Γράφει ο Βασίλειος Γρηγορίου Παπαδάκης

Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 26 Ιουνίου 2014

  Ὁ Ἀριστοτέλης, μαθητής τοῦ Πλάτωνος, Στάγειρα Χαλκιδικῆς (384 π.χ.) – Χαλκίδα Εὐβοίας (322 π.χ.), εἰς τά «Πολιτικά» (ἠθικά καί πολιτικά ζητήματα) ἀναφέρεται εἰς τήν ἐπιστημονική κατάρτιση καί τά προσόντα τῶν ἐξουσιαστῶν πού ἀποφασίζουν ν’ ἀσχοληθοῦν μέ τήν πολιτική καί νά κυβερνήσουν ἕνα λαό.

Τά προσόντα τῶν ἐπίδοξων πολιτικῶν εἶναι: Ἡ γνώση τῆς πολιτικῆς καί νομικῆς ἐπιστήμης, ἡ κοινωνιολογία, οἰκονομία, ψυχολογία, ἱστορία καί ἡ γεωγραφία. Οὐδεμία ἀναφορά εἰς τις τεχνικές ἐπιστῆμες (μηχανολογία, πολεοδομία) καί γενικά εἰς τούς μονόπλευρα κατηρτισμένους τεχνοκράτες.

Ὁ πολιτικός ἐκτός τῶν κλασσικῶν γνώσεων, ἐπιβάλλεται να διαθέτη ἰσχυρή βούληση, φαντασία, πολιτικό αἰσθητήριο και ὑψηλό ἠθικό ἀνάστημα.

Ἁρμόζει εἰς τόν πολιτικό νά εἶναι πρόσωπο δοκιμασμένο, ἐκλεγμένο καί νά ἐνεργεῖ πάντοτε γιά τό συμφέρον τοῦ συνόλου καί τῆς πατρίδος.

Ἡ πολιτική παραμένει ὡς «ἡ κυριωτάτη τῶν ἐπιστημῶν, τά καλά καί δίκαια σκοπούμενη».

Δικαίω τῶ λόγω ὁ Ἀριστοτέλης θεωρεῖται ὁ κορυφαῖος πολιτειολόγος καί κλασσικομαθής ὅλων τῶν ἐποχῶν.

Ὁ Πλάτων (Ἀθήνα 427-348 π.χ.) εἷς ἐκ τῶν θεμελιωτῶν τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ, εἰς τήν «Πολιτεία» παρομοιάζει τον ἄξιο πολιτικό μέ τόν ἐπιδέξιο ὑφαντή πού καταφέρνει νά συνδυάζει πολύχρωμα νήματα γιά νά φτιάξει ἕνα στέρεο ὕφασμα κατάλληλο γιά νά ἐναρμονίσει ὁ πολιτικός τίς ἀντίρροπες τάσεις καί νά ἐξομαλύνει συγκρούσεις συμφερόντων μεταξύ τῶν ἐξουσιαστῶν καί ἐξουσιαζομένων διά τήν δημιουργία κράτους δικαίου καί τήν ὁμαλή λειτουργία τῆς δημοκρατίας.

Ἡ δημοκρατία, κατά τόν Πλάτωνα, εἶναι τό πολίτευμα τῆς συλλογικῆς εὐθύνης.

Ἕνας ἀριθμός πολιτικῶν ἐπιστημόνων πιστεύει ὅτι ἡ δημοκρατία ὡς πολίτευμα τῆς ἰσότητος παρεμποδίζει τήν ἀνάδειξη ἱκανῶν καί προικισμένων ἀτόμων.

Ἄλλοι πάλι ἰσχυρίζονται ὅτι ἡ ἰσότης τῆς δημοκρατίας εἶναι ἀναλογική. Ὁ καθείς ἀπολαύει σύμφωνα μέ τίς ἱκανότητες, προσόντα καί τήν συνολική προσφορά στήν κοινωνία.

Ὁ Πλάτων ἀποδίδει τήν κατάρρευση τῶν κρατῶν, ἐνῶ δεν ἔλειπε ἡ πολεμική ἀρετή καί ἡ πολιτική ἱκανότης, εἰς τήν Ἀμάθεια ἡ Ὀλιγομάθεια, γνωστή ἀσθένεια τῶν καιρῶν μας.

Εἰς τούς «Φορεῖς τῆς Πολιτικῆς Ἐξουσίας» ὁ Κωνσταντῖνος Τσάτσος σκιαγραφεῖ τά τυπικά καί οὐσιαστικά προσόντα τῶν ἐν τοῖς πράγμασι. Νά ἔχουν ἠθικό, πνευματικό καί κοινωνικό ἀνάστημα, νά εἶναι ἄξιοι μέ ἐθνική καί ὑπερεθνική συνείδηση ὥστε νά δύνανται νά ἐκπληρώσουν ἐπαξίως τίς ὑποχρεώσεις τῆς πολιτείας ἐντός καί ἐκτός τῶν συνόρων.

Δέν ἀρκοῦν μόνο οἱ ἠθικές ἀρετές, πνευματικές καί ψυχολογικές ἱκανότητες. Χρειάζεται ἡ γνώση γιά νά ἐπιτύχουν εἰς τό ἔργο τους. Δέν πρέπει ὁ πολιτικός νά ἐπιδεικνύεται μέ τά λόγια πού λέει ἀλλά μέ τά ἔργα πού κάνει.

Ὁ ἡγέτης πρέπει συνειδητά νά ἐνεργεῖ μέ γνώμονα τό μέτρο τῶν δυνατοτήτων του καί τοῦ λαοῦ. Νά εἶναι βαθύς γνώστης τῆς ψυχολογίας τῶν ἀτόμων, τοῦ ὄχλου καί τῶν μαζῶν.

Ὁ Ξενοφῶν Ζολώτας, καθηγητής πολιτικῆς οἰκονομίας εἰς τό Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν ἔλεγε χαρακτηριστικά: «Ἄν χωλαίνει ἡ πολιτική καί ἡ οἰκονομία αὐτό ὀφείλεται κυρίως εἰς τον παράγοντα ἄνθρωπος.»

Αὐτή τήν γενικότερη ἠθικοκοινωνική, ἀνθρωποκεντρική καί πολιτική σύμμιξη χρειάζεται ἡ οἰκονομία γιά νά ἀπογειωθεῖ ἐπ’ ἀγαθῶ τῶν πολιτῶν τῆς Ε.Ε.

Ἄς ἔρθουμε τώρα εἰς τά καθ’ ἡμᾶς. Ὑπάρχουν παροιμίες και γνωμικά πού χαρακτηρίζουν τήν ἐκλογομανία τοῦ 40χρονου προέδρου τῆς ἀντιπολιτεύσεως ὁὁποῖος ζητάει ἐκλογές «ἐδῶ καί τώρα», πρίν τήν ἐξάντληση τῆς τετραετίας:

– «Ὁ ἄνθρωπος πού εἶναι βιαστικός δέν εἶναι γνωστικός.»

– «Ὅποιος βιάζεται, χάνεται.»

– «Ὅποιος βιάζεται, ξεσκεπάζεται.»

– «Ὅποιος ἔτρεχε νά μή βραχεῖ ἔπεσε εἰς τό ποτάμι.» Οὐδεμία σχέση μέ τό «Ποτάμι» τοῦ Στ. Θεοδωράκη.

Αὐτά ἀφοροῦν εἰς τόν παλίμβουλο πολεοδόμο τοῦ Ε.Μ.Π.

Οἱ ψηφοφόροι τῆς 25ης Μαΐου ἔρριψαν τό «λεῖον λιθάριον» (ψῆφος) εἰς τήν ψηφοδόχο μέ ἀποτέλεσμα τό κόμμα τῆς ἀριστερᾶς νά ἀγγίξει τό 26,5% ἔναντι τοῦ 31% πού συγκέντρωσαν τά κόμματα ἐξουσίας Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ.

Οἱ κομπασμοί περί ἐπιτυχίας εἰς τίς εὐρωεκλογές ἔπεσαν εἰς τό κενό μέ τήν εὐρωπαϊκή Ἀριστερά νά καταλαμβάνει τήν 5η θέση μέ 6,25% (47 ἕδρες) ἔναντι 28,10% (211 ἕδρες) τοῦ εὐρωπαϊκοῦ Λαϊκοῦ Κόμματος, 25,7% (193 ἕδρες) τῶν Σοσιαλιστῶν, 9,85% (74 ἕδρες) τῶν Φιλελευθέρων καί 7,72% (58 ἕδρες) τῶν Πρασίνων.

Κατά μία «ἐρεβική» συνεργία τό 26,5% τοῦ ἐκλογικοῦ ἀποτελέσματος τοῦ κόμματος τῆς ἀριστερᾶς ἀγγίζει τό 26,8% τῶν ἀνέργων τό πρῶτο τρίμηνο τοῦ 2014.

Ἀνεξήγητο φαινόμενο πού ὁδηγεῖ σέ περίεργες σκέψεις.

Ἐάν τά ἑπόμενα χρόνια μέχρι τίς ἐκλογές τοῦ 2016, τό ποσοστό τῆς ἀνεργίας πέσει κάτω τοῦ 20%, θά ἀκολουθήσει και τό κόμμα τῆς «ἀνατροπῆς» τήν καθοδική αὐτή πορεία; Εἶναι θέμα πρός ἐξέταση ἀπό τούς πολιτικούς ἀναλυτές, στατιστικολόγους καί δημοσκόπους. Ὁ χρόνος θά δείξει.

Ἐν τελευταία ἀναλύσει ὁ πάσχων ἀπό τό σύνδρομο τῆς σπουδαρχίας θά ἐξυπηρετήσει καλύτερα τά συμφέροντα τῆς χώρας ἀπό τήν θέση τοῦ πολεοδόμου-ἐργολάβου, ἀσχολούμενος μέ τόν σχεδιασμό πόλεων γιά τήν συντονισμένη καί ἁρμονική ἀνάπτυξή τους κι ὄχι ἀπό τήν θέση τοῦ πολιτικοῦ.

 Σήμερα, ὅσο ποτέ ἄλλοτε, λόγω τῶν οἰκονομικῶν συνθηκῶν, χρειάζονται κυβερνήσεις μέ ὁρίζοντα τετραετίας. Τά κόμματα πρέπει νά στελεχωθοῦν ἀπό ἄτομα ἐμπνευσμένα, μέ ὑψηλές ἠθικές ἀξίες, ἰδανικά, μόρφωση και γλωσσομάθεια. Ἐκλογεῖς και πολιτικοί ἄς ἐνστερνισθοῦν τίς παραπάνω ἀξίες γιά νά ἐπανακτήση ἡ Ἑλλάδα τήν θέση πού τῆς ἁρμόζει εἰς τήν Ε.Ε.