, αὐτό τό ἴδιο συνιστᾶ μιά παραφωνία στούς κόλπους τῆς Εὐρώπης. Πράγματι στο Εὐρωπαϊκό Κοινοβούλιο ἐπικρατεῖ τό κεντροδεξιό Λαϊκό Κόμμα μέ 221 ἐκπροσώπους, ἐνῶ ἄλλους 68 ἔχει ἡ ὁμάς τῶν Εὐρωπαίων Συντηρητικῶν καί 67 αὐτή τῶν Φιλελευθέρων. Οἱ κεντροαριστεροί σοσιαλδημοκράτες ἔχουν 191 ἕδρες καί μόλις 52 οἱ ἀριστεροί πού ἐξέλεξαν ὡς ἐκπρόσωπό τους τόν κ. Τσίπρα, ἐκπλαγέντες καί αὐτοί ἀπό την ἀπρόσμενη ἐκλογική ἐπιτυχία του.

Τήν πραγματικότητα τοῦ ὅτι οἱ κεντροδεξιές –δεξιές– φιλελεύθερες δυνάμεις ἔχουν ἐπικρατήσει καί μαζί με τούς μετριοπαθεῖς σοσιαλδημοκράτες –οἱ ὁποῖοι γίνονται ὅλο καί πιό μετριοπαθεῖς– θα διαμορφώσουν τό αὔριο τῆς γηραιᾶς ἠπείρου, οἱ Ἕλληνες κάνουν πώς δέν τήν καταλαβαίνουν. Ἀπεναντίας ἡ συνθηματολογία περί ἐπικειμένων «ἀνατροπῶν» στήν Εὐρώπη καί περί δῆθεν καταδίκης τοῦ φιλελευθερισμοῦ συνεχίζεται ἀμείωτος. Καί ἐκτρέφεται ἀπό τήν ἄγνοια τῶν πολιτῶν, οἱ ὁποῖοι δέν θέλουν νά μάθουν ὅτι οὐδείς κατεδίκασε τόν φιλελευθερισμό στις εὐρωεκλογές καί οὐδείς προτίθεται νά εἰσηγηθῆ τίς «ἀνατροπές» πού ἡ ἀριστερά θέλει νά μᾶς πείση ὅτι θά ἔλθουν.

Ἀλλά ἔτσι μᾶς διαφεύγει ἡ πραγματικότητα. Διότι ἐνῶ οἱ πολίτες ἐξακολουθοῦν νά παραπαίουν ἀπό τήν παραπληροφόρηση, ἡ κυβέρνησις προσπαθεῖ νά ἀπαντήση στήν προπαγάνδα τῆς ἀριστερᾶς, σπαταλῶντας ἐκεῖ τίς δυνάμεις πού ἔπρεπε νά ἐπενδύονται στήν προώθηση τῶν συμφερόντων μας ἐντός τῶν εὐρωπαϊκῶν θεσμῶν. Ἡ εὐρωπαϊκή συνεργασία ἀπαιτεῖ ἀριστοτεχνική ἐφαρμογή τῆς «ὑψηλῆς τέχνηςτῶν συμβιβασμῶν». Ἡ ὁποία ἀποτελεῖ ἀραγές μέτωπο στο ἐσωτερικό. Ὅταν κάθε διαπραγμάτευσις καί κάθε συμβιβασμός «καταγγέλλονται» εἴτε σάν «προδοσία» εἴτε σάν «ὑποταγή» ἀπέναντι στά «συμφέροντα» τά περιθώρια ἑλιγμῶν μιᾶς κυβερνήσεως εἶναι μηδαμινά. Συνεπῶς ὁδηγούμεθα ἀπό ἥττα σέ ἥττα. Ἀλλά φαίνεται αὐτή εἶναι ἡ ἐπιδίωξις τῆς ἀριστερᾶς ἡ ὁποία οὐδέποτε ἐπέδειξε ἐθνικές εὐαισθησίες. Εἶναι ἄλλωστε στήν βάση τῆς ἰδεολογίας της διεθνιστική…

Ἀναρωτήθηκε κανείς, πῶς τά καταφέρνουν οἱ «ἀντιευρωπαϊστές» Βρεταννοί νά κατέχουν σημαντικές θέσεις ὅπως αὐτή τῆς ὑπάτης ἐπιτρόπου γιά τήν ἐξωτερική πολιτική; Ἄν παρακολουθούσαμε τήν εἰδησεογραφία θά βλέπαμε πῶς ἀντήλλαξαν τήν διατήρηση τῆς θέσεως τῆς λαίδης Ἄστον διαπραγματευόμενοι καί «συμβιβαζόμενοι» νά ὑποστηρίξουν τήν ὑποψηφιότητα Γιοῦνκερ γιά τήν θέση τοῦ προέδρου τῆς Ἐπιτροπῆς.

Ὅμως αὐτό πού κατάλαβαν οἱ Ἕλληνες γιά τήν Βρεταννία εἶναι ὅτι ἦλθε πρῶτος ὁ «ἀντιπαθής» εὐρωσκεπτικιστής Φαράζ (ὁ ὁποῖος ὅμως δέν διεννοήθη νά ἀμφισβητήση την δημοκρατική νομιμοποίηση τῆς κυβερνήσεως τῆς χώρας του). Καί ἴσως δέν κατάλαβαν τίς κινήσεις τοῦ συγκεκριμένου πολιτικοῦ ὁ ὁποῖος συνέπηξε ὁμάδα στήν εὐρωβουλή με τόν «συμπαθῆ» Ἰταλό κωμικό Μπέππε Γκρίλλο. Ἄς ἀναρωτηθοῦν ὅσοι κατέταξαν τόν Φαράζ στήν ἀκροδεξιά, τί δουλειά ἔχει νά συνεργάζεται μέ ἕναν ἐκπρόσωπο τῶν δυνάμεων τῆς «ἀνατροπῆς» ὅπως ὁ Γκρίλλο. Ἡ ἀπάντησις βεβαίως εἶναι ὅτι ὁ λαϊκισμός δέν ἀποτελεῖ μονοπώλιο καμμιᾶς πλευρᾶς.

Ἔχουμε λοιπόν στήν Εὐρώπη τήν ἀντιπαράθεση τῶν δυνάμεων τῆς σοβαρότητος καί αὐτῶν τῆς ἀφροσύνης. Ὑπερέχουν συντριπτικά οἱ δυνάμεις τῆς σοβαρότητος, οἱ ὁποῖες ἐγγυῶνται τήν σταθερότητα καί τήν πρόοδο. Ἀπό τήν ἄλλη παρατάσσονται οἱ ἑτερόκλητες καί οὐδόλως προοδευτικές δυνάμεις τῆς «ἀνατροπῆς» οἱ ὁποῖες ἀποδεικνύονται ἀποτελεσματικές μόνον στήν παραπλάνηση καί τήν συνθηματολογία.