Γράφει η Δ.Δ.

Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 23 Μαρτίου 2011

Πριν το ξέσπασμα της κρίσης, η κατάσταση στη χώρα μας ήταν εξίσου άθλια, όπως και σήμερα : κακοδιοίκηση και διαφθορά στις δημόσιες υπηρεσίες και οργανισμούς, σπατάλες με μέγα χορηγό το κράτος, υπεράριθμοι και επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι, ταλαιπωρία και εξευτελισμός του πολίτη ακόμα και στις πιο απλές συναλλαγές του με το δημόσο, ατιμωρησία ή τιμωρία για τα μάτια του κόσμου, ανθρώπων που καταπάτησαν νόμους, και τόσα άλλα στρεβλά, που ο καθένας μας έχει ακούσει, έχει δει ή έχει ζήσει και υποστεί.

Κι όμως, η όποια οικονομική ευμάρεια, δεν μας άφηνε να δούμε όλα αυτά τα προβλήματα στην πραγματική τους διάσταση. Η βόλεψη του καθενός, δεν μας άφηνε περιθώρια ενασχόλησης με τα όσα στραβά κι ανάποδα βλέπαμε στην καθημερινότητά μας. Ο αγώνας για μια καλύτερη ζωή, για μια ζωή με όσο το δυνατόν περισσότερα υλικά αγαθά, μας αποξένωσε από την πραγματικότητα.

Και δυστυχώς η πραγματικότητα που ζούσαμε ήταν εικονική και άκρως εγωκεντρική. Και αυτός ο εγωκεντρισμός δεν μας άφησε σταγόνα ουσιαστικού ενδιαφέροντος για τις απατεωνιές, τις κλεψιές, τις αδικίες, τις αυθαιρεσίες, την αναξιοκρατία, τη διαφθορά. Η απόκτηση ολοένα και περισσότερων χρημάτων και το βόλεμα του καθενός, επισκίαζε οποιαδήποτε διάθεση για ενασχόληση με θέματα που δυστυχώς τα κατατάσσαμε ως δευτερούσης σημασίας και άρα ανάξια διάθεσης χρόνου. Είχαμε δώσει λευκή επιταγή στους πολιτικούς και κοιμόμασταν τον ύπνο του δικαίου…

Μόλις, λοιπόν, ο καθένας από μας είδε να του μειώνουν το μισθό, τη σύνταξη, τα προνόμια, να χάνει τη δουλειά του, τότε ξαφνικά μας έπνιξε το δίκιο. Τότε νοιαστήκαμε για τα άδεια ταμεία, για τις μίζες, τα λαδώματα, τις κλεψιές, τις απατεωνιές. Ανακαλύψαμε ότι τόσα χρόνια ήμασταν «θύματα» ενός σάπιου συστήματος, ανακαλύψαμε πως τίποτα δεν λειτουργεί σωστά και διαρρηγνύουμε τα ιμάτια μας υπέρ παντός αδικημένου, ενώ μέχρι πρότινος… αφασία. Και αρχίσαμε όλοι σε πλήρη συμφωνία, να καταγγέλουμε τους πάντες και τα πάντα και πρωτίστως το ανάλγητο κράτος.

Για τη δική μας (χρόνια) αναλγησία ούτε λόγος. Για το δικό μας μερίδιο στη συντήρηση αυτής της σαπίλας, κουβέντα… Πόσο μάλλον για την υποκρισία μας. Γιατί υποκρινόμασταν ότι όλα πάνε μια χαρά, παρότι γνωρίζαμε τα χάλια μας σε όλους τους τομείς : οικονομία, υγεία, παιδεία, δημόσια διοίκηση, ασφάλεια και δε συμμαζεύεται. Τώρα δυστυχώς θα υποστούμε την «τιμωρία», τη θεία δίκη για τον ξεπεσμό μας. Διότι πρώτα χρεωκοπήσαμε ηθικά και το επακόλουθο ήταν η σημερινή χρεωκοπία του πολιτικού συστήματος και η γενική κατάρρευση του οικοδομήματος που λέγεται Ελλάδα.

Διότι τόσα χρόνια παίζαμε το ρόλο που ξέραμε πολύ καλά : αυτόν του κομπάρσου. Άλλοι είχαν επιλέξει το ρόλο του …προβάτου. Και οι δύο αυτές κατηγορίες πολιτών, όταν πήγαιναν να ψηφίσουν, το έκαναν συνήθως από υποχρέωση ή ως αγγαρεία. Επέλεγαν χωρίς ιδιαίτερα κριτήρια και συνήθως ψήφιζαν βάσει της …οικογενειακής παράδοσης (και μετά «κατακεραυνώνουμε» την οικογενειοκρατία στα πολιτικά κόμματα!). Και φυσικά, μετά την απομάκρυνση από την κάλπη… νίψιμο των χεριών.

Αντί, λοιπόν, να συμπεριφερθούμε ως υπεύθυνοι πολίτες, που σημαίνει κριτική σκέψη, ενεργή συμμετοχή στα κοινά και έλεγχος της εξουσίας, επιλέγαμε τα κλισέ «όλοι ίδιοι είναι» ή «στην Ελλάδα ζούμε» ή «εγώ θα αλλάξω τον κόσμο;»  Επιλέγαμε δηλαδή την αδράνεια, την αδιαφορία, την ιδιοτέλεια.

Η Πηνελόπη Δέλτα, στο δικό της «Παραμύθι χωρίς Όνομα» (το 1909), έλεγε σοφά πως «αν ο καθένας σκέπτουνταν λιγότερο το άτομό του και δούλευε περισσότερο για το γενικό καλό, θα έβλεπε μια μέρα πως πάλι για τον εαυτό του δούλεψε».

Και πράγματι, μόνο ενωμένοι υπό έναν κοινό στόχο – την αναγέννησή μας – θα δούμε άσπρη μέρα. Γι’ αυτό ας αφήσουμε όλοι οι κατά φαντασίαν αναμάρτητοι τους λίθους κάτω και ας δουλέψουμε με σοβαρότητα, υπομονή και επιμονή, για να έρθουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα οι πραγματικά καλές μέρες.

Ήρθε η ώρα που αυτά τα μοιρολατρικά κλισέ πρέπει να τα αφήσουμε στην άκρη και να ενεργοποιηθούμε. Ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί. Ήρθε η ώρα της αλλαγής, πρωτίστως στον εσωτερικό μας κόσμο, γιατί χωρίς ουσιαστική προσωπική βελτίωση, χωρίς αξίες και ήθος, χωρίς υψηλούς (προσωπικούς και εθνικούς) στόχους και ιδανικά, η προκοπή δεν θα έρθει ποτέ. Η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον πρέπει να χτιστεί πάνω σε γερές βάσεις, με σωστά θεμέλια.

Αν γίνουμε ενεργοί πολίτες, με ορθή κρίση και όραμα, αυτό το μέλλον θα το φτιάξουμε με τα ίδια μας τα χέρια. Αρκεί να πιστέψουμε στους εαυτούς μας και τις δυνατότητές μας, που όπως επανειλημμένα έχουμε αποδείξει ως λαός στο παρελθόν διαθέτουμε. Η χρόνια χειμερία νάρκη μας ως πολίτες έλαβε τέλος. Ήρθε η ώρα της αφύπνισης και της αναγέννησής μας μέσα από τις στάχτες μας. Το βασίλειο των Μοιρολατρών χρεωκόπησε προ πολλού !