Γράφει ο Ιάσων

Δημοσιεύθηκε στις 19 Αυγούστου 2014

(Φωτογραφία: Morten Morland, The Times 16.8.14)

“Παρακαλώ αφήστε τα αμερικανικά μαχητικά να βομβαρδίσουν τη φυλακή μου..

O θάνατος είναι καλύτερος από το να βιασθώ από έναν άγνωστο”

Έκκληση εγκύου Γεζίντι

«Η σύνοδος των υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ και οι επικίνδυνες αποφάσεις της αποδεικνύουν ότι η ΕΕ είναι εχθρός των λαών»  ήταν η ανακοίνωση του, «φιλειρηνικού», και γνωστού για την «άσβεστη δίψα» του προς την αλήθεια, ΚΚΕ.

Ο λόγος της ιεράς «αγανακτήσεως» ήταν ως συνήθως, ό,τι περίπου το 70% των σημερινών ελλήνων πιστεύουν.. Όπως αποδεικνύουν οι στατιστικές, αλλά και οι ανεπανάληπτες αναρτήσεις στο διαδίκτυο, που ξεπερνούν κάθε όριο συνομωσιο- Ρωσο-λαγνείας, ψυχωτικής εμμονής αντιαμερικανισμού, αφρικανο-μουσουλμανικής αλληλεγγύης, λατρευτικού μίσους–τζιχάντ κατά της Ευρώπης και της Δύσης εν γένει και αταλάντευτης προσήλωσης στην ηθελημένη άγνοια.. Προς τιμήν λοιπόν και δόξα των κοιμισμένων πολιτικών κομμάτων, των στρατευμένων δημοσιογράφων και των νεφελο-βιούντων διανοουμένων της ελίτ του λαϊκισμού, που επιτέλους επιτυχώς, τα κατάφεραν όλοι μας να πιστεύουμε (!!!) ότι:

1. Κακώς η Αμερική βομβαρδίζει τους Τζιχαντιστές στο Ιράκ και προσφέρει ανθρωπιστική βοήθεια (ένα στιγμιότυπο εδώ)

2. Κακώς η ΕΕ υποστηρίζει την απόφαση αυτή των ΗΠΑ να βομβαρδίσουν τις εγκαταστάσεις των Τζιχαντιστών και να βοηθήσουν με οπλισμό του Κούρδους ώστε το Ιράκ να μην γίνει ένα απέραντο σφαγείο αποκεφαλισμένων «απίστων»

3. Η προσπάθεια των Ουκρανών να απεγκλωβισθούν από τον πυθωνικό στραγγαλισμό της «ομόδοξης- αδελφής» Ρωσίας- Νέας Σοβιετίας του μεγάλου ηγέτη Στάλιν (συγνώμη) Πούτιν ήθελα να πω, είναι «επέμβαση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ»

4. Τέλος, ότι: «οι επεμβάσεις των ιμπεριαλιστών στις χώρες της Αφρικής και στη Γάζα έχουν κοινό παρονομαστή: Το ματοκύλισμα (σημείωση δική μου: προσέξτε κομμουνιστικοί διάλεκτοι.. όχι αιματοκύλισμα, ματοκύλισμα!) τον κατατρεγμό των λαών, τις αλλαγές συνόρων, προκειμένου να προωθηθούν τα συμφέροντα των μονοπωλίων…» (η ανακοίνωση του ΚΚΕ εδώ)

Θα επανέλθω επί της ουσίας, αλλά παρακαλώ επιτρέψτε μου να σας μεταφέρω αυτούσιο το κείμενο όπου πρωτοδιάβασα τον χαρακτηρισμό «Εχθρός του Λαού» ο οποίος χαρακτηρισμός «στολίζει» σήμερα κατά κόρον, ω συνέλληνες, οιονδήποτε τολμά να εκφέρει άποψη διαφορετική από αυτές που προανέφερα. Ήγουν, τις πολιτικά «ορθές». Ή π.χ. να υποστηρίξει ότι, την πολιτική του μνημονίου έπρεπε προ καιρού να την έχουμε επιβάλλει μόνοι μας, οι Έλληνες, αντιλαμβανόμενοι και συνειδότες ότι: Ο κρατισμός, διευθυνομένη σοβιετική οικονομία, ολοκληρώνει το έργο της, όταν πλέον δεν έχει αφήσει τίποτα όρθιο πίσω της, ως ο ιός «έμπολα».

Αντιγράφω λοιπόν την πηγή της προέλευσης του «Εχθρού του Λαού»:

«Ο Στάλιν δημιούργησε την έννοια «εχθρός του λαού». Αυτός ο όρος αυτόματα καθιστά περιττή την απόδειξη των οιονδήποτε ιδεολογικών λαθών σε  μια συζήτηση. Αυτός ο όρος καθιστά δυνατή την χρήση της πιο σκληρής καταπίεσης, παραβιάζοντας όλους τους κανόνες της επαναστατικής νομιμότητας, εναντίον καθενός που με οιονδήποτε τρόπο διεφώνησε με τον Στάλιν, εναντίον εκείνων που υπήρξαν μόνο ύποπτοι εχθρικής πρόθεσης..  Αυτή η έννοια «εχθρός του λαού» πραγματικά εξάλειψε την δυνατότητα οιανδήποτε είδους ιδεολογικής μάχης ή την εκφορά των απόψεων σε αυτό ή το άλλο θέμα, ακόμη και πρακτικού χαρακτήρα»

Και συνέχιζε ο λόγος:

« Η ισχυρογνωμοσύνη του Στάλιν κατά της κεντρικής επιτροπής  έγινε πλήρως εμφανής μετά το 17^ο συνέδριο του κόμματος το 1934. Αποδείχθηκε ότι από τα 139 μέλη και υποψηφίους για την κεντρική επιτροπή του κόμματος που είχαν εκλεγεί το 17^ο συνέδριο, 98 πρόσωπα, δηλαδή το 70% συνελήφθηκαν και εκτελέστηκαν ως εχθροί του Λαού. Την ίδια μοίρα είχαν όχι μόνο τα μέλη της κεντρικής επιτροπής αλλά επίσης η πλειοψηφία των αντιπροσώπων του 17^ου συνεδρίου του κόμματος, από τους  1.966 εκπροσώπους, 1.108 συνελήφθησαν με κατηγορίες αντι-επαναστατικών εγκλημάτων».

Στον ίδιο λόγο αναφέρονται και οι μεθοδεύσεις φυσικής εξόντωσης των «Εχθρών του Λαού». Αντιγράφω:

«Μερικά παραδείγματα της άθλιας προβοκάτσιας, διεστραμμένης παραποιήσης και εγκληματικής παραβιάσης της επαναστατικής νομιμότητας μεταξύ άλλων ήταν ο σύντροφος, Eikhe μέλος της κεντρικής επιτροπής, ένας από του πιο διακεκριμένους εργάτες του κόμματος και της σοβιετικής κυβερνήσης. Mέλος του κόμματος από το 1905.

Ο σύντροφος Eikhe συνελήφθει στις 29 Απριλίου 1938, επί τη βάσει συκοφαντικού υλικού άνευ ανακριτικού κατηγορητηρίου, το οποίο τελικά παρελήφθει 15 μήνες μετά την σύλληψη του. Η έρευνα της υπόθεσης του Eikhe έγινε με ένα τρόπο που πολύ βάναυσα παραβίασε την σοβιετική νομιμότητα και συνοδεύθηκε από ισχυρογνωμοσύνη και παραποίηση. Ο Eikhe εξαναγκάσθηκε με βασανιστήρια να υπογράψει εκ των προτέρων ένα πρωτόκολλο της ομολογίας του από τους ανακριτές- διακαστές, στο οποίο κατηγορούντο και άλλοι επιφανείς εργάτες-μέλη του κόμματος για αντισοβιετική δραστηριότητα.

Στην 1^η Οκτωβρίου 1939, ο Eikhe έστειλε την δήλωση του στον Στάλιν στην οποία κατηγορηματικά αρνείτο την ενοχή του και ζητούσε την εξέταση της υπόθεσης του. Στην δήλωση του έγραφε:

“Δεν υπάρχει πιο πικρή αθλιότητα από το να είμαι φυλακισμένος από την κυβέρνηση για την οποία εργαζόμουν πάντα’’

Στις 2 Φεβρουαρίου 1940, ο Eikhe μεταφέρθηκε ενώπιον του δικαστηρίου. Όπου αρνήθηκε τις κατηγορίες και είπε τα εξής:

“Στις αποκαλούμενες ως ομολογίες μου δεν υπάρχει ούτε ένα γράμμα γραμμένο από μένα με εξαίρεση την υπογραφή μου στο πρωτόκολλο, που με εξανάγκασαν να υπογράψω. Αναγκάσθηκα να ομολογήσω υπό την πίεση των ανακριτών που από την στιγμή της σύλληψης μου με βασάνιζαν. Συνεπεία τούτων άρχισα να γράφω αυτές τις ανοησίες. Το σπουδαιότερο που έχω να πω στο δικαστήριο, στο κόμμα, στον Στάλιν είναι ότι δεν είμαι ένοχος. Δεν υπήρξα ποτέ ένοχος, οιασδήποτε συνομωσίας. Θα πεθάνω πιστεύοντας στην αλήθεια της πολιτικής του κόμματος, όπως πίστευα σε όλη μου την ζωή”.

Στις 4 Φεβρουαρίου ο Eikhe εκτελέσθηκε. Σήμερα (σημείωση δική μου: σήμερα, όταν εκφωνείτο ο λόγος-βλέπε στις σημειώσεις στο τέλος) έχει οριστικά αποδειχθεί ότι η υπόθεση του Eikhe είχε επινοηθεί. Η μνήμη του αποκαταστάθηκε μετά θάνατον».

Αυτά ανέφερε μεταξύ άλλων, και επανέλαβα εδώ προς γνώση σας, καταχρώμενος την υπομονή σας, ποίος λέτε; Ο Nikita Sergeyevich Khrushchev, διάδοχος του Στάλιν και γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Σοβιετικής Ένωσης ΚΚΣΕ (1955-1964) στην αποκληθείσα «Μυστική Ομιλία» (secret speech) κατά την διάρκεια του 20^ου συνεδρίου την 24-25^η Φεβρουαρίου 1956, που δημοσιεύθηκε μόνο το 1989 με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και του «υπαρκτού» σοσιαλισμού..

Μεσα σε λίγες σελίδες τεκμηριωμένης ιστορίας από τα χείλη κομμουνιστών που έγραψαν την ιστορία, ενώπιον του κομματικού συνεδρίου του ΚΚΣΕ, αποκαλύπτεται η βαναυσότητα, το έγκλημα, η διαστροφή, τα αμέτρητα θύματα αυτού του καθεστώτος που τα αποκαλούσε «εχθρούς του λαού».

Κατάπληξη προκαλεί στον αναγνώστη αυτής της ομιλίας – που οι περισσότεροι στην Ελλάδα αγνοούν (αφού δεν υπάρχει τίποτα το σχετικό στην ελληνική βιβλιογραφία ή τα ιστολόγια πλην της γενικευμένης αναφοράς, αορίστως, στην «μυστική ομιλία») – η αρχή του λόγου του Khrushchev σχετικώς προς την άποψη του Λένιν για τον Στάλιν.

Αφηγείται  λοιπόν ο Nikita Sergeyevich Khrushchev στους άφωνους κατάπληκτους συνέδρους:

«Φοβούμενος το μέλλον του κόμματος και του Σοβιετικού Έθνους, ο V. I. Lenin χαρακτήρισε ολοκληρωμένα και σωστά τον Στάλιν. Επισήμανε ότι ήταν αναγκαίο να εξετασθεί η απομάκρυνση του Στάλιν από την θέση του γενικου γραμματέα του κόμματος διότι ο Στάλιν ήταν υπερβολικά θρασύς, δεν είχε την πρέπουσα στάση απέναντι των συντρόφων του,  ήταν ιδιότροπος και καταχραστής της εξουσίας  του. Τον Δεκέμβριο του 1922 σε μια επιστολή του προς το συνέδριο του κόμματος ο Vladimir Ilyich Lenin έγραφε: “Αφ’ ότου έλαβε την θέση του γενικού γραμματέα, ο σύντροφος Στάλιν συγκέντρωσε απεριόριστη εξουσία στα χέρια του και δεν είμαι βέβαιος αν θα είναι πάντοτε ικανός να χρησιμοποιήσει αυτή την εξουσία με την απαιτουμένη φροντίδα”.

Ο Στάλιν είναι υπερβολικά θρασύς, και αυτό το ελάττωμα που μπορεί να γίνει ανεκτό μεταξύ μας και στις επαφές μας, γίνεται ένα ελάττωμα που δεν μπορεί  να γίνει ανεκτό όταν κάποιος κατέχει την θέση του γενικού γραμματέα του ΚΚΣΕ. Ένεκα τούτου, προτείνω οι σύντροφοι να εξετάσουν την μέθοδο με την οποία ο Στάλιν θα απομακρυνθεί από αυτή την θέση και στην οποία ένα άλλος άνδρας θα επιλεγεί, ο οποίος πάνω από όλα θα διαφέρει από τον Στάλιν κατεξοχήν στην ποιότητα, δηλαδή μεγαλύτερη ανοχή, μεγαλύτερη νομιμότητα, περισσότερη ευγένεια και πλέον προσεγμένη θέση και συμπεριφορά προς τους συντρόφους ..»

Φευ.. Η ιστορία έχει καταγράψει την πλήρη επαλήθευση-δικαίωση του Λένιν όσον αφορά στο πρόσωπο του Στάλιν, αφού ο Στάλιν κατάφερε να εξοντώσει ως «εχθρούς» του λαού περισσότερο απο 12 εκατομμύρια (βλέπε σημείωση στο τέλος) αγνούς κομμουνιστές της εποχής εκείνης, χωρίς να προσμετρώνται τα εκατομμύρια των Ρώσων στρατιωτών στο Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο που οδηγήθηκαν στον χαμό, λόγω της εξολοθρευθείσης ανωτάτης  και ανωτέρας στρατιωτικής ηγεσίας αφού συμπεριελήφθησαν κι αυτοί στους  «εχθρούς» του λαού..

Όμως η ουσία και το ζητούμενο παραμένει:

Έως πότε οι νέο-έλληνες θα θεωρούν ανύπαρκτους τους σφαγιασμένους των τζιχαντιστών ή τα θύματα της Μπόκο Χαράμ… ή τους χιλιάδες νεκρούς των αφρικανών από ενδοφυλετικές διενέξεις κυρίως απο αυτοαποκαλούμενα «απελευθερωτικα κινήματα», ισλαμο-κομμουνιστο- ναζιστικά εκτρώματα που εξέθρεψε ο τρίτος κόσμος με τη βοήθεια του Ισλαμ και της παλι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης;

Ή τους νεκρούς ισραηλινούς από τα βλήματα της Χαμάς, ή τα θύματα των Ουκρανών επειδή τόλμησαν να διεκδικήσουν οικονομική  θέση μακράν της αγκάλης του Πούτιν. Δεν είναι κι αυτοί θύματα όπως οι μικροί παλαιστίνιοι μαθητές που χρησιμοποίησαν ως ασπίδα οι «μαχητές» της Χαμάς αντί να αντιμετωπίσουν οι ίδιοι τον εισβολέα προτιμώντας να το παίζουν «τοξότες» εκ του ασφαλούς;;

Ή τα δικά μας θύματα, αστυνομικοί και πολίτες, πολιτικά πρόσωπα, επιχειρηματίες, εισαγγελείς, στις τρομοκρατικές δολοφονικές επιθέσεις από «ιδεολόγους» αδίστακτους, αιμοβόρους, δολοφόνους, που ο τύπος, τα κόμματα της αριστεράς συγκαλυμμένα, αλλά ουσιαστικά ως συνήγοροι υπεράσπισης αλλά και σημαντικό μέρος της ελληνικής κοινωνίας  «εκθειάζουν» ως αγωνιστές;

Τι είναι όλα αυτά τα θύματα, οι δολοφονημένοι, οι απαχθέντες, οι αποκεφαλισμένοι, οι ανατιναγμένοι, οι βιασμένες, όλος αυτός ο λαός που τρέχει σαν τα κατσίκια στα βουνά.. Τι είναι;

«Εχθροί» των λαών ή θύματα των εχθρών της Ελευθερίας και της Ανθρωπότητας;

Οφείλουμε μια απάντηση στον εαυτό μας.

Σημειώσεις

α) Περί Eikhe εδώ.

β) Ο  γιός του Nikita  Khrushchev, Σεργκέι στην συνέντευξη του αναφέρει ότι  ο λόγος του πατέρα του στο 20^ο συνέδριο του ΚΚΣΕ ήταν ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα, μπορείτε να δείτε μέρος της συνέντευξης εδώ.

γ) Ολόκληρη η μυστική ομιλία του Νικήτα Χρουστσόφ εδώ.

δ) Για τα θύματα του «μεγάλου τρόμου» όπως ονομάσθηκε από τους ιστορικούς η εποχή των Σταλινικών διώξεων κατά των «εχθρων του λαού» βλέπε τα τεκμηριωμένα βιβλία:

“The Great Terror” του Robert Conquest

“Let History Judge” του Roy Medvedev

ε) Η δράση των τζιχαντιστών στο Ιράκ (Η δράση του Ισλαμικού Κράτους σε αριθμούς, Στους 100 οι σφαγιασθέντες Γεζίντι από τους αντάρτες του Ισλαμικού Κράτους).

via