Γράφει ο Ιάσων

Δημοσιεύθηκε στο axortagos.gr στις 16 Ιουλίου 2014 

Η απόδραση από τις φυλακές των Βούρλων και η Φοβερά Αλήθεια

Η απόδραση

Στις 17 Ιουλίου 1955 απέδρασαν από τις φύλακες Βούρλων στον Πειραιά, 27 πολιτικοί κρατούμενοι ( 20 υπόδικοι και 7 κατάδικοι)  για κατασκοπία (πηγή).

Ήταν οι: Βαρδής Βαρδινογιάννης, Ανδρέας Βελής, Γκαστόν Βερναρδής, Γιώργος Γεωργίου, Αριστοτέλης Γεωργούλιας, Βασίλης Δουκάκης, Χαράλαμπος Καλαντζής, Σταύρος Καράς, Βασίλης Κάτρης, Παντελής Κιουρτζής, Ζήσιμος Κόκλας, Μιχάλης Κολοκοτρώνης, Κώστας Λιναρδάτος, Αλέκος Λογαράς, Ανδρέας Μπαρτζώκας, Δημήτρης Μυριανθόπουλος, Δημήτρης Πανουσόπουλος, Αλέκος Παπαλεξίου, Αλέκος Παπούλιας, Στέλιος Πάσιος, Περικλής Ροδάκης, Σταύρος Σιδέρης, Σωτήρης Σωτηρόπουλος, Λεωνίδας Τζεφρώνης, Κυριάκος Τσακίρης, Κώστας Φίλης, Γιώργος Χατζηπέτρου.

Μια υπόγειος σήραγγα μήκους περίπου 30 μέτρων διανοίχθη, που ξεκινούσε κάτω από ένα κρεβάτι στο κελί 13 και κατέληγε στην αυλή ενός εργοστασίου απέναντι από την φυλακή ύψιστης ασφάλειας των Βούρλων στον Πειραιά.

«Αυτό που κάναμε εμείς ήταν και λίγο πάρα πάνω από την τρέλα», λέει ο δραπέτης Σωτήρης Σωτηρόπουλος (υπεύθυνος ΚΚΕ Θεσσαλίας) .

«Να πάρεις την ευθύνη να οργανώσεις απόδραση και να την πραγματοποιήσεις σε μια φυλακή που δεν μπορούσες να κρύψεις με σιγουριά ένα πακέτο τσιγάρα;».

Την Κυριακή 17 Ιουλίου 1955 όλα ήταν έτοιμα και η κινηματογραφική απόδραση υπήρξε επιτυχής.

Ο Λεωνίδας Τζεφρώνης – γραμματέας της ΕΠΟΝ Σπουδάζουσας του ΚΚΕ, μέλος του ΔΣΕ και ένας από τους ηγέτες των 27 δραπετών από τις φυλακές των Βούρλων την 17^η Ιουλίου 1955  –  αφηγείται:

«Πέντε μήνες  σκάβαμε το τούνελ μόνο την ημέρα… Με τα κατσαβίδια προσπαθήσαμε κι το ανοίξαμε (το τούνελ). Η πρώτη κίνηση ήταν να τρυπήσουμε κάτω από το κρεβάτι… Το πάτωμα ήταν τσιμεντένιο. Σπάσαμε το τσιμέντο αλλά προηγουμένως είχαμε ετοιμάσει τσιμεντένιες πλάκες  για να καλύπτουμε το άνοιγμα.. Το κόμμα ήταν αντίθετο με τις αποδράσεις.. Εμείς πήραμε την απόφαση μόνοι μας…  Αποδράσαμε το μεσημέρι της Κυριακής της 17ης Ιουλίου 1955» («Μαρτυρίες για τον εμφύλιο και την ελληνική αριστερά» του Στέλιου Κούλογλου, σελίδες 556, 557, 558)

Την Δευτέρα 19 Ιουλίου 1955 το Βήμα έγραφε για την «απόδρασι των 27 κομμουνιστών και τα έκτακτα μέτρα δια την σύλληψιν των»

Η κυβέρνηση Παπάγου επικήρυξε αμέσως τους δραπέτες. Εξ αυτών 15 συνελήφθησαν το επόμενο χρονικό διάστημα, ένας εφονεύθη στα σύνορα ενώ οι υπόλοιποι 11 συνέχισαν τον πολιτικό τους βίο ελεύθεροι σε συνθήκες παρανομίας..

Η Φοβερά Αλήθεια

Όλα αυτά είναι γνωστά και με τα μελανότερα χρώματα θα κυκλοφορήσουν αυτές τις ημέρες όπως κάθε χρόνο, με «έπαρση, υπερηφάνεια, θαυμασμό και επαίνους» για την ηρωική απόδραση.

Όμως αυτό που κραυγαλέα αποσιωπάται είναι η συνέχεια, η ολοκληρωμένη αλήθεια, το τέλος, όπως το ομολογούν οι πρωταγωνιστές…

Ας την επαναλάβουμε:

Στις 15 Φεβρουαρίου 1990 στον «Οικονομικό  ταχυδρόμο» δημοσιεύθηκε άρθρο του κ. Σ. Σωτηρόπουλου υπεύθυνου του ΚΚΕ Θεσσαλίας το 1955 και ενός εκ των πρωτεργατών της απόδρασης.

Έγραφε ο κ. Σ. Σωτηρόπουλος, κομμουνιστής δραπέτης μέλος ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΕΔΕΣ και υπεύθυνος του ΚΚΕ Θεσσαλίας:

«Δεν υπάρχει φοβερότερο πράγμα από την στρατευμένη άγνοια..  

Ήμουν κι εγώ στο στρατό των αγνοούντων.. Δεν με βαραίνουν τα βασανιστήρια στην Ασφάλεια και στη Μακρόνησο, τα πέντε χρόνια εξορίας και τα έντεκα χρόνια φυλακής. Τα κυνηγητά στην παρανομία για προσπάθεια συγκρότησης οργανώσεων του ΚΚΕ, η επικήρυξη και το δίχρονο κυνηγητό μετά την απόδραση μας από τα Βούρλα τον Ιούλιο του 1955, τα δυο στρατοδικεία το 1957 στη Λάρισα και οι δυο καταδίκες σε ισόβια, 3 κατά δύο, παρόλο που η πρόταση του Βασιλικού Επιτρόπου ήταν σε θάνατο.

Με καταθλίβει όμως η φοβερά αλήθεια:

Η δράση μου μετά την Εθνική Αντίσταση ήταν αρνητική. Αντί να συμβάλλει στην πρόοδο της χώρας λειτούργησε προς την αντίθετη ακριβώς διεύθυνση»

Ο επίσης εκ των πρωταγωνιστών της αποδράσεως  Λεωνίδας Τζεφρώνης  – γραμματέας της ΕΠΟΝ Σπουδάζουσας του ΚΚΕ, μέλος του ΔΣΕ, αφηγείται στο βιβλίο του Στέλιου Κούλογλου, «Μαρτυρίες για τον εμφύλιο και την ελληνική αριστερά».

«Έγραψα κάποτε σ’ ένα άρθρο μου στην Αυγή ότι ευτυχώς που δεν νικήσαμε τον Δεκέμβριο και ευτυχώς που ηττηθήκαμε και στον Εμφύλιο. Γιατί αν νικούσαμε και δημιουργούσαμε εδώ στην Ελλάδα τη λεγόμενη λαϊκή δημοκρατία σήμερα θα είμαστε χειρότερα απ’ ότι είναι οι Ρουμάνοι, οι Βούλγαροι και οι Αλβανοί..

Θεωρώ όμως λάθος την συμμετοχή μου στον Εμφύλιο.. Με πληγώνει το γεγονός ότι χάθηκε  κόσμος κι από τις δυο μεριές. Ο Εμφύλιος γύρισε πίσω τη ζωή στην Ελλάδα γιατί άδειασαν τα χωριά , ένα μεγάλο μέρος της υπαίθρου έμεινε στην ουσία ακαλλιέργητο και ανεκμετάλλευτο  και γέμισαν οι πόλεις.. Από τότε άρχισε αυτή η μανία να μαζεύεται ο πληθυσμός στις πόλεις.. Δεν είναι λίγες οι συνέπειες που είχε αυτός ο πόλεμος…»

Ενώ για τον δικτάτορα Παπαδόπουλο στην ίδια αφήγηση διευκρινίζει:

«Όταν ο Παπαδόπουλος δήλωσε ότι σκοπεύει  να προχωρήσει σε εκλογές (σημείωση αρθρογράφου: πριν από την ανατροπή του από τον Ιωαννίδη με τα θεατρινίστικα γεγονότα του Πολυτεχνείου) εμείς γράψαμε ένα γράμμα στους συντρόφους που ήταν στο εξωτερικό και λέγαμε ότι η δήλωση του δικτάτορα ήταν ξένη με την νοοτροπία και την πρακτική της Χούντας. Μας συνέφερε να συμμετάσχουμε σε αυτές τις εκλογές μέσα από κάποιο πολιτικό σχηματισμό..»

Αυτές οι δηλώσεις και τα μηνύματα – άρθρα, η «φοβερά αλήθεια» κορυφαίων κομμουνιστών που βρήκαν κάποτε το θάρρος, την τόλμη, την δύναμη, την γενναιότητα να νικήσουν την αρρωστημένη ιδεοληψία, το ψεύδος, την παραποιημένη ιστορία, τον τρόμο που επέβαλε το ΚΚΕ δεν αναφέρονται. ΑΠΟΣΙΩΠΟΥΝΤΑΙ. Ούτε τα γελοία Μέσα Ενημέρωσης δημοσιογραφικών απόψεων, ούτε οι δειλοί πολιτευτές μας τολμούν να τα φέρουν στο φως της αλήθειας.. Οι ελάχιστες εξαιρέσεις απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Επίλογος

«Κανείς δεν είναι τόσο απελπισμένα σκλαβωμένος όσο εκείνοι που απατηλά πιστεύουν ότι είναι ελεύθεροι.. Η Αλήθεια έχει φυλαχθεί από το βάθος του μυαλού τους από αφεντικά που τους κυβερνούν με ψέματα. Τους τροφοδοτούν κάθε μέρα με ψέματα έως ότου το λάθος τους φαίνεται πια σωστό»

Είχε πει ο Γκαίτε.

Κι αυτό βλέπουμε κάθε μέρα.

Στις επετείους σαν και την προηγουμένη. Αλλά και τόσες άλλες. Ψεύτικων εορτών, παραποιημένων γεγονότων που «κτίζουν» την εικόνα του φανταστικού ανυπάρκτου «αγώνα της αριστεράς» για την Δημοκρατία, ενώ στην ουσία υμνούν την ανατροπή της και τα εγκλήματα τους.

Στην καθημερινή συμπεριφορά των «στρατευμένων-οπαδών» της ριζοσπαστικής νεοναζιστικής αριστεράς, που επιλέγουν με εύγλωττα γρονθοκοπήματα και στοχευμένα  λακτίσματα στο κεφάλι όποιου τολμά να αποκαλύπτει τα ψεύδη για τους «αγώνες της αριστεράς» και του λεγομένου «Δημοκρατικού Στρατού».  Ή απλώς να διαφωνεί φωναχτά με τον ολοκληρωτισμό που αποπνέουν οι απονεκρωμένες ιδεολογίες τους, με τελευταίο γνωστό επεισόδιο τον ξυλοδαρμό του καθηγητή Μαραντζίδη (βλέπε σχετική συνέντευξη στην Καθημερινή).

Ή ακόμη και στην βίαια παρεμπόδιση της λειτουργίας της ελεύθερης αγοράς από  οργανωμένους τραμπούκους που έβγαλαν βίαια, όσους επέλεξαν με τις οικογένειες τους, να ψωνίσουν την Κυριακή, όπως όλοι οι πολιτισμένοι ελεύθεροι πολίτες της Ευρώπης. Αλλά μας απαγορεύουν, εδώ, στη νέα Σοβιετία, τα τελευταία όζοντα υποκατάστατα του Στάλιν.

Άραγε έχουν αντιληφθεί οι «ελεύθεροι» ότι είναι σκλαβωμένοι και οι «σκλαβωμένοι» ότι είναι οι ελεύθεροι;

via