Γράφει ο Στέλιος Σταυρίδης

Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 31 Ιανουαρίου 2007

«Η Ελλάδα το τελευταίο προπύργιο του κρατισμού», μας πληροφορούσε προ ημερών με ακόμη έναν εύστοχο τίτλο, η ΕΣΤΙΑ.

Διαβάζοντας κανείς τα στοιχεία, πραγματικά θλίβεται. Πως δηλαδή, εμείς οι Έλληνες με τόσα χαρίσματα και τέτοια δημιουργικότητα, καταντήσαμε ουραγοί της Ευρώπης των 27 και μετά βίας αναφερόμαστε ανάμεσα στις 100 χώρες του κόσμου. Τι ντροπή αλήθεια ! Να έχουμε τέτοιες δυνατότητες και να μην μπορούμε να τις αξιοποιήσουμε.

Τα μέσα ενημέρωσης, κυρίως τα ηλεκτρονικά, δεν θέλουν να αφήσουν τον μέσο Έλληνα να ανοίξει τα μάτια του και το μυαλό του, να γίνει πολίτης του κόσμου όπως ιστορικά υπήρξε, να ασχοληθεί με τα σπουδαία. Μας θέλουν να ασχολούμαστε με τα ασήμαντα, με γελοιότητες που υποβαθμίζουν τον απλό άνθρωπο σε χάχολο και μας θέλουν έτσι, διότι αυτό βολεύει τους λίγους που ζουν εις βάρος των πολλών.

Μια απερίγραπτη αριστερή «ιδεολογία», αλλά και τα μεγάλα συμφέροντα (που επωφελούνται από τις άκρως συντηρητικές θέσεις της), σε αγαστή συνεργασία, θέλουν τον κόσμο σε «βαθύ σκοτάδι», ώστε από έλλειψη πληροφόρησης να παρασύρεται από την ξεπερασμένη προ πολλού και ζημιογόνα για όλους μας «ιδεολογία του χθες».

Ο απλός και ασφαλώς, όχι πλούσιος, πολίτης, είναι εκείνος που υφίσταται πρωτίστως τη ζημιά από το κλίμα απραξίας που συστηματικά καλλιεργείται, με συνέπεια να καθυστερούν οι τόσο επιβεβλημένες μεταρρυθμίσεις. Μεταρρυθμίσεις που όταν συμβούν θα αλλάξει θεαματικά και προς το καλύτερο φυσικά, η οικονομική κατάσταση της χώρας.

Ο κρατισμός στην Ελλάδα σήμερα, σκοτώνει καθημερινά την έμφυτη δημιουργικότητα, την φαντασία και επιχειρηματικότητα του Έλληνα, ο οποίος σε πείσμα των απερίγραπτα κακών συνθηκών, επιμένει να προσπαθεί. Γι’αυτό και στον τομέα της επιχειρηματικότητας είμαστε πρώτοι στην Ευρώπη.

Το τίμημα του κρατισμού όμως είναι βαρύτατο, αφού στην Ελλάδα – όμηρο της αριστερής διανόησης – μια στις δύο νέες επιχειρηματικές προσπάθειες αποτυγχάνει στον ένα χρόνο, ενώ τέσσερις στις πέντε (δηλαδή το 80%) μέσα στα πρώτα 5 χρόνια !!! Δηλαδή, 4 στους 5 που ξεκινούν κάποια επιχειρηματική προσπάθεια βάζουν λουκέτο…

Επιπλέον, αντί να επιβραβεύεται το επιχειρείν και να ενθαρρύνεται η προσπάθεια, στιγματίζεται και καταδικάζεται οριστικά αυτός (συνήθως ο μικρός), που παρά τις θυσίες, τον κόπο και τον πόνο, αποτυγχάνει. Και αντί να του δωθεί «χείρα βοηθείας», του μένει το στίγμα του απατεώνα και γίνεται δακτυλοδεικτούμενος, από όλους αυτούς που θέλουν τους νέους άκριτους και μη σκεπτόμενους, επίδοξους δημοσίους υπαλλήλους (υπέρτατη φιλοδοξία!), ή τεμπέληδες στα (γεμάτα) μπαράκια και τις καφετέριες. Από όλους αυτούς που έχουν κάνει την αριστερή ιδεολογία τους επάγγελμα και μάλιστα προσοδοφόρο, καλλιεργείται και εκθειάζεται η κουλτούρα της ήσσονος προσπάθειας, του μηδενισμού, του φθόνου όλων όσων προοδεύουν. Και αντί να προβάλλονται παραδείγματα προς μίμηση, ώστε η κοινωνία μας να πάει μπροστά, προβάλλονται ασήμαντοι άνθρωποι και γεγονότα που μας κρατούν εν υπνώσει.

Σε όλον τον κόσμο συζητούν για την τεράστια σημασία της προσαρμογής των εταιριών αλλά και των ανθρώπων στα νέα δεδομένα, που συντελούνται πλέον με καταιγιστικό ρυθμό. Όλοι λένε ότι αν μια εταιρία παραμείνει ίδια, σε 2 το πολύ 3 χρόνια θα καταρρεύσει. Όλοι τονίζουν ότι ο σημαντικότερος παράγων προσωπικής βελτίωσης είναι η ικανότητα αλλαγής και προσαρμογής, που μόνο με συνεχή επιμόρφωση (δια βίου μάθηση) μπορεί να επιτευχθεί.

Και εμείς εδώ καθημερινά βιώνουμε τον καλοπληρωμένο θίασο όλων αυτών των απίθανων σκοταδιστών, να καλλιεργεί τη συντήρηση και να μάχετε με νύχια και με δόντια για τη διατήρηση του status quo (που μόνον αυτούς ωφελεί), αντί να καλλιεργούν το πάθος για την καινοτομία και πρόοδο. Προσπαθούν, άλλοι με απίστευτους νοητικούς ακροβατισμούς, άλλοι με άναρθρες συχνά κραυγές και άλλοι με σοβαροφάνεια και «περισπούδαστες αρλούμπες» να μας πείσουν για την αυθεντικότητα των θέσεων τους.

Όλοι αυτοί έχουν καταντήσει το αριστερό κίνημα, που κάποτε υπήρξε πράγματι προοδευτικό και συνετέλεσε στην δικαιότερη σημερινή κοινωνία που ζούμε, σε τραγικό εμπόδιο στην πρόοδο της κοινωνίας και τον Έλληνα από καπετάνιο και πρωτοπόρο, σε θλιβερό ουραγό. Είναι αυτοί που έχουν εγκλωβίσει μια ολόκληρη κοινωνία και συχνότατα δυστυχώς μια ολόκληρη κυβέρνηση, σε ατολμία, απραξία και βουβαμάρα.

Εγώ προσωπικά, θλίβομαι για όλους εκείνους τους οραματιστές της αριστεράς, που βλέπουν να έχουν πάρει ποικιλότροπα τη σκυτάλη άνθρωποι που με τις πράξεις τους και τα λεγόμενα τους, ενταφιάζουν καθημερινά όλο και βαθύτερα μια ιδεολογία που με άλλες προϋποθέσεις, πολλά θα μπορούσε να προσφέρει στην κοινή προσπάθεια.

Αλλά τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν και μάλιστα ραγδαία. Αρκεί να πιστέψουμε πραγματικά ότι ο καθένας από εμάς έχει τεράστια ισχύ και βροντερή «φωνή». Εμείς οι απλοί πολίτες που διαθέτουμε στοιχειώδη κρίση μπορούμε να αλλάξουμε τα πάντα. Να συμβάλλουμε στην πρόοδο της Ελλάδος και να ενθαρρύνουμε τους πολιτικούς μας να τολμήσουν τις επείγουσες πλέον μεταρρυθμίσεις.

Αξίζει να ενώσουμε τις φωνές μας. Είμαστε η συντριπτική πλειοψηφία. Αρκετά πια. Ας μην μας διαφεντεύουν οι λίγοι, οι ασήμαντοι, οι οπισθοδρομικοί, οι γραφικοί, όλοι δηλαδή αυτοί που ζούνε εις βάρος μας.