Γράφει ο Στέλιος Σταυρίδης

Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 27 Φεβρουαρίου 2009

Η Ελλάδα είχε την ατυχία να κυβερνηθεί επί  πολλές δεκαετίες από φανατικούς κρατιστές  δεξιούς και σοσιαλιστές. Ο κρατισμός ευνόησε την διόγκωση του κομματισμού και καλλιεργήθηκε κουλτούρα αναξιοκρατίας, ήσσονος προσπάθειας, συντεχνιακής αντίληψης, σπατάλης και λεηλασίας του δημόσιου πλούτου.

Το κράτος αποτέλεσε ζεστή, ασφαλή και γόνιμη φωλιά όπου εκκολάφθηκαν γενεές ολόκληρες,  που καθημερινά ενίσχυαν την αδιαφάνεια, την διαφθορά, την κλεψιά και την ρεμούλα. Στην παρανοϊκή αυτή «φωλιά του κούκου», δηλαδή του μεγάλου κράτους, βρήκαμε όλοι καταφύγιο και με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, βολευτήκαμε. Έχοντας χάσει κάθε αίσθηση της πραγματικότητας, πιστεύουμε ότι η σκοτεινή αυτή φωλιά  του κρατισμού, που είναι κατάλληλη μόνο για αρουραίους, κατσαρίδες, νυχτερίδες και αράχνες, είναι λαμπρή «πλατφόρμα» που θα μας σώσει από την κρίση και θα μας οδηγήσει σε νέες υψηλές και φωτεινές κορυφές.

Ταυτόχρονα, φροντίσαμε με μανία να διασύρουμε την φιλελεύθερη ιδεολογία, διότι αυτή είναι η υπέρτατη απειλή για τους κρατιστές. Ποιον ανεξάρτητο και υπεύθυνο πολίτη δεν εκφράζουν άραγε οι βασικές αρχές του φιλελευθερισμού, όπως η διακήρυξη των δικαιωμάτων του πολίτη, η προστασία της ατομικής περιουσίας, η συνδικαλιστική ελευθερία, η ελευθερία της γνώμης και της αγοράς, ο σεβασμός στην διαφορετική άποψη ; Ας δούμε, όμως, μερικά από τα άπειρα παραδείγματα για να καταλάβουμε τις επιπτώσεις του  κρατισμού:

Επιδοτούμενα σεμινάρια (ΛΑΕΚ) που παρακολουθούν εργαζόμενοι, προϋποθέτουν – σωστά – έλεγχο παρουσίας των συμμετεχόντων. Το ανεγκέφαλο, όμως, «σύστημα» ελέγχει με τρόπο που πολλαπλασιάζει το κόστος : Δύο υπάλληλοι (για σιγουριά!) από τις κατά τόπους Επιθεωρήσεις Εργασίας όπου ανήκουν οι επιχειρήσεις που επιδοτούνται, εμφανίζονται κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης για να διαπιστώσουν παρουσίες. Όταν, όμως, ένα σεμινάριο παρακολουθούν 15 – 20 εργαζόμενοι διαφόρων εταιρειών, που ανήκουν σε διαφορετικές Επιθεωρήσεις Εργασίας, τότε τον έλεγχο ολοκληρώνουν όχι 2, αλλά 8, 10 ή 12 υπάλληλοι (ανά δύο). Προφανώς εισπράττουν οδοιπορικά και λοιπά εφευρήματα, κάνοντας το κόστος ελέγχου αστρονομικό… Κρατισμός και βλακεία σε αρμονικό βιεννέζικο βαλς ή βραζιλιάνικη πικάντικη σάλσα !

Αντίστοιχα είναι τα πράγματα με τους ελέγχους του Υπουργείου Αναπτύξεως, που συχνά καταφέρνουν να διασύρουν επιχειρήσεις – κατά προτίμηση μεγάλες – και να βλάπτουν τελικώς τον καταναλωτή. Διότι, όταν προσπαθείς τόσο ανορθόδοξα να εμποδίσεις την άνοδο των τιμών, ουσιαστικά εμποδίζεις και την κάθοδο τους. Πως σχολιάζει άραγε το Υπουργείο τις μειώσεις των τιμών ; Απαιτεί από τις εταιρείες να τις τεκμηριώσουν ή μήπως τις δέχεται ευχαρίστως, έστω και αν είναι πολύ μικρές ; Μήπως πάλι οι εταιρείες περιορίζονται σε προσφορές, διότι γνωρίζουν ότι όταν χρειαστεί να αυξήσουν τιμές, θα εμφανιστεί ένας – εκτός τόπου και χρόνου – γραφειοκράτης, για να τις διαπομπεύσει ; Εδώ έφτασαν στο έσχατο σημείο να έχουν έγκυρη άποψη οι γραφειοκράτες, για τη διαμόρφωση της εμπορικής πολιτικής εταιρειών κολοσσών που προσφέρουν θέσεις εργασίας και πλούτο στην ελληνική οικονομία. Αλλά είπαμε, «it takes two to tango». Και ο κρατισμός επιλέγει την βλακεία.

Κάποιοι γραφικοί, ανερμάτιστοι και εξόφθαλμα υστερόβουλοι προστάτες του λαού, μιλούν για κρατικοποίηση των τραπεζών, ώστε δήθεν να προστατευτεί η αγορά. Έχουν απόλυτα δίκιο, διότι για αυτούς αγορά σημαίνει κομματική πελατεία. Θέλουν τις τράπεζες να χρηματοδοτούν τους κομματικούς (κοινώς «κουμπάρους»), γιατί έτσι επιβιώνουν οι μέτριοι, οι άχρηστοι, και κυρίως αυτοί που εισπράττουν ή πληρώνουν μίζες. Να γιατί ο κρατισμός γίνεται συνώνυμο της αδιαφάνειας και της διαφθοράς.

Το Υπουργείο Δημοσίων Έργων, με αδικαιολόγητη καθυστέρηση 10 τουλάχιστον ετών, θα προκηρύξει διαγωνισμό για τις επεκτάσεις της ήδη κορεσμένης Αττικής Οδού. Πανηγυρικές δηλώσεις, αυτοπροβολή, οικειοποίηση έργων προηγούμενων κυβερνήσεων, πολλαπλές εξαγγελίες έναρξης του ίδιου έργου είναι καθεστώς στο Υπουργείο αυτό. Και εδώ ο κρατισμός παράγει αναβλητικότητα, ατολμία, απραξία, συμβιβασμούς, μετριότητα, οπισθοδρόμηση και κρατική διαφήμιση για προβολή έργου που είναι λίγο και έρχεται με τεράστια καθυστέρηση και πάρα πολλές ατέλειες.

Πώς να διεισδύσουν τα ελληνικά γεωργικά προϊόντα σε ξένες αγορές, όταν χάριν μικροσυμφερόντων, που όμως έχουν μεγάλη πολιτική δύναμη (ψήφοι), προάγεται η ανεξέλεγκτη παραγωγή, το παρεμπόριο και  η ασυδοσία;  Η Ελλάδα παράγει 135.000 τόνους ελαιόλαδο ετησίως και μόνο οι 35.000 τόνοι είναι τυποποιημένοι. Το υπόλοιπο διακινείται με τον τενεκέ, χωρίς τιμολόγια, χωρίς ελέγχους υγιεινής και ασφάλειας του καταναλωτή. Τι κι αν η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει προ 6ετίας απαγορεύσει την διακίνηση χύμα λαδιού; Η Ελλάδα, των μικρής εμβέλειας αλλά μεγάλης «καπατσοσύνης»  πολιτικών της, περιορίστηκε στο να διαφημίσει το τυποποιημένο λάδι (από κρατική διαφήμιση πάμε καλά), αλλά δεν άγγιξε καν το θέμα και το χύμα λάδι είναι ο κανόνας. Τα ίδια και χειρότερα γίνονται με το ελληνικό μέλι, που κυκλοφορεί ανεξέλεγκτα, τη στιγμή που εξαιρετικές ελληνικές επιχειρήσεις του κλάδου δυσφημούνται ύπουλα. Έτσι, την παγκόσμια αγορά έχουν κυριεύσει τα μεσογειακά προϊόντα της Τουρκίας, Ισπανίας, Ιταλίας, κ.α. διότι δεν υπήρξε ποτέ εθνική πολιτική αγροτικών προϊόντων. Υπήρξε αλόγιστο και προκλητικό μοίρασμα επιδοτήσεων και ανοχή στην ασυδοσία.

Οι πολιτικοί μας πρέπει να καταλάβουν ότι δεν έχουν άλλα περιθώρια να μας εμπαίζουν προάγοντας τον κρατισμό και καταστρέφοντας κάθε δημιουργική προσπάθεια.