Γράφει ο Στέλιος Σταυρίδης

Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 17 Ιουνίου 2008

Οι γραμμές αυτές γράφονται με την ελπίδα οι νέοι να επαναστατήσουν δημιουργικά, να αποκηρύξουν το άθλιο σύστημα που τους θέλει αδύναμους και εξαρτώμενους, καθώς προσπαθεί να τους πείσει για τις περιορισμένες δυνατότητές τους.

Πόσοι άραγε από τους νέους μας αισθάνονται ότι μπορούν και πρέπει να αναπτύξουν πολλές και ποικίλες δεξιότητες και κυρίως ηγετική, αλλά και επιχειρηματική σκέψη και ικανότητες ;

Είναι γνωστές οι επιφυλάξεις και πιθανώς οι αντιρρήσεις πολλών για το πόσο εύκολο είναι κάποιος να αναδειχθεί. Αντιλαμβάνομαι το «φόβο» που πολλοί έχουν βαθειά μέσα τους. Άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, όλοι έχουμε μεγαλώσει με φοβίες, αναστολές και αυτοπεριορισμούς που έχουν χτίσει πελώριους «τοίχους», τους οποίους καλούμεθα να διαπεράσουμε.

Οι «τοίχοι» αυτοί δεν μας αφήνουν να πιστέψουμε στους εαυτούς μας, στις δυνατότητες μας. Δεν μας αφήνουν να κάνουμε τρελά όνειρα, να είμαστε αισιόδοξοι, κεφάτοι, ενθουσιώδεις, δημιουργικοί. Δεν μας αφήνουν να πιστέψουμε ότι αν «ξεμπλοκάρουμε», το «ταξίδι» μας θα γίνει υπέροχο, δημιουργικό, ενδιαφέρον, παραγωγικό και πολύ πλούσιο. Πλούσιο σε αισθήματα, πλούσιο σε γνώσεις, πλούσιο σε ελέη (χρήμα), πλούσιο σε φήμη, αναγνώριση, δικαίωση και ευτυχισμένες στιγμές.

Γνωρίζω ότι κάποιος μπορεί να φοβάται, όταν συγκρίνει τον εαυτό του με «φτασμένους», πετυχημένους και καταξιωμένους ανθρώπους και να μην επιχειρεί καν να προσπαθήσει. Όμως, κανένας δεν έφτασε εκεί που είναι μονομιάς… Προχώρησε βήμα – βήμα. Άλλοτε αργά, άλλοτε πιο γρήγορα. Αλλά πάντως βήμα – βήμα. Επομένως, το σημαντικό είναι να κατανοήσουν οι νέοι γιατί ωφελεί τους ίδιους να αναπτύξουν την προσωπικότητα τους και να γίνουν ηγέτες και επιχειρηματίες, «να γυρίσουν τον διακόπτη» και να ξεκινήσουν !

Στην πορεία θα πέσουν, θα πληγωθούν, θα ματώσουν. Στη συνέχεια, όμως, θα πετύχουν, θα δικαιωθούν, θα απολαύσουν ! Στη ζωή μάθαμε να μας αγνοούν, μετά να μας ειρωνεύονται, μετά να μας πολεμούν. Αν, όμως, αντέξουμε όλα αυτά, στο τέλος νικάμε ! Και τότε όλοι μας θαυμάζουν και είναι δίπλα μας !

Σε κάθε έναν από εμάς κρύβεται – είναι βέβαιο – ένας επιχειρηματίας και ένας ηγέτης. Για σκεφθείτε π.χ. μια μητέρα δύο παιδιών. Το πρωΐ πάει στη δουλειά της και διεκπεραιώνει τα καθήκοντα της ευσυνείδητα, αλλά μηχανιστικά, μονότονα, χωρίς κριτική σκέψη ή δημιουργικότητα. Καμμία φιλοδοξία, κανένα ίχνος επιχειρηματικής ή ηγετικής στόφας. Και το απόγευμα πάει στο σπίτι της και μεταμορφώνεται : γίνεται μάνα μοναδική, σύζυγος, νοικοκυρά, σημαία και κολώνα του σπιτιού της. Μεταμορφώνεται σε ηγέτη υψηλότατου βεληνεκούς. Γιατί ; Διότι αλλιώς δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα και να επιβιώσει ! Το πρωΐ όμως ζει σε μια μετριότητα, πολλές φορές και σε απίστευτη μιζέρια ! Δεν αναδεικνεύει τις ικανότητες της, δεν αμείβεται καλά, δεν λαμβάνει αναγνώριση, απλά κάνει τη «δουλειά της». Μέχρι να απογοητευθεί ή να απογοητευθούν οι γύρω της και να πάει κάπου αλλού να κάνει με τον ίδιο μονότονο τρόπο «τη δουλειά της». Με την ίδια φιλοσοφία, την ίδια μιζέρια, την ίδια θλίψη.

Όχι ! Αυτό δεν το αξίζει κανένα Ελληνόπουλο και καμμία Ελληνίδα. Γι’αυτό και είναι σημαντικό να πειστούν οι νέοι μας όσο πιο νωρίς γίνεται, για τις δυνατότητες τους που είναι απεριόριστες. Διότι ο καθένας μπορεί να φτάσει ως εκεί που θέλει και πολύ παραπάνω, αρκεί να πιστέψει και να ξεκινήσει σήμερα, κάνοντας το πρώτο αποφασιστικό βήμα ! Όλα τα άλλα θα έρθουν από μόνα τους.

Η πορεία προς την αριστεία και την ηγεσία είναι ένα απίστευτο και μακρύ ταξίδι με άπειρους ενδιάμεσους σταθμούς ικανοποίησης. Ποτέ δεν σταματάς να μαθαίνεις. Προσέξτε ότι η πρόοδος συνδέεται με τη συνεχή μάθηση. Εξάλλου, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι «όσο μαθαίνουμε, παραμένουμε νέοι».

Το να βάζεις υψηλούς στόχους, το να προσπαθήσεις να γίνεις ένας καλός ηγέτης είναι θέμα θέλησης και απαιτεί ταπεινότητα. Συχνά αποτυγχάνεις και όταν αυτό συμβαίνει, δεν πρέπει να αισθάνεσαι άσχημα, διότι δεν πρέπει να φοβάσαι την αποτυχία. Όσοι έχουν νοοτροπία νικητή, γνωρίζουν ότι κάθε αποτυχία τους φέρνει κοντύτερα στο στόχο τους.

Είναι βέβαιο ότι οι μεγαλύτεροι εξ ημών γνωρίζουμε πολύ καλύτερα τις απίστευτες δυνατότητες που έχουν οι νέοι μας. Πρέπει, λοιπόν, να τους προτρέψουμε, να τους υποστηρίξουμε, να τους πείσουμε να πιστέψουν στον εαυτό τους και να τους δώσουμε τις ευκαιρίες για να αναδειχθούν. Να προχωρήσουν δυνατά και αποφασιστικά, αγνοώντας το «σύστημα» που τους θέλει «φοβικούς» και αδύναμους.

Όσο περισσότεροι νέοι ακολουθήσουν αυτήν την πορεία, τόσο ο λαϊκισμός θα υφίσταται ήττες και τόσο λιγότεροι «φελλοί» θα επιπλέουν σαν σκουπίδια, ρυπαίνοντας το περιβάλλον. Ας μην ξεχνάμε ότι ένας ηγέτης γνωρίζει να αναδεικνύει ηγέτες και έτσι τα υγιή κύτταρα της κοινωνίας μας θα πολλαπλασιάζονται, παραμερίζοντας τα παράσιτα που έχουν γεμίσει τον τόπο.