Άρθρο του αειμνήστου Στέλιου Σταυρίδη που δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 15 Ιανουαρίου 2011

Στη χώρα των θαυμάτων που λέγεται Ελλάς, πολλές έννοιες έχουν διαστρεβλωθεί και κακοποιηθεί. Πενήντα χρόνια αριστερής ρητορικής απαξίωσαν έννοιες όπως επιχείρηση, κερδοφορία, παραγωγικότητα, ανταγωνιστικότητα, σεβασμός του ενός προς τον άλλο. Ταυτόχρονα, γιγαντώθηκε μια κοινωνία απίστευτων ανισοτήτων, αδιανόητων αδικιών, απερίγραπτης τεμπελιάς και ασύλληπτου εμπαιγμού και λεηλασίας.

Ποτέ όμως δεν είναι αργά, να προσπαθήσει κανείς να πείσει για αλλαγές νοοτροπίας. Που θα μας οδηγήσουν στην πρόοδο, συντρίβοντας άθλιες πρακτικές που κοντεύουν να κάνουν όλους μας «ανθρωπάκια». Πλούσια μεν σε χρήμα (που κι αυτό πλέον τελείωσε), πάμπτωχα δε σε θεμελιώδεις αρχές και αξίες.

Επιχείρηση δεν είναι μόνο κεφάλαιο. Είναι μια ομάδα ανθρώπων, η οποία διαχρονικά παράγει και πωλεί επικερδώς (για να μπορεί να συνεχίζει με αυτονομία την δραστηριότητά της) προϊόντα και υπηρεσίες, σε όσους επιθυμούν να τα αγοράσουν. Έτσι δημιουργείται πλούτος, έτσι μόνο έρχεται η πρόοδος.

Δυστυχώς, με τις αριστερές θεωρίες της ψευτοκουλτούρας και ψευτοευαισθησίας, κοντεύουμε να ξεχάσουμε το «αλφάβητο» που λέει ότι για μια επιχείρηση, πολυτιμότερος όλων είναι ο πελάτης. Διότι μόνον ο ευχαριστημένος πελάτης επανέρχεται, συστήνει, διαφημίζει, επιτρέποντας έτσι στην εταιρεία να πηγαίνει από το καλό στο καλύτερο και να αναπτύσσεται.

Επενδύστε τα μεγαλύτερα ποσά του κόσμου και προσλάβετε τα πιο ακριβοπληρωμένα στελέχη. Αν η επιχείρηση δεν προσελκύσει πελάτες, θα καταρρεύσει με μαθηματική ακρίβεια. Αλλά ποιός τελικά εξυπηρετεί τον πελάτη ; Κάθε εργαζόμενος ξεχωριστά και ταυτόχρονα όλοι μαζί ! Αν όλοι οι άνθρωποι της επιχείρησης κάνουν σωστά και αποτελεσματικά τη δουλειά τους, τότε ο πελάτης εξυπηρετείται πολύ καλά, μένει ευχαριστημένος και η φήμη της εταιρείας μεγαλώνει. Έτσι, δημιουργούνται νέες θέσεις εργασίας. Άρα, εργοδότης δεν είναι ο επιχειρηματίας, αλλά όλοι οι εργαζόμενοι, από κοινού. Ο επιχειρηματίας ήταν και εργοδότης, μόνον όταν προσέλαβε τους πρώτους 2 – 3 υπαλλήλους. Μετά, οι 3 – 4 άνθρωποι αυτοί, επιχειρηματίας και υπάλληλοι, έγιναν εργοδότες, διότι από κοινού δημιούργησαν τις επόμενες θέσεις εργασίας.

Είναι μέγας μύθος ότι ο πελάτης θέλει το «αφεντικό». Ο πελάτης θέλει να κάνει τη δουλειά του : γρήγορα, σωστά, αποτελεσματικά. Θέλει υψηλή ποιότητα και χαμηλό κόστος. Και όλα αυτά του τα παρέχουν οι άνθρωποι μιας επιχείρησης. Αυτοί, δηλαδή που διαβάλλονται διαχρονικά από ένα θρασύτατο «σύστημα» λεηλασίας δημοσίου πλούτου. Για να αναδεικνύονται οι τεμπέληδες, οι ανύπαρκτοι, οι πονηροί και οι απατεώνες.

Ωστόσο, η δύναμη κάθε υγιούς επιχείρησης είναι τόσο μεγάλη, που κανείς δεν μπορεί να την πλήξει, παρά μόνο παροδικά. Ας κραυγάζουν, λοιπόν, οι άνθρωποι της υποκουλτούρας και της ψευτοκουλτούρας, που θέλουν να  μείνουμε όλοι «μικροί», επειδή εκείνοι αρκούνται στην οκνηρία, στο ανύπαρκτο, στο εύκολο. Ξέρουν καλά να αντιστέκονται και να μηδενίζουν, γιατί δεν έμαθαν ποτέ να δημιουργούν. Έτσι, όμως προέκυψε η «μεγάλη της σύγχρονης Ελλάδας Σχολή» : Η Σχολή των κρατικοδίαιτων κηφήνων. Η Σχολή της απαξίας και της αυτοκαταστροφής.

Στη δεκαετία του ’70, δύο αδέλφια έκαναν τις επιλογές τους. Ο ένας, επιλέγοντας το «Εθνικό μας Πανεπιστήμιο της αιώνιας τεμπελιάς», διορίστηκε από τα 18 του, κλητήρας στο δημόσιο. Ο άλλος πήρε δύο πραγματικά πτυχία Πανεπιστημίου και έκανε καριέρα ως στέλεχος επιχειρήσεων. Ο πρώτος, με απολυτήριο Γυμνασίου, λόγω ωρίμανσης και λοιπών «αυτοματισμών», πήρε την μια προαγωγή μετά την άλλη. Παράλληλα, συνδικαλίστηκε (άλλαξε μάλιστα 2 φορές «παράταξη») και ανέλαβε κομβικές θέσεις.

Πρόσφατα, σε λαμπρή οικογενειακή επέτειο, έκαναν απολογισμό στους ηλικιωμένους, αλλά ευτυχισμένους γονείς τους.

Ο (τότε) κλητήρας έχει δημιουργήσει πολλαπλάσιο πλούτο από ό,τι ο επιστήμονας αδελφός του, παρόλο που ο δεύτερος ήταν εργατικός, ευσυνείδητος, άξιος και παραγωγικός. Ο δημόσιος λειτουργός έκανε εργασίες, που κατ’ υπόθεση διευκόλυναν την ανάπτυξη. Ο ιδιωτικός υπάλληλος άσκησε επάγγελμα, που κατ’ απόδειξη δημιούργησε πλούτο και προσέφερε πολλά στην κοινωνία.

Ο πρώτος δούλευε κατά συνθήκη 7 ώρες την ημέρα (και πραγματικά 3-4), έπαιρνε 30-40 μέρες περισσότερη άδεια το χρόνο και την ίδια ώρα έβλεπε εικονικά επιδόματα και υπερωρίες να «αυγατίζουν» τις αποδοχές του. Μπορεί πλέον να πάρει πρόωρη, αλλά πλήρη σύνταξη, σκέφτεται να πολιτευθεί και ευελπιστεί να γίνει υπουργός. Γι’αυτό και συμμετέχει ενεργά σε όλες τις κινητοποιήσεις. Ο δεύτερος δούλευε 12ωρα, Σαββατοκύριακα, συχνά εορτές και αργίες. Τώρα στα 58 του ανησυχεί μήπως λόγω της κρίσης μείνει άνεργος, ενώ ξέρει ότι χρειάζεται ακόμα 7 χρόνια για να βγει στη σύνταξη.

Τη γιορτινή ατμόσφαιρα «τάραξε» το δελτίο ειδήσεων, που πληροφορούσε για το επιχειρούμενο νοικοκύρεμα του κράτους. Τα δύο αδέλφια κοίταξαν ο ένας τον άλλο. Ο δημόσιος υπάλληλος άρχισε να καταλαβαίνει ότι πράγματι «το πάρτυ» τελείωσε. Ο αδελφός χαμογέλασε λέγοντας: «Υπάρχει ελπίδα!» Ταυτόχρονα ο προβληματισμένος πατέρας σκέφτηκε ότι ήλθε πλέον η ώρα να μειωθεί ο δημόσιος τομέας και να ανθίσει ο ιδιωτικός. Και όλοι από κοινού ενωμένοι και ισχυροί να συνεργαστούν στενά για την έξοδο από την κρίση.