Άρθρο του αειμνήστου Στέλιου Σταυρίδη που δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 6 Αυγούστου 2010

Στα μεγαλύτερα και καλύτερα κρουαζιερόπλοια, οι Έλληνες εξειδικευμένοι ναυτικοί, δηλαδή οι αξιωματικοί, είναι περιζήτητοι. 

Αυτούς δεν μπορεί σε καμμία περίπτωση να τους βοηθήσει να βρουν δουλειά, ούτε το ΠΑΜΕ, ούτε  το συλλογικό τους συνδικαλιστικό όργανο, η ΠΝΟ. Διότι απλούστατα οι άξιοι αυτοί εργαζόμενοι, δεν προσχώρησαν στη νοοτροπία της τεμπελιάς ή της ήσσονος προσπάθειας, του εκβιασμού ή του μίσους κατά των εργοδοτών τους. Γι’αυτούς δεν τέθηκε ποτέ θέμα, αυτοί να κάθονται και κάποιος, κατά προτίμηση εθνικός εργοδότης, δηλαδή το κράτος, να τους πληρώνει. Είτε με δανεικά, είτε με τα χρήματα των φορολογουμένων.

Όπως δεν τέθηκε ποτέ θέμα να αξιοποιήσουν το «ευεργέτημα» των ρηχά και υστερόβουλα σκεπτόμενων πολιτικών, να μπουν στη σχολή με βαθμό πολύ κάτω από την βάση. Δεν ακολούθησαν τα κόμματα (αντίθετα τα περιφρόνησαν έτσι όπως λειτουργούν), δεν κόλλησαν αφίσες, δεν ανήρτησαν κουρελαρίες με «ηρωϊκά» και ισοπεδωτικά συνθήματα. Διάβασαν, κουράστηκαν, πέτυχαν.

Στηρίχθηκαν στις αρχές που πήραν από τους γονείς τους, στη δίψα για μάθηση και πρόοδο, στη σκληρή δουλειά και στην αφοσίωση  σε αυτό που έκαναν. Το αγάπησαν, και παρά τις τεράστιες στερήσεις, προσωπικές και οικογενειακές, έδωσαν όλο τους τον εαυτό και το μεράκι και καταξιώθηκαν. Παντού ! Όσο μεγάλος κι αν ήταν ο ανταγωνισμός. Επέλεξαν τον υγιή ανταγωνισμό που κάνει τους ανθρώπους καλύτερους και όχι την ισοπέδωση, σημαία των μετρίων, που στην πλειοψηφία τους δηλώνουν αυτάρεσκα αριστεροί και  δημοκράτες.

Όσοι  ταξιδεύουν,  βλέπουν τους ναυτικούς μας να διακρίνονται και να κρατούν ψηλά τη σημαία της Ελλάδος. Καμάρι για τους δικούς τους, αλλά και καμάρι για όλους εμάς. Ξεχειλίζει κανείς από υπερηφάνεια, όταν συνειδητοποιεί ότι π.χ ένα υπερσύγχρονο κρουαζιερόπλοιο με 3.800 επιβάτες και 1.300 άτομα προσωπικό, δηλαδή μια ολόκληρη πολιτεία, έχει εμπιστευτεί τις τύχες της σε έναν  καθ’όλα άξιο Έλληνα καπετάνιο ή υποστηρίζεται από έναν μεγάλης εμβέλειας Έλληνα μηχανικό!

Αυτούς τους επαγγελματίες δεν τους προβάλλει κανείς, αλλά και οι ίδιοι δεν έχουν καμμία τέτοια διάθεση προβολής. Γυρίζουν ύστερα από πολλών μηνών σκληρή δουλειά στις ιδιαίτερες πατρίδες τους, και απολαμβάνουν – μακριά από φανφάρες – τις οικογένειες τους, που τους καμαρώνουν για τα όσα έχουν πετύχει και τα πολλά που τους έχουν προσφέρει.

Εμείς εδώ, προβάλλουμε διάφορους απίθανους, που με θανάσιμη μονοτονία, αναπαράγουν την κασέτα (ή πιο σωστά, τους μουσειακούς δίσκους βινυλίου των δεκαετιών του ’50 και ’60), με τις γνωστές ξεπερασμένες και καταστροφικές «κοσμοθεωρίες» τους, γεμάτες άρνηση, μηδενισμό, απαξίωση και μίσος ! Όλους δηλαδή αυτούς που, δηλητηριάζοντας την κοινωνία και απαξιώνοντας κάθε δημιουργό, μας  υπόσχονται… μέλλον λαμπρό !

Οι πληροφορίες πάντως που μας έρχονται, είναι πράγματι εντυπωσιακές : Τούρκοι, Κροάτες, Μαυροβούνιοι, Κύπριοι, Μαλτέζοι και Ιταλοί επιχειρηματίες, του τουρισμού κυρίως, μιλάνε με τα καλύτερα λόγια για το ΠΑΜΕ και την ΠΝΟ. Δεν γνωρίζουμε αν η συμπάθεια αυτή θα τους κάνει να προσχωρήσουν και ιδεολογικά, αλλά μάλλον δεν πιστεύουμε ότι υπάρχει τέτοια ελπίδα για εμάς. Διότι αν συνέβαινε αυτό, εκείνοι αντίστοιχα θα «έδιωχναν» την κρουαζιέρα από τα μέρη τους, οπότε αναγκαστικά θα μας ξανάρχονταν όσοι έφυγαν άρον-άρον, μετά τα όσα απίστευτα και «δημοκρατικά» είδαμε – και μαζί με μας, όλη η υφήλιος – με το Zenith ή τα Ropax της Κορίνθου.

Πολλοί ισχυρίζονται ότι το καμποτάζ δεν κάνει δα και τόση ζημιά. Αυτοί βλέπουν τους φτωχοτουρίστες, που κατακλύζουν αυτήν την εποχή τα νησιά μας, και θεωρούν ότι… ΠΑΜΕ καλά!

Αναλογιστείτε τι σημαίνει να ξεκινάει μια κρουαζιέρα από μια πόλη π.χ. τον Πειραιά ή το Ηράκλειο. Οι τουρίστες έρχονται με αεροπλάνα, άρα πληρώνουν τέλη αεροδρομίου, ενώ επωφελείται και ο τοπικός αερομεταφορέας – αν φυσικά δεν είναι κρατικός και τρισάθλιος. Αυξάνεται έτσι η κίνηση επιβατών και προσλαμβάνονται περισσότεροι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας, αχθοφόροι, προσωπικό εδάφους και αέρος, υπάλληλοι υποστήριξης (π.χ. ασφαλείας, καθαριότητας, κ.λπ.). Στο αεροδρόμιο, τους υποδέχονται ευγενικοί και καλά εκπαιδευμένοι εργαζόμενοι (πρόσθετες θέσεις εργασίας) που τους δίνουν τις πρώτες οδηγίες και βοήθεια. Βγαίνοντας από το αεροδρόμιο, οδηγοί πούλμαν, ταξί, ενοικιαζόμενων ή αστικών λεωφορείων (κι άλλες θέσεις εργασίας), τους μεταφέρουν στα ξενοδοχεία τους, αφού οι περισσότεροι επιλέγουν να διανυκτερεύσουν για τουλάχιστον μια ημέρα, στο λιμάνι άφιξης (ή αναχώρησής τους).

Έτσι προσλαμβάνονται επί πλέον καμαριέρες, σερβιτόροι, υπάλληλοι υποδοχής, κ.λπ. Οι τουρίστες αυτοί, με πολύ μεγαλύτερη χρονική άνεση, θα πάνε στα μαγαζιά, σε εστιατόρια, μπάρ, ταβέρνες, night clubs, κ.λπ. Θα δουλέψουν ταξί, μεταφορείς, χονδρέμποροι και λιανέμποροι τροφοδοσίας τροφίμων και εμπορευμάτων, θα δουλέψει κυριολεκτικά κάθε μαστιζόμενος επαγγελματίας, επιχειρηματίας ή αυτοαπασχολούμενος.

Αναλογιστείτε τα αστρονομικά  ποσά που στερείται η ελληνική τουριστική αγορά και τις δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας που χάνουμε. Και όλα αυτά διότι κάποιοι αραχνιασμένοι, προστατεύοντας δήθεν τα εργασιακά δικαιώματα των Ελλήνων ναυτικών, τους καταδικάζουν σε ισόβια ανεργία. Και μαζί με αυτούς δεκάδες χιλιάδες άλλους εργαζόμενους !