Κεντρικό άρθρο Εστίας στις 21 Ιουλίου 2014 

Καταργεῖται ἡ θεμελιώδης ἀρχή τῆς πλειοψηφίας

Θεμελιώδης ἀρχή τῆς κοινοβουλευτικῆς δημοκρατίας εἶναι ὅτι κυβερνᾶ ἡ πλειοψηφία. Ἡ μειοψηφία ἔχει καί αὐτή ρόλο, ἀλλά κυρίως ἐλεγκτικό. Σέ καμμία περίπτωση δέν νοεῖται ἡ μειοψηφία νά μπορῆ νά ἀνατρέψη τήν πλειοψηφία. Ἐν τούτοις στό ἑλληνικό κοινοβουλευτικό σύστημα ἰσχύει καί αὐτό. Τό Σύνταγμα παρέχει τήν δυνατότητα στά δύο πέμπτα τῆς Βουλῆς, πού ἀποτελοῦν μειοψηφία, νά διαλύσουν τήν Βουλή καί νά ἀνατρέψουν τήν κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Τό παράδοξο αὐτό, πού καταργεῖ τήν ἀρχή τῆς κοινοβουλευτικῆς πλειοψηφίας, ἰσχύει κατά τήν διαδικασία γιά τήν ἀνάδειξη Προέδρου τῆς Δημοκρατίας. Τότε, 121 βουλευτές μποροῦν νά διαλύσουν τήν Βουλή.

Πρόκειται γιά τήν σοβαρώτερη ἴσως θεσμική ἀτέλεια τοῦ Συντάγματος ἀφοῦ, πέραν τῆς ἀρχῆς τῆς κοινοβουλευτικῆς πλειοψηφίας, καταργεῖ καί τήν ἀρχή τοῦ τετραετοῦς ἐκλογικοῦ κύκλου. Σύμφωνα μέ τό ἴδιο τό Σύνταγμα, «οἱ βουλευτές ἐκλέγονται για τέσσερα συνεχῆ ἔτη πού ἀρχίζουν ἀπό τήν ἡμέρα τῶν ἐκλογῶν». Ὅμως καί ἡ ἀρχή αὐτή ἀναιρεῖται, ἄν 121 βουλευτές συμφωνήσουν νά διαλύσουν τήν Βουλή καί να ἀνατρέψουν τήν Κυβέρνηση, ἀρνούμενοι νά συμμετάσχουν ἐνεργά στήν διαδικασία ἐκλογῆς Προέδρου τῆς Δημοκρατίας. Διότι τό παράδοξο ἐδῶ εἶναι ὅτι τό Σύνταγμα ἐπιτρέπει νά καταψηφίσουν ὁποιαδήποτε ὑποψηφιότητα προταθῆ καί νά καταστρατηγήσουν οὐσιαστικῶς τήν διαδικασία. Ἀντί ἡ ψηφοφορία νά ἀποβῆ γιά τήν ἀνάδειξη Προέδρου, νά χρησιμοποιηθῆ καταχρηστικῶς ἀπό τήν μειοψηφία γιά τήν πρόωρη διάλυση τῆς Βουλῆς καί τήν προκήρυξη ἐκλογῶν.

Ὁ Σύριζα, παρ΄ ὅτι διαθέτει μόλις 71 βουλευτές στην Βουλή, ἔχει δηλώσει ὅτι ὁ στόχος του κατά τήν προεδρική ἐκλογή τοῦ προσεχοῦς Φεβρουαρίου αὐτός εἶναι. Δέν τόν ἐνδιαφέρει νά ἀναδειχθῆ νέος Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας, ὅποιο πρόσωπο καί ἄν προταθῆ, ἀλλά νά καταψηφισθῆ ἡ ὅποια ὑποψηφιότητα ἀπό 121 βουλευτές ὥστε νά πέση ἡ Κυβέρνησις καί νά διενεργηθοῦν ἐκλογές. Καί ἤδη κινεῖται πρός τήν κατεύθυνση αὐτή. Στήν ἐπιστολή πού ἔστειλε ὁ πρόεδρος τῆς ΔΗΜΑΡ κ. Κουβέλης καί πρός τόν Σύριζα, γιά τυχόν συνεργασία στά πλαίσια τῆς Κεντροαριστερᾶς, ὁ κ. Τσίπρας ἔθεσε ὡς ἀπαράβατο ὅρο τήν καταψήφιση οἱασδήποτε ὑποψηφιότητος κατά τήν προεδρική ἐκλογή, ὥστε νά πέση ἡ Κυβέρνησις Σαμαρᾶ. Κληθείς δε βουλευτής τοῦ Σύριζα να ἐξηγήση γιατί ἐτέθη ὁ ὅρος αὐτός, εἶπε ὅτι ἡ προεδρική ἐκλογή ἀποτελεῖ τήν «θεσμική εὐκαιρία» γιά τήν ἀντιπολίτευση νά ρίξη την Κυβέρνηση. Καί ἑπομένως δέν ἐπιτρέπεται νά χαθῆ!

Καί μόνον ἡ δήλωσις αὐτή περί «θεσμικῆς εὐκαιρίας», δείχνει πόσο μεγάλη εἶναι ἡ θεσμική ἀτέλεια τοῦ Συντάγματος στό θέμα τῆς ἐκλογῆς Προέδρου τῆς Δημοκρατίας. Διότι ἐνῶ εἶναι κατ΄ ἀρχήν σωστό να ἀπαιτεῖται αὐξημένη πλειοψηφία γιά τήν ἐκλογή του (200 ψήφων στήν πρώτη καί τήν δεύτερη ψηφοφορία καί 180 ψήφων στήν Τρίτη ψηφοφορία), εἶναι τεράστιο λάθος ἡ διάλυσις τῆς Βουλῆς σέ περίπτωση πού δεν συγκεντρωθῆ ἡ πλειοψηφία αὐτή. Πολλῶ μᾶλλον ἀφοῦ παρέχεται στούς βουλευτές ἡ δυνατότης νά μην ὑπερψηφίσουν καμμία ὑποψηφιότητα καί οὐσιαστικῶς νά ἀπόσχουν ἀπό τήν διαδικασία, μέ τήν ψῆφο τους ὅμως νά προσμετρᾶται ὡς ἀρνητική!

Τό Σύνταγμα ἐμπεριέχει ἐν προκειμένω μία κραυγαλέα ἀντίφαση:

Ὑποτίθεται ὅτι ἡ αὐξημένη πλειοψηφία τῶν 2/3 ἤ τῶν 3/5 τοῦ ὅλου ἀριθμοῦ τῶν βουλευτῶν, ἀπαιτεῖται ὥστε ὁ ἐκλεγόμενος Πρόεδρος νά εἶναι ἀποτέλεσμα πολιτικῆς συναινέσεως καί σύμβολο ἐθνικῆς ἑνότητος.

Ὅμως ἡ ἴδια ἡ διαδικασία ἐκλογῆς του, μέ τόν ἐκβιασμό προώρου διαλύσεως τῆς Βουλῆς ἀπό τό 1/3 τῶν βουλευτῶν, καθίσταται ἐκ τῶν πραγμάτων διχαστική.

Καί μάλιστα γιά τήν ἐκλογή ἑνός Προέδρου τοῦ ὁποίου ὁ ρόλος ἔχει περιορισθῆ σέ ἐθιμοτυπικό!

Καί τό ἀκόμη πιό ἀντιφατικό:

Ἄν διαλυθῆ ἡ Βουλή λόγω ἀδυναμίας συγκεντρώσεως 180 ψήφων γιά τήν ἀνάδειξη Προέδρου τῆς Δημοκρατίας καί διενεργηθοῦν ἐκλογές, ἡ ἑπόμενη Βουλή μπορεῖ νά ἀναδείξη Πρόεδρο μέ πλειοψηφία 151 βουλευτῶν ἤ, ἄν αὐτή δέν ἐπιτευχθῆ, ἀκόμη καί μέ σχετική πλειοψηφία! Δηλαδή διαλύεται πρόωρα μία Βουλή ἐπειδή δέν μπόρεσε νά συγκεντρώση 180 ψήφους και ἡ ἑπόμενη μπορεῖ νά ἀναδείξη Πρόεδρο ἀκόμη καί μέ λιγώτερες ἀπό 151 ψήφους!

Ὅλα αὐτά τά παράδοξα εἶναι ἀποτέλεσμα τῶν συρραφῶν πού ἔγιναν στό Σύνταγμα κατά τήν ἀναθεώρηση τοῦ 1986, μέ τίς ψήφους τοῦ ΠΑΣΟΚ καί τῆς Ἀριστερᾶς. Διότι μέχρι τότε, τό Σύνταγμα εἶχε ἰσορροπίες.

Ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας διέθετε οὐσιαστικές ἁρμοδιότητες, ὁπότε ἐδικαιολογεῖτο ἡ αὐξημένη πλειοψηφία γιά τήν ἐκλογή του ἤ ἀκόμη καί ἡ πρόωρη διάλυσις τῆς Βουλῆς σέ περίπτωση μή συγκεντρώσεως τῆς πλειοψηφίας αὐτῆς. Ἐνῶ τώρα, ἡ διαδικασία ἀποτελεῖ μείζονα θεσμική ἀτέλεια, τήν ὁποία θέλει νά καταστρατηγήση ἡ Ἀντιπολίτευσις.

Μόλις 121 βουλευτές μποροῦν νά διαλύσουν τήν Βουλή.