Άρθρο του αειμνήστου Στέλιου Σταυρίδη που δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 17 Απριλίου 2010

Οι Ρωμαίοι στρατηγοί, μετά από κάποια νικηφόρα μάχη, επέτρεπαν στους στρατιώτες να κάνουν πλιάτσικο στις περιουσίες των ηττημένων. Το επέτρεπαν όμως για μία μόνο ημέρα. Όποιος συνέχιζε τιμωρείτο παραδειγματικά. Στην σύγχρονη Ελλάδα το «πλιάτσικο» διαρκεί 35 χρόνια και ελάχιστοι αντιδρούν!

Τελευταία, οι Έλληνες σαν να ξυπνήσαμε από χειμερία νάρκη διάρκειας δεκαετιών, αρχίσαμε να διερωτόμαστε «που πήγαν τα λεφτά». Τόσα χρόνια δεν βλέπαμε που πήγαιναν τα λεφτά ; Γιατί τώρα κάνουμε τους «Κινέζους» ; Δεν αποτελεί ασφαλώς δικαιολογία το γεγονός ότι κάποιοι  διαμορφωτές της κοινής γνώμης αποπροσανατολίζουν ασύστολα, ζητώντας να επιστραφούν… τα κλεμμένα. Από πού και από ποιους άραγε να επιστραφούν; Σε κάθε χώρο, υγεία, παιδεία, δημόσια διοίκηση, τοπική αυτοδιοίκηση, ιδιωτικός τομέας, κόμματα, κάθε μορφής συντεχνίες, αγρότες κ.λπ., δεκάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι είχαν για τα καλά «βρει την άκρη», σε βάρος του κοινωνικού συνόλου, που συχνά, άμεσα και έμμεσα καταλήστευαν.

Τώρα ο καθένας μας για να αποφύγει τις δικές του ευθύνες, εστιάζει μυωπικά σε κάποια από τις άπειρες μικρές και μεγάλες τρύπες του βαρελιού, που «χάνει» από παντού. Πριν δούμε όμως «που πήγαν τα λεφτά», ας δούμε πόσα ήταν:  Κάνοντας έναν γρήγορο υπολογισμό και λαμβάνοντας υπ’ όψιν δύο μόνο στοιχεία, την αύξηση του ΑΕΠ και τα ελλείμματα των τελευταίων μόλις 4 χρόνων (2006 – 2009), προκύπτουν τα εξής εντυπωσιακά :

Το 2006, το ΑΕΠ σημείωσε αύξηση 4,5%, ξεπερνώντας τα 210 δις ευρώ, ενώ το έλλειμμα ήταν 2,4% επί του ΑΕΠ. Δηλαδή, το 2006 παρήχθη περισσότερος πλούτος κατά 9,5 δις €, που όμως κατασπαταλήθηκε μαζί με τα 6,1 δις € του ελλείμματος. Με άλλα λόγια, μόνο το 2006 καταφέραμε να σκορπίσουμε δεξιά κι αριστερά, με απίστευτη άνεση 15,6 δις € περισσότερα!

Τα αντίστοιχα ποσά για το 2007 (ανάπτυξη 4,5%, έλλειμμα 3,7%) ήταν 18,5 δις €, το 2008 (ανάπτυξη 2%, έλλειμμα 7,7%) 23 δις € και το 2009 (ανάπτυξη -2% και έλλειμμα 12,8%) 30 δις €. Με λίγα λόγια, όλοι εμείς οι Νεοέλληνες επιτρέψαμε ή και συμβάλλαμε έμμεσα ή άμεσα να κατασπαταληθούν σε μόνο 4 χρόνια, επί πλέον περί τα 90 δις € ! Όχι μόνο δεν αποταμιεύσαμε κάτι από τον επιπλέον πλούτο που μπορέσαμε να παράξουμε, όχι μόνο δεν επενδύσαμε σωστά, αλλά συνεχώς διογκώναμε το δημόσιο χρέος, δανειζόμενοι για να κάνουμε πάρτυ διαρκείας. Θεωρούσαμε δε, άλλος λίγο και άλλος περισσότερο, την κατάσταση αυτή απόλυτα φυσιολογική.

Αν ήμασταν νοικοκυρεμένοι πολίτες, επιχειρήσεις και κυρίως κράτος, η Ελλάδα θα έπρεπε να είναι Δανία, Ελβετία ή Σιγκαπούρη. Για να υπάρξει μέτρο σύγκρισης, αναφέρουμε ότι η Αττική οδός στοίχισε 1,3 δις €, το Ελευθέριος Βενιζέλος 2,2 δις €. Οι Ολυμπιακές εγκαταστάσεις, που βέβαια έχουν ρημάξει και λεηλατηθεί, 8,95 δις €, δηλαδή μόλις το ένα τέταρτο απ’ όσα με ασύλληπτη ανευθυνότητα σπαταλήσαμε το 2009. Η Ιονία οδός θα στοιχίσει 1,4 δις €, το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων κυμαίνεται σταθερά στα 7 – 8 δις € το χρόνο (όσα παραπάνω στοιχίζει ετησίως π.χ. η γραφειοκρατία στον Έλληνα φορολογούμενο).

Οι 400.000 επιπλέον δημόσιοι υπάλληλοι, χωρίς να προσφέρουν ουσιαστικό έργο, κοστίζουν 18 δις € ετησίως ! Η πρώτη ανάγνωση είναι ότι το «εύσπλαχνο» κοινωνικό μας κράτος και οι σοσιαλίζοντες κρατιστές, προσφέρουν «ψωμί» σε 400.000 Έλληνες. Περίφημα ! Τα λεφτά όμως αυτά, που αναγκαστικά πάνε σε αργομισθίες, τα στερείται το κοινωνικό σύνολο στο πολλαπλάσιο, γιατί αφαιρούνται από παραγωγικές επενδύσεις, υποδομές, έργα πνοής και βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της χώρας.

Έτσι, η Ελλάδα βουλιάζει και την πληρώνουν – όπως πάντα – οι οικονομικά ασθενέστεροι. Οι τελευταίες βιομηχανίες θα κλείσουν οσονούπω, ο τουρισμός θα μειώνεται κατά 1 εκατ. τουρίστες ετησίως, οι κρουαζιέρες θα ξεκινούν (λόγω… καμποτάζ) από την Τουρκία, την Κύπρο, την Κροατία και οι Έλληνες θα «βράζουμε στο ζουμί μας», βάλλοντας κατ’ αλλήλων, μη γνωρίζοντας ή αναγνωρίζοντας ποιος φταίει. Μα θέλει ερώτημα ; Όλοι μας φταίμε για τα χάλια μας. Βολευτήκαμε, μετατρέψαμε τις επιδοτήσεις σε εφήμερες και ανούσιες απολαύσεις, κατασπαταλήσαμε, κλέψαμε, κοροϊδέψαμε εαυτούς και αλλήλους. Και τώρα μας φταίνε οι πολιτικοί (που κι αυτοί σαν γνήσια τέκνα της ελληνικής γης έκαναν τα ίδια), ο διπλανός μας, οι κερδοσκόποι, οι τράπεζες, οι Γερμανοί και κάθε πιθανός ή απίθανος τρίτος. Όλοι εκτός από εμάς τους ίδιους !

Μόνο όσοι είναι αυστηροί με τον εαυτό τους, αναλαμβάνουν πλήρως τις ευθύνες τους και εργάζονται σκληρά, ξεπερνάνε κρίσεις και γρήγορα αντιστρέφουν την κατάσταση. Όσοι διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους, αναπολούν τα χρόνια της κραιπάλης, διαμαρτύρονται προς όλες τις κατευθύνσεις (δίνοντας ποικίλες και γραφικές ερμηνείες) και δεν έχουν την παραμικρή πρόταση, βουλιάζουν, συμπαρασύροντας και όλους τους άλλους. Τι θέλουμε τελικά να είμαστε εμείς οι Έλληνες ; Νικητές ή χαμένοι ;