Άρθρο του αειμνήστου Στέλιου Σταυρίδη που δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 16 Οκτωβρίου 2010

Τον άνθρωπο, αν τον αφήσεις ανεξέλεγκτο, είτε είναι νέος ή μεγάλος, αρσενικού ή θηλυκού γένους, Χριστιανός ή Μουσουλμάνος, και πολύ περισσότερο, «δεξιός» ή «αριστερός», αργά ή γρήγορα, θα λειτουργήσει (συγκρατημένα ή προκλητικά), αποκλειστικά για το προσωπικό του συμφέρον, σε βάρος του κοινωνικού συνόλου.

Τεράστια λοιπόν σημασία έχει ο ρόλος των προσώπων και πολύ λιγότερο η «ιδεολογία» τους. Και ο ρόλος αυτός μπορεί να είναι θετικός ή αρνητικός, αν η συμπεριφορά τους διέπεται ή όχι από αξίες και αρχές, που προάγουν τη συλλογικότητα και την κοινωνική ευθύνη.

Στην Ελλάδα, το πολιτικό μας σύστημα σπάνια ενδιαφέρθηκε να νοικοκυρέψει τη χώρα, να καθιερώσει δηλαδή απλές και εύκολα εφαρμόσιμες διαδικασίες και νόμους και κυρίως, αποτελεσματικούς μηχανισμούς ελέγχου. Το πρωτεύον μέλημα ήταν κατά κανόνα η κατάληψη της εξουσίας, με στόχο είτε το βόλεμα, είτε τη λεηλασία του δημοσίου πλούτου, είτε και τα δύο μαζί. Με σημαίες και λάβαρα κάθε λογής «ιδεολογίες», η μεγάλη μάχη εδίδετο στο «φύγε εσύ, να έρθω εγώ».

Όταν σου κλέψουν το σπίτι, σπάζοντας π.χ. την πόρτα, πρώτα φροντίζεις να ξαναφτιάξεις την πόρτα και μετά τρέχεις να βρεις τον κλέφτη. Εδώ εμείς κραυγάζουμε για τους κλέφτες, αλλά φυσικά ποτέ δεν τους πιάνουμε, γιατί δεν θέλουμε να τους πιάσουμε. Στην πορεία, όχι μόνο δεν φτιάχνουμε την σπασμένη πόρτα, αλλά ανοίγουμε συνεχώς νέες πόρτες και παράθυρα. Έτσι έχουμε κλέφτες και αστυνόμους σε εναλλασσόμενους ρόλους. Καταντήσαμε το σπίτι μας κυριολεκτικά «καλοκαιρινό», εύκολα προσβάσιμο για λεηλασία εκ τους ασφαλούς. Επειδή είναι θέμα χρόνου να έρθει και η δική μας η σειρά να απολαύσουμε τους καρπούς από το ξέφραγο αμπέλι, γι’ αυτό… «μπάτε σκύλοι αλέστε». Μερικοί μάλιστα, έχουν διαχρονική και ακλόνητη παρουσία, αφού επιμελώς θρέφονται με όλο και περισσότερα προνόμια, με αντίστοιχη φυσικά αφαίμαξη του κοινωνικού συνόλου.

Δείτε το χάλι των ΔΕΚΟ, όπως αυτό αποτυπώνεται στην επικαιρότητα. Παρόλο που σιγά-σιγά αποκαλύπτονται τέρατα και σημεία, οι κρατικοδίαιτες συμμορίες είναι απτόητες, αφού θρασύτατα ανθίστανται στην προσπάθεια νοικοκυρέματος, με απεργίες και αποκλεισμούς. Πληροφορούμεθα, λοιπόν, ότι οι ΔΕΚΟ συνεχίζουν να παράγουν τεράστια ελλείμματα, ενώ ταυτόχρονα οι γνωστοί κηφήνες καλά περνούν και καλά αμείβονται, τεμπελιάζοντας και λεηλατώντας. Έντεκα ΔΕΚΟ (αστικές συγκοινωνίες, ΟΣΕ, κ.α.), τροφοδότησαν μόνο το 2009 με 1,7 δις ευρώ το έλλειμμα. Πολύ μεγαλύτερο από το ποσό που στερήθηκαν οι συνταξιούχοι και δημόσιοι υπάλληλοι από τις περικοπές μισθών και συντάξεων. Την ίδια στιγμή, ο μέσος ετήσιος μισθός στις ΔΕΚΟ ανέρχεται σε 40.772 ευρώ, ενώ στον ΗΣΑΠ είναι 56.554 ευρώ, δηλαδή έως και 3 φορές μεγαλύτερος από τον μισθό ενός ιδιωτικού υπαλλήλου ! Θυμάστε και τους «καημένους» τους λιμενεργάτες των 90.000 ευρώ;

Οι γνωστοί προστάτες του λαού, αριστεροί, προοδευτικοί και λοιπές κρατικοδίαιτες δημοκρατικές δυνάμεις, όχι μόνο σιωπούν προκλητικά στην απαράδεκτη αυτή κατάσταση, αλλά εντείνουν τις προσπάθειές τους, ώστε να διαιωνιστεί η λεηλασία και η Ελλάδα να βουλιάξει οριστικά στον βόρβορο ενός αθλίου δημοσίου τομέα, που μόνο δεινά επιφυλάσσει στον ανυπεράσπιστο πολίτη. Γι’αυτό και όλοι αυτοί έχουν «λυσσάξει» κατά του Μνημονίου, που εκτός από την κακή του πλευρά, έχει και την απόλυτα θετική, αφού απαιτεί να μπει τάξη εκεί που εμείς επί 30 και πλέον χρόνια είμαστε ασύδοτοι.

Είναι σοβαρό λάθος και αποπροσανατολισμός, να αποδίδουμε όλα τα δεινά της χώρας αποκλειστικά σε όσους κυβέρνησαν. Αυτοί πράγματι έχουν τεράστια ευθύνη. Όμως τα κόμματα της εκάστοτε αντιπολίτευσης στο σύνολό τους, ουδέποτε «έβαλαν πλάτη» σε όσα δειλά και λίγα προσπαθούσαν οι κυβερνώντες να βελτιώσουν. Αντίθετα, κινούσαν γη και ουρανό για να ματαιώσουν κάθε μεταρρύθμιση, κάθε εκσυγχρονισμό, κάθε νοικοκύρεμα. Με κινητοποιήσεις, απεργίες, ωμούς εκβιασμούς και λοιπές γνωστές μαφιόζικες μεθόδους. Με μεγάλη λοιπόν ευθύνη των κομμάτων της αντιπολίτευσης, ιδίως των ακραίων «παλληκαράδων» κάθε απόχρωσης, πανικοβλημένοι οι κυβερνώντες καθίσταντο ανίκανοι να οδηγήσουν τη χώρα σε ένα σύγχρονο και ανταγωνιστικό περιβάλλον. Και συνεχώς έδιναν προνόμια κάτω από το τραπέζι.

Με βασικό όπλο τον λαϊκισμό και τον κομματισμό, εγκλώβισαν την κοινωνία σε ένα απερίγραπτο αδιέξοδο και έκαναν τις κρατικοδίαιτες συμμορίες και τους αντικοινωνικούς κηφήνες πανίσχυρους. Ωστόσο, από όλους εμάς εξαρτάται να απεγκλωβιστούμε από τον αφόρητο κρατισμό. Είναι πράγματι πολύ εύκολη επιλογή να καταδικάσουμε εμπράκτως όλες αυτές τις συμπεριφορές, αντί να απέχουμε αηδιασμένοι και αδιάφοροι από τα κοινά. Ας βγούμε εμείς οι απλοί πολίτες από το βολικό καβούκι μας. Τότε θα πέσουν τα προσωπεία και τα κάστρα της διαφθοράς και θα τρέψουμε σε άτακτη φυγή όλους αυτούς που μας καταδυναστεύουν !

Ας θυμηθούμε τον Θουκυδίδη στον Επιτάφιο του Περικλή : «… τον τε μηδέν τώνδε μετέχοντα ουκ απράγμονα, άλλ’ αχρείον νομίζομεν…», δηλαδή εκείνον που δεν συμμετέχει στα κοινά, δεν τον θεωρούμε φιλήσυχο, αλλά άχρηστο.