Άρθρο του αειμνήστου Στέλιου Σταυρίδη που δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 4 Αυγούστου 2008

«Το πολιτικό μας σύστημα βουλιάζει (και μας βουλιάζει), διότι μετέτρεψε την ελευθερία σε ασυδοσία και ομηρία των πολλών από τους λίγους, την ισότητα σε συντεχνιακή αντίληψη, τη θρασύτητα σε μέσον επιτυχίας, την ανυπακοή στους νόμους σε καθεστώς και τη σπατάλη σε καθημερινή πράξη». 

Αυτά ακούμε περίπου όλοι μας σε καθημερινές συζητήσεις με φίλους ή γνωστούς μας, αλλά και – αυξανόμενα πλέον – διαβάζουμε στις εφημερίδες. Ο προβληματισμός όλων μας είναι πια πολύ μεγάλος. Όμως και πριν από 2.400 χρόνια, η διαπίστωση του Ισοκράτη (436 – 338 π.Χ.), ήταν ανάλογη : «Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία».

Γιατί άραγε, αντί να γίνεται κάποια πρόοδος, αντί να υπάρξουν συγκεκριμένες ενέργειες ανάσχεσης της ραγδαίας κατρακύλας, τα πράγματα συνεχώς διολισθαίνουν και μαζί τους η εκτίμηση των πολιτών στο πολιτικό σύστημα ; Με αποτέλεσμα όλοι να είναι απολύτως απαισιόδοξοι για το μέλλον.

Τα κακώς κείμενα είναι πράγματι ατελείωτα. Αλλά με μεθοδικότητα και αποφασιστικότητα μπορούν όλα να αλλάξουν. Εύκολα, γρήγορα και πάρα πολύ απλά. Αρκεί πράγματι να το θέλουμε. Θα χρειαστεί βεβαίως σημαντική αλλαγή κουλτούρας και επαναπροσδιορισμός των βασικών αξιών μας. Κάποιος πρέπει π.χ. να πείσει τους κάθε λογής αριστερόστροφους και σοσιαλαϊκίζοντες πολιτικούς, ότι κοινωνικό κράτος δε σημαίνει επιδρομή (από όλους και με κάθε μέσο) στον δημόσιο πλούτο. Και δυστυχώς, το κοινωνικό κράτος που νομίζουν ότι έφτιαξαν οι κομματικές ακρίδες όλα αυτά τα χρόνια, όχι μόνο δεν προσφέρει, αλλά καταστρέφει, σπαταλά και εμποδίζει κάθε δημιουργική προσπάθεια.

Κατάφεραν να κάνουν τους περισσότερους Έλληνες «υπαρξιακούς δημόσιους υπάλληλους», δηλαδή οδήγησαν – κυρίως τους νέους – σε νοοτροπίες βολέματος, ήσσονος προσπάθειας, ατομικισμού, απάθειας και αμάθειας. Όλοι θέλουν κάπου να βολευτούν και κανείς δεν θέλει να καταλάβει ότι μια θέση εργασίας πρέπει να είναι και αναγκαία και παραγωγική. Αυτά είναι βεβαίως ψιλά γράμματα για τους παραδοσιακούς ή και ανερχόμενους αστέρες της πολιτικής.

Είναι χαρακτηριστικό ότι πολιτική γραμμή των εν συγχύσει ευρισκομένων αριστερών, είναι το γκρέμισμα (ναι, το γκρέμισμα) του εθελοντισμού ! Με το πολιτικό επιχείρημα πως όταν κάποιος προσφέρει εθελοντικά στην κοινωνία και το περιβάλλον, υποκαθιστά το κράτος που έχει – κατ’ αυτούς – τα αποκλειστικά δικαιώματα της πρόνοιας, της προστασίας του πολίτη και του περιβάλλοντος ! Και δεν βλέπουν την κατάντια του κράτους μας, που δεν είναι σε θέση να βρει λύση και να κλείσει οριστικά τις 3.500 (και βάλε) παράνομες χωματερές της χώρας. Εν σωτηρίω έτει 2008 ! Κατά τα λοιπά, από φορείς, επιτροπές, συσκέψεις και εξαγγελίες πολιτικών, καθημερινά χορταίνουμε. Ή λοιπόν κάποιοι (αριστεροί και λοιποί) μας «δουλεύουν» ή (οι εντιμότεροι) ζουν σε μια ουτοπία, σε μια νιρβάνα…

Κάποιος πρέπει να εξηγήσει με υπομονή και πειστικά επιχειρήματα (είναι τόσο εύκολο) ότι το σύστημα, οι διαδικασίες και η οργάνωση της λειτουργίας κάθε οργανισμού (και κράτους) είναι αυτό που διασφαλίζει την εύρυθμη λειτουργία, τον περιορισμό της σπατάλης, τον έλεγχο και τελικά, την πρόοδο. Είναι αυτό που κάνει τις πολιτικοκοινωνικές θεωρίες να επιτυγχάνουν ή να αποτυγχάνουν. Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι να υπάρξει σύστημα (νοικοκύρεμα) και όχι να αλλάξουν τα πρόσωπα, όπως με τόση ευκολία, αφέλεια ή και σκοπιμότητα (κυρίως αυτή) εισηγούνται οι περισσότεροι.

Αντίθετα, σε ένα υγιές περιβάλλον καλλιεργείται η αρετή (που κατά τον Ισοκράτη είναι καλύτερη από τον πλούτο και χρησιμότερη από την ευγενή καταγωγή), ενισχύεται η άμιλλα, λειτουργεί και αποδίδει η ομαδικότητα, προάγεται η μόρφωση, ο πολιτισμός και η δικαιοσύνη, αυξάνεται η ανταγωνιστικότητα και μεγιστοποιείται ο παραγόμενος πλούτος.

Όταν το «αμπέλι είναι ξέφραγο», τότε ο καθένας γίνεται ασύδοτος. Είτε είναι νέος, είτε γέρος, είτε άνδρας, είτε γυναίκα, είτε χριστιανός, είτε μουσουλμάνος και φυσικά, είτε αριστερός, είτε δεξιός. Ας σταματήσει, λοιπόν, η κοροϊδία, διότι το παιχνίδι είναι «στημένο» και αυτό έχει πλέον γίνει ξεκάθαρα αντιληπτό και από τον πιο αφελή ή καλόπιστο πολίτη.

Τα σημερινά πολιτικά κόμματα δεν θέλουν τον έλεγχο, δεν θέλουν το νοικοκύρεμα. Θέλουν την άλωση του συστήματος. Για ευνόητους λόγους. Είναι γελοίο να πλήττεται η επιχειρηματικότητα και η δημιουργικότητα. Είναι γελοίο να προσπαθούν να μας πείσουν ότι όλα τα εγωϊστικά, αρπαχτικά και λοιπά ένστικτα εκμετάλλευσης τα καλλιεργεί ο καπιταλισμός και η επιχειρηματική δραστηριότητα και ότι το κράτος (δημοσιοϋπαλληλία) κάνει τους ανθρώπους αλτρουϊστές, σεμνούς, λιτούς, αποτελεσματικούς και πρόθυμους να θυσιαστούν για το κοινωνικό σύνολο.

Ο Διονύσης Χαριτόπουλος, στο διασκεδαστικό βιβλίο του με τίτλο «Εγχειρίδιο βλακείας», λέει : «Η ευφυΐα αναγνωρίζεται αλλά δεν ορίζεται». Αντίθετα, η βλακεία και αναγνωρίζεται, αλλά  έχει και εκατοντάδες λέξεις που την ορίζουν, ιδίως στην πλουσιωτάτη ελληνική γλώσσα.