Άρθρο του αειμνήστου Στέλιου Σταυρίδη που δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 2 Οκτωβρίου 2010

Μια ζεστή βραδιά του Σεπτεμβρίου, μικρή συντροφιά επιχειρηματιών έτρωγε και συζητούσε για τα τρέχοντα οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά θέματα. Ο προβληματισμός όλων ήταν πάρα πολύ μεγάλος. Κάποιος, βλέποντας τη θέα προς την υπέροχα φωτισμένη Ακρόπολη, παρατήρησε:

«Πώς καταντήσαμε έτσι την μαγευτική μας Αθήνα; Ποιος θυμάται το μεταπολεμικό ασματάκι που τόνιζε ότι καμμία πόλη μπροστά στην Αθήνα δεν παραβγαίνει, ούτε το Λονδίνο, ούτε το Παρίσι, αλλά ούτε και η Βιέννη; Τι κρίμα που σκοτώνουμε τον τουρισμό μας. Τι κρίμα που δεν είμαστε σε θέση να εκμεταλλευτούμε τις απίστευτες ομορφιές της πόλης μας, αλλά και της χώρας μας. Είναι δυνατόν να είμαστε τόσο άχρηστοι και τόσο αυτοκαταστροφικοί; Είναι δυνατόν να μας έχουν βάλει τα γυαλιά Τούρκοι, Άραβες και λοιποί προχθεσινοί τριτοκοσμικοί;».

«Τι τα ψάχνεις;», παρατήρησε ένας άλλος. «Πορείες, αποκλεισμοί δρόμων, βανδαλισμοί, καταστροφές, ρύπανση, ανεξέλεγκτο παρεμπόριο και επαιτεία, αναρίθμητα γκέτο παρανόμων Αφρικανών και Ασιατών, έχουν κάνει την Αθήνα αποκρουστική. Και μια πολιτική ηγεσία να παραμένει θλιβερός και εξοργιστικός θεατής της πορείας της πόλης προς το… τίποτα. Άτολμες και άπραγες κυβερνήσεις, κόμματα αντιπολίτευσης που προάγουν με κάθε τρόπο αυτήν την αθλιότητα και μια ανύπαρκτη Δημοτική Αρχή, που απορείς πώς επιβιώνει. Παραπληροφορημένοι και αποπροσανατολισμένοι, οι Έλληνες παραμένουν εγκλωβισμένοι στον στείρο και εθνικά επιζήμιο κομματισμό. Εδώ ο κόσμος καίγεται και οι πολιτικοί μας περί άλλων, ανούσιων τυρβάζουν. Αντί όλοι μαζί να σκύψουν (με ευκαιρία και τις επικείμενες δημοτικές εκλογές), στα τεράστια προβλήματα της Αθήνας, αλλά και τόσων άλλων πόλεων, με στόχο να καλυτερεύσουν την καθημερινότητα του πολίτη, είναι τόσο προκλητικά ανεύθυνοι που καλλιεργούν σκόπιμα και εθνικά επιζήμια την κομματική πόλωση. Οι μνημονιακοί, οι αντιμνημονιακοί, οι μονότονοι του ΚΚΕ, οι με αναλαμπές του ΛΑΟΣ, οι σε σύγχυση ευρισκόμενοι του ΣΥΡΙΖΑ, θέλουν τον πολίτη κομματικό αμνό. Για να επιλέξει τους κομματικά εκλεκτούς, κατά κανόνα μέτριους, κατά κανόνα άχρηστους. Για να μην μείνει τίποτα όρθιο σ’ αυτόν τον τόπο».

Γρήγορα η συζήτηση έφυγε από τον τουρισμό και άγγιξε όλα τα υπόλοιπα θέματα της επικαιρότητας. Διακεκριμένος και σεμνός επιχειρηματίας, με σημαντική προσφορά στα κοινά τόνισε: «Σε κάθε έρευνα (π.χ. του ΙΟΒΕ), με κάθε ευκαιρία, όποτε κι αν ερωτώμαι, αναφέρω σταθερά 3 παράγοντες, που θεωρώ κορυφαία αντικίνητρα στην άσκηση επιχειρηματικότητας και στην προσπάθεια να γίνουν οι επιχειρήσεις της χώρας ανταγωνιστικές: την γραφειοκρατία, την διαφθορά και την αλαζονεία της εξουσίας». «Αλαζονεία της εξουσίας; Τι ακριβώς εννοείς;», ρώτησαν ταυτόχρονα δυο τρεις από την παρέα.

Και εκείνος απάντησε: «Όσες κυβερνήσεις και αν πέρασαν, όσους Υπουργούς, Υφυπουργούς και Γενικούς Γραμματείς και να γνώρισα, σε όσους ανέπτυξα τα προβλήματα του κλάδου μου και τις προτάσεις που εκάστοτε είχαμε, όλοι ανεξαιρέτως μας άκουσαν με φιλική και καλή διάθεση, διαβεβαιώνοντάς μας ότι θα λάβουν υπ’ όψιν τις σκέψεις μας. Αλλά τελικά μας έγραψαν… στα παλαιότερα των υποδημάτων τους».

Με αυτή τη δήλωση η συζήτηση «άναψε» για τα καλά. «Δεν είναι απλά μαθητευόμενοι μάγοι οι περισσότεροι πολιτικοί μας. Το χειρότερο είναι ότι μόλις κάτσουν στον υπουργικό θώκο, καλλιεργούν με ασύλληπτη ταχύτητα, μια άκρως αντιπαραγωγική, ακραία και επικίνδυνη αλαζονεία. Αλαζονεία που δεν τους επιτρέπει να προλάβουν ή να διορθώσουν σοβαρότατα λάθη και ολισθήματα, που κοστίζουν πανάκριβα στη χώρα. Έτσι, μαθητευόμενοι μάγοι έρχονται, μαθητευόμενοι μάγοι φεύγουν, αφήνοντας πίσω τους – πλην ελαχίστων εξαιρέσεων – συντρίμμια. Δεχόμενοι συνεχή κριτική – συχνά και κακόπιστη – αναγκάζονται να υπερασπιστούν το συνήθως ελάχιστο έργο τους. Περιφέρονται παντού, σε συνέδρια, ομιλίες, talk-shows κ.λπ., υπεραμύνονται και επιχειρηματολογούν για τα όσα σπουδαία έπραξαν. Τις περισσότερες φορές, πείθουν μόνον τον εαυτό τους, κάποιους κομματικούς οπαδούς με παρωπίδες και κανέναν άλλο.

Θέλετε παραδείγματα ; Μα είναι αναρίθμητα… Φορολογία και αναπτυξιακοί νόμοι προς κραυγαλέα λάθος κατεύθυνση, καθημερινή χειροτέρευση της λειτουργίας του κράτους. Στη ναυτιλία, στο εμπόριο, στη βιομηχανία, παντού, οι πολιτικοί αρκούνται στο να ακούν τους γραφειοκράτες, τους κομματικούς, τους συμβούλους τους και τους κρατικοδίαιτους… κουμπάρους τους. Και αγνοούν αυτούς που γνωρίζουν από πρώτο χέρι τα προβλήματα, αυτούς που γνωρίζουν να φέρνουν αποτελέσματα, που γνωρίζουν να παράγουν, επιλέγοντας ρεαλιστικές και αποδοτικές λύσεις. Δηλαδή τους πετυχημένους επιχειρηματίες και τους ανθρώπους της αγοράς».

«Στη δημόσια διοίκηση, στη διακυβέρνηση, στην τοπική αυτοδιοίκηση, τα πράγματα δεν είναι όπως σε μια επιχείρηση», λένε διάφοροι πολιτικά ανόητοι και κλείνουν τα αυτιά τους σε πετυχημένους ανθρώπους της καθημερινότητας. Γι’ αυτό βουλιάζουμε, λέμε όλοι εμείς. Διότι αν το κράτος μας, έστω και κατ’ ελάχιστο, πλησίαζε το επίπεδο διοίκησης μιας σοβαρής εταιρείας, όχι μόνο δεν θα κινδύνευε με πτώχευση, αλλά θα ευημερούσε. Αυτά, όμως, για τους αλαζόνες πολιτικούς, που έχουν τις τύχες μας στα χέρια τους, είναι ψιλά γράμματα. Γι’ αυτό και το απερίγραπτο χάλι καλά κρατεί!