Γράφει ο Στέλιος Σταυρίδης

Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 3 Δεκεμβρίου 2011

Πρόσφατα, προβλήθηκε στην τηλεόραση μια ταινία επιστημονικής φαντασίας, που θύμιζε τη σημερινή Ελλάδα. Στην ταινία αυτή, τα «ρομποτάκια» που ο δημιουργός τους τα σχεδίασε για να υπηρετούν την κοινωνία, ξαφνικά απορρυθμίστηκαν, επαναστάτησαν και στράφηκαν με μένος κατά της ανθρωπότητας. Εκατομμύρια, πολλαπλασιαζόμενα, τα έκαναν όλα «γης Μαδιάμ». Δεν διέφεραν σε τίποτα απολύτως από τα κομματικά «στρατιωτάκια», που το πολιτικό μας σύστημα δημιούργησε, γιγάντωσε και τώρα – εκτός ελέγχου – φαίνονται αποφασισμένα να μας εξοντώσουν όλους.

Οι ίδιοι οι πολιτικοί, ακόμη και οι αρχηγοί, είναι απόλυτα σιδηροδέσμιοι του κομματισμού. Αν κοιτάξουμε πολύ προσεκτικά, θα «δούμε» ότι στα πόδια τους έχουν βαριές αλυσίδες και σιδερένιες μπάλες, όπως οι κρατούμενοι στο Αλκατράζ. Πώς μπορούν, λοιπόν, οι πολιτικοί κάτω από αυτές τις συνθήκες, να κάνουν τομές και να άρουν τα κακώς κείμενα ;

Ενώ η χώρα χρειαζόταν μεταρρυθμίσεις και εκσυγχρονισμό, το πολιτικό σύστημα έχτιζε πελατειακές σχέσεις, πολλαπλασιάζοντας τους κομματικούς στρατούς. Ο κόσμος της αγοράς, επιχειρηματίες και εργαζόμενοι, αλλά και η υγιής κοινωνία (των πολιτών), βλέποντας έγκαιρα το αδιέξοδο, προσπαθεί χρόνια τώρα να πείσει τους πολιτικούς να λειτουργήσουν για το καλό της χώρας, ανεξάρτητα από κομματικές σκοπιμότητες. Μόνο εάν απεγκλωβιστούν οι πολιτικές δυνάμεις από τα δεσμά αυτού του θεριού, θα γίνουν χρήσιμες για τον τόπο. Φαντάζει ουτοπικό, αλλά είναι η μόνη ελπίδα.

Δύο διαφορετικοί «κόσμοι» συγκρούονται. Οι μεν σκεπτόμενοι και υπεύθυνοι, θέλουν τη σωτηρία και την πρόοδο της χώρας, σκέφτονται με ορθολογισμό και έχουν συγκεκριμένες προτάσεις. Οι δε (οι κομματικοί) είναι ιδιοτελείς, ανεύθυνοι, λαϊκιστές και επικίνδυνοι. Δεν τους ενδιαφέρει τίποτα άλλο παρά «το καλό της παράταξης», δηλαδή η νομή της εξουσίας, η λεηλασία και η καταστροφή.

Η συνεννόηση των δύο αυτών κόσμων είναι τελείως αδύνατη, διότι και σε άλλο μήκος κύματος κινούνται και διαμετρικά αντίθετες κατευθύνσεις έχουν. Έτσι, οι απλές συνταγές (εξόδου από το αδιέξοδο) που διατυπώνονται, παραμένουν ανεφάρμοστες. Είτε με ευρώ, είτε με δραχμή, αν η Ελλάδα δεν κατεδαφίσει την κομματοκρατούμενη, ανεξέλεγκτη και αναποτελεσματική δημόσια διοίκησή της, είναι «χαμένη από χέρι». Τι χρειάζεται :

– Σαρωτική απλοποίηση όλων των διαδικασιών λειτουργίας του κράτους μας, είτε στην κεντρική διοίκηση, είτε στην τοπική αυτοδιοίκηση (όπου τίποτα δεν λειτουργεί σωστά). Ώστε, να επικρατήσει παντού διαφάνεια, να υποχρεωθούν οι δημόσιοι λειτουργοί να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν και να μπορέσουν να υπηρετήσουν τις σύγχρονες ανάγκες μιας κοινωνίας που πλήττεται βάναυσα. Για την απλοποίηση αυτή, χρειάζεται σε κάθε διαδικασία που αναθεωρείται, σαφήνεια και συνέπεια. Με άλλα λόγια, χρειαζόμαστε ένα «restart», αφού προηγουμένως προηγηθεί ένα καθολικό «delete». Μόνον έτσι θα περιοριστεί ριζικά η γραφειοκρατία και η πολυνομία. Μόνον έτσι θα περιοριστεί η διαφθορά. Και μόνον έτσι θα δημιουργηθούν προϋποθέσεις για να ανθίσει η επιχειρηματικότητα και να βελτιωθεί θεαματικά η καθημερινότητα του πολίτη.

– Να υπάρξει επιτέλους ένα σταθερό πλαίσιο επιχειρείν (φορολογικοί, αναπτυξιακοί νόμοι, χωροταξικό, περιβαλλοντικό, λειτουργία Δικαιοσύνης), ώστε να μην αλλάζουν διαρκώς και κατά το δοκούν από (συνήθως) ανόητους και αμαθείς υπουργούς, οι κανόνες του «παιχνιδιού». Ειδικά στο φορολογικό, πρέπει να γίνει κοσμογονία απλοποίησης και μείωσης των συντελεστών (flat tax rate).

– Να κατακεραυνωθεί η Λερναία Ύδρα του νομικού πλαισίου που διέπει την αδειοδότηση και λειτουργία μιας επιχείρησης.

– Να πάψουμε επιτέλους να είμαστε κοινωνία των εξαιρέσεων, που υποχρεώνει το νομοθέτη σε απίστευτα περίπλοκους και δόλιους «ακροβατισμούς», εγκλωβίζει τη Δικαιοσύνη και «σκοτώνει» το επιχειρείν.

– Να προχωρήσουμε, τέλος, στην πολυπόθητη απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων και τις ιδιωτικοποίησεις, δηλαδή την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, που σήμερα μένει ανεκμετάλλευτη ή ρημάζει (π.χ. Ολυμπιακά έργα, πρώην αεροδρόμιο Ελληνικού, τουριστικά φιλέτα, αεροδρόμια, κ.λπ.).

Η απλοποίηση θα αναγκάσει την Πολιτεία να εμπιστευθεί τον πολίτη και αντίστροφα. Σήμερα, ο ένας περιφρονεί τον άλλον, γι’αυτό και έφτασε εκτός ελέγχου η ανομία.

Ο ρόλος του κράτους είναι να στέκεται αρωγός και όχι πολέμιος της επιχειρηματικότητας. Ο ρόλος του πολιτικού είναι να τιμά, να προβάλλει και να διαφημίζει την επιχειρηματικότητα, αν ειλικρινά θέλει το καλό των ψηφοφόρων του. Ποιός και πώς θα δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας στις επόμενες δύσκολες χρονιές, που το υπερτροφικό Δημόσιο συνεχώς θα συρρικνώνεται ; Ασφαλώς όχι τα κομματικά «ρομποτάκια», που δήθεν μας υπηρετούν.

Μόνον ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας, μόνον οι παραγωγικές τάξεις και μόνον η σκληρή δουλειά, μπορούν να δώσουν ελπίδα στους νέους. Που καλό είναι να κινητοποιηθούν, προτού τα «ρομποτάκια» του κομματισμού, καταλάβουν τη …Γη και μας αφανίσουν όλους !