Άρθρο του αειμνήστου Στέλιου Σταυρίδη που δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 13 Αυγούστου 2011

Τι θα έβλεπε σήμερα ο Ναπολέων Βοναπάρτης αν επισκεπτόταν τα Επτάνησα ή οποιοδήποτε άλλο μέρος της Ελλάδος;

Στις 16 Αύγουστου του 1797, είναι βέβαιο ότι έβλεπε τελείως διαφορετικά πράγματα, όταν δήλωνε:

«Tα νησιά της Κέρκυρας, της Ζακύνθου και της Κεφαλληνίας έχουν περισσότερο ενδιαφέρον για εμάς, παρά όλη η Ιταλία. Αν θα είμαστε υποχρεωμένοι να διαλέξουμε, θα ήταν προτιμότερο να παραχωρήσουμε την Ιταλία στον αυτοκράτορα της Αυστρίας και να κρατήσουμε τα Επτάνησα, που είναι πηγή πλούτου και ευημερίας για το εμπόριό μας».

Πως καταφέραμε λοιπόν, εμείς οι σύγχρονοι νεοέλληνες, να καταντήσουμε μια πανέμορφη και πλουτοπαραγωγική χώρα, σε χώρα χρεωμένων τεμπέληδων, πάσης μορφής βολεμένων (που δεν παράγουν τίποτε), αλλά και αδίστακτων συμμοριών που λεηλατούν ασύστολα ό,τι έχει απομείνει; Πως καταφέρνουμε να παράγουμε συστηματικά και συστημικά μιζέρια και καταστροφή, αντί ευημερία και πρόοδο;

Tα καταφέρνουμε πανεύκολα, διότι δεν παράγουμε τίποτε. Δεν εργαζόμαστε, δεν κοπιάζουμε και πάνω απ’ όλα δεν θέλουμε να αξιοποιήσουμε τον πλούτο, που η φύση απλόχερα μας χάρισε. Ομιλούμε για ξεπούλημα, διότι θέλουμε τα πάντα να ρημάζουν ή να τα καταπατούμε στο όνομα της …εθνικής μας κυριαρχίας !

Μικροσυμφέροντα και κοντόφθαλμοι (αλλά σούπερ-προοδευτικοί) πολιτικοί, απίστευτα μικρής εμβέλειας κρατούν την Ελλάδα μικρή. Δε θέλουν μεγάλες ξένες επενδύσεις. Θέλουν τον Έλληνα να αξιοποιεί τα πάντα μόνος του, ασχέτως αν έχει ή δεν έχει τις δυνατότητες, τους πόρους, το επίπεδο, την καρδιά και το όραμα για να το κάνει. Με «αέρα κοπανιστό» αλλά και με μεγαλοπρεπείς κομπίνες, υπερτιμολογήσεις, φοροδιαφυγή, εξαπάτηση καταναλωτών, συνεργατών και πολιτείας.

Γεμίσαμε με επιχειρηματίες της συμφοράς. Που οι δυνατότητές τους εξαντλούνται σε λίγες χιλιάδες ευρώ, σε προσφορά 2 – 3 θέσεων εργασίας και σε ατελείωτη μετριότητα στην προσφερόμενη ποιότητα υπηρεσιών και προϊόντων. Και καταντήσαμε να τα παίρνει ο ένας (φουκαράς) από τον άλλον. Και τώρα που το (δανειζόμενο) χρήμα τελείωσε, κλαίμε σαν τα καβουράκια του γνωστού λαϊκού άσματος. Και ταυτόχρονα, προσερχόμαστε στις πλατείες, για να αναρτήσουμε τα κουρέλια μας, να βροντοφωνάξουμε για τα δίκαια της φυλής μας και να υψώσουμε απειλητικά την γροθιά μας,. Όχι, τα μάρμαρα και τις ζαρντινιέρες τις σπάμε με λοστούς και βαριοπούλες, αφού τα πόδια μας είναι καχεκτικά από την ξάπλα.

Οι καλοκαιρινές εικόνες της σύγχρονης Ελλάδας, θα άφηναν άναυδο τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη: Υπέροχες και μαγευτικές παραλίες “αξιοποιούνται” από νεοέλληνες που τις έχουν γεμίσει με παραγκοκατασκευές, ξαπλώστρες, κακόγουστες πλαστικές καρέκλες (που αγοράζουν από τσιγγάνους) και θλιβερές ομπρέλλες που υποβαθμίζουν την αισθητική και προκαλούν αγανάκτηση σε κάθε στοιχειωδώς καλλιεργημένο άνθρωπο.

Οικονομικοί (νόμιμοι και παράνομοι) μετανάστες, Αλβανοί, Βούλγαροι, Ουκρανοί κ.α., κυκλοφορούν και εισπράττουν από τους Έλληνες και ξένους λουόμενους, για λογαριασμό των Ελλήνων «επιχειρηματιών» το ημερήσιο νοίκι.

Ο Έλληνας γεωργός είναι είδος προς εξαφάνιση, όπως και ο Έλληνας βοσκός. Τη θέση τους έχουν προ πολλού καταλάβει Αλβανοί, Αιγύπτιοι, Σύριοι και Ουζμπέκοι. Τα αιγοπρόβατα δεν καταλαβαίνουν πλέον τις κλασσικές εντολές των Ελλήνων τσοπάνηδων και δυσκολεύονται να μάθουν …ξένες γλώσσες.

Τα πορτοκάλια σαπίζουν στα δέντρα και οι Έλληνες γαιοκτήμονες εκλιπαρούν γυρολόγους κάθε εθνικότητας να τα μαζέψουν δωρεάν. Διότι όταν πέσουν, θα χαλάσουν (λόγω οξύτητας) το έδαφος, άρα και τις ρίζες των δένδρων. Τις ελιές τις μαζεύουν όλες οι φυλές του κόσμου, πλην των Ελλήνων. Το ίδιο ισχύει και με όλες τις άλλες καλλιέργειες της εύφορης ελληνικής γης. Καταλαβαίνετε τώρα γιατί εισάγουμε ζαρζαβατικά και φρούτα από παντού, ακόμη και από την Αργεντινή ή την Κίνα;

Στα καΐκια οι ψαράδες έγιναν καραβοκύρηδες και καπεταναίοι, ακολουθώντας το λαμπρό παράδειγμα των προκομμένων Ελλήνων εφοπλιστών. Τη θέση τους έχουν πάρει Πακιστανοί, Ινδοί, Ιρανοί και Σριλανκέζοι. Αυτοί καλάρουν, αυτοί μαζεύουν τα δίχτυα και τα παραγάδια, αυτοί ζυγίζουν και καθαρίζουν τα ψάρια, αυτοί τα κάνουν όλα. Εικόνες που έβλεπες πριν 40 χρόνια στα ψαροχώρια του Ντουμπάι και της Σιγκαπούρης, τις βλέπεις σήμερα στην Κεφαλονιά, στη Ζάκυνθο, στην Κέρκυρα και σε όλη την Ελλάδα.

Πρωί και βράδυ οι τηλεοράσεις «κουρδίζουν» τους Έλληνες με θεωρίες περί ξεπουλήματος της χώρας, περί εθνικής κυριαρχίας, περί κερδοσκόπων και τόσες άλλες ανοησίες. Και αντί για πλούτο και ευημερία, που «έβλεπε» ο Βοναπάρτης, μας κάνουν να «οραματιζόμαστε» τα αγαθά της επιστροφής στη δραχμούλα, δηλαδή τεμπελιά, μιζέρια και μεγάλη φτώχεια!

Δεκαετίες ολόκληρες το πολιτικό σύστημα παραμύθιαζε τους Έλληνες ότι από μη προνομιούχοι θα γινόμαστε οικονομικά εύρωστοι. Και καταντήσαμε δανειζόμενοι επαίτες και αποδιοπομπαίοι τράγοι!

Μήπως οι ψαράδες της Σιγκαπούρης, οι αναλφάβητοι και ξυπόλυτοι (πρώην σκλάβοι των Ευρωπαίων), είναι τελικά πιο ευφυείς από εμάς τους ατσίδες ; Που στον άκρατο προοδευτισμό μας, απορρίπτουμε μεγάλες και πλουτοπαραγωγικές επενδύσεις, ως απεχθείς φιλελεύθερες λύσεις.