Ένα από τα πράγματα που χαρακτηρίζει τις ανεπτυγμένες κοινωνίες και οικονομίες από τις υπανάπτυκτες είναι η αξιόπιστη, έγκυρη και αδέκαστη απόδοση της δικαιοσύνης.

Για να συμβαίνει αυτό τα συντάγματα των πολιτισμένων κοινωνιών προβλέπουν την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης. Η σωστή απόδοση δικαιοσύνης στις διαφορές μεταξύ των πολιτών καθιστά αποτελεσματική την επιβολή του νόμου και ισχυροποιεί τους δημοκρατικούς θεσμούς.

Η έγκαιρη επίλυση των διαφορών μεταξύ, πολιτών ή νομικών προσώπων αποτελεί στοιχείο προσέλκυσης επενδύσεων για μια οικονομία. Κανείς δεν βάζει τα χρήματά του σε μια χώρα που η επίλυση της παραμικρής διαφοράς μπορεί να απαιτήσει χρόνια αναμονής…

Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα του πολιτισμένου κόσμου που δεν λειτουργεί η δικαιοσύνη. Υπάρχει αυτό που λέμε αρνησιδικία…

Δεν είμαι σε θέση να κρίνω την ποιότητα της απόδοσης δικαιοσύνης, αλλά στην Ελλάδα μια υπόθεση για να τελεσιδικήσει χρειάζονται 5-10 χρόνια κατά μέσο όρο. Σε όλες τις πολιτισμένες χώρες χρειάζονται μερικοί μήνες…

Η κατάσταση αυτή φαίνεται να αφήνει παγερά αδιάφορους τόσο τους πολιτικούς και τις κυβερνήσεις, όσο και τους Έλληνες δικαστικούς.

Οι τελευταίοι μάλιστα εκτός των αποφάσεων με ιδιοτελή κριτήρια σε ό,τι αφορούν τις μισθολογικές τους απολαβές, ασχολούνται και με αρμοδιότητες άλλων εξουσιών, όπως π.χ. είναι  η δημοσιονομική πολιτική.

Οι Έλληνες λειτουργοί της δικαιοσύνης σε μια κρίσιμη περίοδο για τη χώρα, με 1,5 εκατ. ανέργους, 2,6 εκατ. φορολογούμενους που έχουν σταματήσει λόγω αδυναμίας να πληρώνουν φόρους, απροσδιόριστο αριθμό ανασφάλιστων, αποφάσισαν πως οι περικοπές στους μισθούς τους είναι παράνομες και έτσι απαίτησαν την άμεση αποκατάσταση των απωλειών τους…

Αποφάσισαν δηλαδή, να εκμεταλλευτούν την ανεξαρτησία που δίνει το σύνταγμα στη δικαιοσύνη και να εκδώσουν αποφάσεις με ιδιοτελή κριτήρια. Επί της ουσίας αποφάσισαν να επιβάλλουν στους φορολογούμενους μερικά ακόμη βάρη… Εκτός αν πιστεύουν και αυτοί στην ύπαρξη του περίφημου «λεφτόδεντρου» που ευδοκιμεί στις χώρες που ανθούν οι μωρία και οι χρεοκοπίες.

Την ίδια περίοδο το Συμβούλιο Επικρατείας έκρινε «αντισυνταγματικές και μη εφαρμοστέες» τις περικοπές από την 1η Αυγούστου 2012 στις αποδοχές των ένστολων εν ενεργεία και συνταξιούχων, στρατιωτικών, αστυνομικών, λιμενικών και πυροσβεστών.

Οι μη εφαρμοστέες περικοπές αθροίζουν περί τα 900 εκατ. ευρώ το έτος επιπλέον δαπάνες στον προϋπολογισμό.

Σίγουρα οι επιταγές του νόμου πρέπει να είναι εφαρμοστέες και οι δικαστές είναι οι μόνοι αρμόδιοι να το κρίνουν αυτό. 900 εκατ. ευρώ περισσότερα ή λιγότερα στον προϋπολογισμό συνιστούν απόφαση δημοσιονομικής πολιτικής την οποία ο μόνος αρμόδιος να εκτελεί είναι η κυβέρνηση και το Υπουργείο Οικονομικών.

Οι δικαστές δεν έχουν αρμοδιότητα από το σύνταγμα να ασκούν δημοσιονομική πολιτική. Όμως ασκούν…

Οι δικαστές μας ασχολούνται με όλα τα άλλα εκτός των θεμάτων της έγκαιρης απόδοσης δικαιοσύνης που είναι η δουλειά τους…

Αυτό είναι σύμπτωμα χώρας σε κατάρρευση.

Οι λειτουργοί της δικαιοσύνης υποστηρίζουν πως πρέπει να αμείβονται καλά για να μην είναι ευάλωτοι σε πειρασμούς ιδιοτελούς απόδοσης δικαιοσύνης. Το ίδιο ισχύει, για τους βουλευτές, τους αστυνομικούς, τους εκπαιδευτικούς, τους δημοσιογράφους, τους τελώνες, τους στρατιωτικούς και για το 90% των ανθρώπων που έχουν τη διακριτική ευχέρεια να λαμβάνουν αποφάσεις.

Ένας παλιός επιχειρηματίας έλεγε κάποτε πως ένα καλό υπάλληλο όσα πολλά χρήματα και να τον πληρώνεις του δίνεις λίγα. Έναν κακό υπάλληλο όσο λίγα και να του δίνεις είναι πολλά…

Το καλός και το κακός υπάλληλος υπολογίζεται με την ποιότητα και την ποσότητα του αποτελέσματος της εργασίας.

Κατ΄ αυτήν την έννοια με μια χώρα που ουσιαστικά δεν υπάρχει δικαιοσύνη λόγω αρνησιδικίας, όσο λίγα και να αμείβονται οι λειτουργοί της είναι πολλά…

Οι δικαστικοί συγκρίνουν τις αμοιβές με αυτές των συναδέλφων σε ανεπτυγμένες χώρες που διαθέτουν ανθηρές οικονομίες και η δικαιοσύνη λειτουργεί έγκαιρα και αποδοτικά. Απαιτούν ανάλογες αμοιβές χωρίς να ενδιαφέρονται πρώτα να επιτύχουν ανάλογα αποτελέσματα στο έργο τους.

Οι δικαστικοί λειτουργούν δυστυχώς ως άλλη μια συντεχνία.

Δυστυχώς, η χώρα μας παραμένει τεμαχισμένη σε συντεχνιακά συμφέροντα που είτε κατεβάζουν διακόπτες, είτε κλείνουν λιμάνια, είτε εκδίδουν δικαστικές αποφάσεις με μόνο κριτήριο την αρπαγή πόρων από την κοινωνία, χωρίς να υπολογίζουν πως η κατάρρευση στην οποία την οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια θα συμπαρασύρει και τους ίδιους σε πολύ χειρότερη μοίρα…

Το πρόβλημα της Ελλάδας κυρίως συνίσταται σε εθελοτυφλία και αλητεία των κυρίαρχων ελίτ της (πολιτικής, δημοσιογραφικής, συνδικαλιστικής, δικαστικής, επιχειρηματικής κλπ) οι οποίες έπρεπε να δίνουν με πράξεις το παράδειγμα.

Πηγή: Capital