Γράφει ο Στέλιος Σταυρίδης

Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 30 Μαρτίου 2011

Αν κοιτάξει κανείς στα μάτια ένα νέο παιδί 25 ετών, αντί για φλόγα και δίψα για διάκριση και δημιουργία, αντί για αισιοδοξία και πίστη για το μέλλον, θα δει θλίψη, ανασφάλεια και αγωνία. Αν σήμερα κοιτάζαμε όλοι εμείς οι μεγαλύτεροι τα παιδιά μας στα μάτια, αν μπορούσαμε να «διαβάσουμε» τι λένε τα μάτια αυτά, τότε ίσως ξεκινούσε μια ανεπανάληπτη ειρηνική επανάσταση, που θα σάρωνε σε ελάχιστο χρόνο (όπως ακριβώς το πρόσφατο τσουνάμι στην Ιαπωνία), όλα όσα σαθρά και τρισάθλια κτίσαμε κυριολεκτικά στην άμμο. Και θα ξεκινούσε χωρίς χρονοτριβή, η ανοικοδόμηση μιας καινούργιας, μιας αγνώριστης Ελλάδας. Με πολύ γερές βάσεις και άριστη προοπτική.

Πρέπει πάση θυσία να αποδομηθεί, να κονιορτοποιηθεί κυριολεκτικά, αυτό το ανεκδιήγητο κράτος -παράσιτο, που το σημερινό πολιτικό σύστημα συστηματικά οικοδόμησε επί 35 και πλέον χρόνια.

Ένα κράτος που δεν είναι σε θέση να προσφέρει καμμία απολύτως ποιοτική υπηρεσία στους πολίτες του, αλλά είναι άφθαστο στο να υφαίνει, να πολλαπλασιάζει και να ισχυροποιεί τον ένα μετά τον άλλο, ακατανίκητους ιστούς αράχνης, που δεν μας αφήνουν, όχι  απλά να κινηθούμε, αλλά ούτε καν να αναπνεύσουμε. Ένα κράτος που το μόνο που ξέρει και μπορεί, είναι να παράγει στείρα γραφειοκρατία, ασαφή νομοθεσία, ώστε αδιάντροπα να βάζει καθημερινά νέα μεγάλα και ανυπέρβλητα εμπόδια σε κάθε δημιουργό, σε κάθε πολίτη.

Ένα κράτος που συστηματικά δανείζεται, ώστε να προσφέρει προκλητικά και πανάκριβα προνόμια σε κομματικούς στρατούς και συντεχνίες, δεν είναι σε θέση να αφήσει την οικονομία να αναπτυχθεί. Και φυσικά, δεν επιτρέπει να δημιουργηθούν υγιείς θέσεις εργασίας με αξιοπρεπείς μισθούς για όλους αυτούς τους νέους που σήμερα τους υποχρεώνει να ζουν στο περιθώριο, στην ανεργία, στην αβεβαιότητα. Ακόμα και εκείνους που έχουν και ένα και δύο πανεπιστημιακά πτυχία.

Δεν είναι δυνατόν όλα γύρω μας να καταρρέουν και εμείς να ασχολούμεθα κυριολεκτικά με το τίποτε, όπως π.χ με τον καβγά Πάγκαλου – Τσίπρα ή με τις ασημαντότητες των θιάσων που εύκολα και πρόχειρα καθημερινά στήνονται γύρο από ένα τηλεοπτικό τραπέζι. Εξοργίζεται κανείς με τους ανεκδιήγητους λαϊκιστές και το απαίσιο και άκρως επικίνδυνο μενού που συνεχώς μας σερβίρουν. Ως πότε πολιτικοί, δημοσιογράφοι και λοιποί διαμορφωτές της κοινής γνώμης θα προάγουν το ασήμαντο, το γελοίο, το άθλιο ;

Η σύγχρονη ιστορία της Ελλάδος είναι γεμάτη καπεταναίους. Άλλοι συνέβαλαν τα μέγιστα στο να μεγαλουργήσουμε ως έθνος, άλλοι έκαναν το παν για να μας καταστρέψουν. Θα σταθώ στους σημερινούς «καπεταναίους του λαϊκισμού», όλους αυτούς τους καταστροφείς της χώρας μας, που με εγκληματική αδιαφορία για το μέλλον των ίδιων τους των παιδιών, κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να επιβιώσουν οι ίδιοι, ακόμη και αν γύρω τους υπάρχουν μόνο συντρίμμια. Όσο τους επιτρέπουμε να υπάρχουν και να δρουν ανενόχλητοι, τόσο και θα εκμηδενίζονται οι πιθανότητες της Ελλάδος να δει άσπρη μέρα.

Όσο οι μεγάλες προσωπικότητες (σπουδαίοι καπεταναίοι), που έχτισαν την προπολεμική, αλλά και την μεταπολεμική  Ελλάδα μας, δημιουργώντας κλάδους ολόκληρους, σε βιομηχανία και εμπόριο, οι αποκαλούμενοι «captains of industry», αντικαθίστανται από τους τσαρλατάνους «καπεταναίους του λαϊκισμού», τόσο η κατάσταση στη χώρα μας θα γίνεται ολοένα και πιο ζοφερή.

Κάποτε οι νέοι μπορούσαν να ακολουθήσουν το παράδειγμα ενός Μποδοσάκη, ενός Γεράσιμου Βασιλόπουλου, ενός Γιάννη και Δημήτρη Μαρινόπουλου, ενός Βασίλη Κωνσταντακόπουλου, ενός Θεόδωρου Παπαλεξόπουλου, για να αναφέρουμε μόνο μερικούς από τους Έλληνες που τόσα πολλά προσέφεραν στη χώρα, διαφημίζοντας το επιχειρείν. Οι σημερινοί πολιτικοί τι άραγε προσφέρουν ; Φαυλοκρατία, κομματοκρατία, διαφθορά, περιφρόνηση, εμπαιγμό και …επικοινωνία. Για να συνεχίσουν να μας έχουν υπνωτισμένους στον καναπέ και επομένως απρόθυμους αλλά και ανίκανους να αναλάβουμε δράση, προκειμένου να ανατρέψουμε μια πορεία που το τέλος της είναι απόλυτα προδιαγεγραμμένο, αλλά και τραγικό.

Όσο, λοιπόν, συνεχίζουμε να κινούμεθα ως κοτόπουλα που τους έχουν κόψει το κεφάλι, όσο κοιμόμαστε και τους  ανεχόμαστε, τόσο και θα βοηθάμε σε μια άνευ προηγουμένου οικονομική και κοινωνική υποδούλωση των παιδιών μας.

Δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση. Ας γκρεμίσουμε τους καπεταναίους του λαϊκισμού και τα κάστρα τους, για να δώσουμε χώρο και «ανάσα» στα παιδιά μας. Ώστε να τους επιτρέψουμε να ηγηθούν μιας Ελλάδας όπως την οραματίστηκαν οι γονείς μας και εμείς και όχι όπως την κατήντησαν αυτοί, που τους επιτρέπουμε να μας κατευθύνουν όπου και όπως θέλουν. Δεν επιτρέπεται με όλα όσα συμβαίνουν, εμείς να «διασκεδάζουμε» καθημερινά μπροστά στην τηλεόραση, νομίζοντας ότι είμαστε παιδάκια που απολαμβάνουν μια παράσταση σε τσίρκο. Μια παράσταση, όμως, που δεν σταματά ποτέ, και μας απορροφά, τη στιγμή που όλοι μας καταστρεφόμαστε. Ας δώσουμε επί τέλους στα παιδιά μας το δικαίωμα να ονειρευτούν και να πορευτούν όπως τους αξίζει !