Γράφει ο Τηλέμαχος Μαράτος

Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 15 Νοεμβρίου 2014

     Παλαιότερες εκδόσεις του γνωστού γαλλικού λεξικού Larousse, ανέφεραν το λήμμα Grec κατά ιδιαίτερα προσβλητικό τρόπο. Εξηγούσαν ότι εσήμαινε: «απατεώνας, χαρτοκλέπτης, κατεργάρης, λωποδύτης» και ως παράδειγμα: «πετάξτε έξω τους grecs από το παιχνίδι». Αυτά πολλά χρόνια πριν από το «grexit», ή την ιδέα της «Ενωμένης Ευρώπης». Είναι απαραίτητο να σημειώσουμε εδώ ότι οι συντάκτες ενός λεξικού είναι υποχρεωμένοι να καταγράψουν την έννοια μιας λέξης κατά τον τρόπο που εννοείται στην κοινή χρήση. Επίσης πρέπει να πούμε ότι αυτές οι ερμηνείες είναι ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλες, όπως και ότι βρίσκει κανείς στο Larousse χιλιάδες ατόφιες ελληνικές λέξεις μέσα στην γαλλική γλώσσα.

Προ μερικών ετών υπήρξε έντονη διαμαρτυρία και, κατόπιν παρέμβασης, οι σχετικές ερμηνείες αφαιρέθηκαν. Από το λεξικό. Όχι απαραιτήτως από την καθημερινή χρήση. Ούτε στην Ελλάδα, όπου πάντοτε «Α-λά-ελληνικά» (ή α-λα-γκρέκ) σημαίνει κάποιου είδους «έξυπνη» παράκαμψη των κανόνων, ή απάτη. Το αντίστοιχο «κουτόφραγκοι» σημαίνει αφελείς, εύπιστοι, αθώοι κτλ.

Οι πρόσφατες ατυχείς, σημειώσεις του Αμερικανού υπουργού που διέρρευσαν, δείχνουν ότι υπάρχουν όρια στην ευπιστία των «κουτόφραγκων» και θυμίζουν αυτό που είπε ο Ναπολέων σε έναν κρατικό υπάλληλο που έσπευσε να δηλώσει ότι δεν είχε κλέψει, ενώ δεν είχε κατηγορηθεί. «La friponnerie as des bornes, la sottise aucun!» (Η λαθροχειρία έχει όρια – η ανοησία, κανένα.)

Η ανοησία εδώ είναι δική μας, διότι εννοούμε να επιβεβαιώνουμε τις χειρότερες υποψίες των κουτόφραγκων καθημερινώς και κατ΄ επανάληψιν. (Ως συνήθως η ανοησία προσλαμβάνεται ως εξυπνάδα, εξ ορισμού, εφ’ όσον ο ανόητος δεν μπορεί να κατανοήσει.) Βεβαίως – επειδή αυτές οι σκέψεις «γρατζουνάνε» πρέπει να προσθέσω ότι δεν είμαστε όλοι έτσι. Έτσι όμως είναι το κατώτερο στρώμα της κοινωνίας. Κατώτερο από πλευράς μορφώσεως, ανατροφής και ήθους, όχι οικονομικής επιφανείας. Η ανοησία δεν έχει όρια και καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας – σε όλες τις τάξεις.

Επειδή αυτό το μέρος έχει την πλειοψηφία – σε όλα τα κόμματα – προς αυτό το μέρος προσανατολίζεται η ρητορική όλων, με την προσδοκία ότι με τα ψέματα και την διαστρέβλωση, ή απόκρυψη, της αλήθειας θα τους πάρει την ψήφο. Αυτό λέγεται «λαϊκισμός». Όταν – πρώην – πρύτανης  λέει, χωρίς να κοκκινίζει, ότι στο Πανεπιστήμιο του, υπήρχε «στοιχειώδης φύλαξη». Των μολότοφ, ναρκωτικών και κάθε είδους αναρχικών βεβαίως. Για παράδειγμα.

Όταν η ΝΔ ήταν επίδοξος κυβέρνηση, οι επίδοξοι δανειστές ζήτησαν την υπογραφή της δέσμευσης για την τήρηση των συμφωνηθέντων. Η αντίδραση υπήρξε οργισμένη. «Τι υπονοείτε; Ότι δεν θα τηρήσουμε τον λόγο μας ;» Εν συνεχεία συμφωνήθηκαν και υπογράφηκαν όλα, για να αρχίσει αμέσως η υπεκφυγή και αναβολή, και αλλοίωση μέχρι το «σκίσιμο των μνημονίων σελίδα-σελίδα» εμπεδώνοντας έτσι το μύθο της αντιπολίτευσης (τον επιτυχημένο μύθο) ότι το «μνημόνιο» είναι μία διαβολική καταστροφή που οι «ξένοι» μας επέβαλαν, κάτι σαν κακή αρρώστια την οποία πρέπει να πετάξουμε από πάνω μας.

Αλλά και αυτό είναι πταίσμα, ένα λάθος τακτικής, ασήμαντο, μπροστά στις απίστευτες δηλώσεις Συριζαίων ότι θα επιβεβαιώσουν, με υπερηφάνεια, ότι όλες οι διαβεβαιώσεις και συμφωνίες των προηγούμενων κυβερνήσεων ήτανε μία έντεχνη απάτη, ένα «colpo grosso» με σκοπό να πάρουμε το πρωτοφανές δάνειο στην ιστορία του κόσμου (ασφαλώς εάν ληφθεί υπ’ όψιν το μέγεθος της χώρας και της οικονομίας) με σκοπό να μην το πληρώσουμε. Κουρεύοντας το κατ’ αρχήν από την παρούσα κυβέρνηση και εξαφανίζοντας το από την επομένη.

Όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής προσπαθούσε να ενταχθούμε στην Ευρώπη, έλεγε και ξανάλεγε, ότι, σημαντικότερο από τα οικονομικά οφέλη ήταν να γίνουμε «Ευρωπαίοι». (Απλουστεύω). Όλοι χαμογελούσαν και άρχισαν να μηχανεύονται τρόπους εκταμιεύσεων, «Μεσογειακών προγραμμάτων», και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς για να κοροϊδέψουμε τους κουτόφραγκους τόσο ρομαντικά προσκολλημένους στην έννοια της Τιμής και της Πίστεως.

Σήμερα στο «Μέγαρο Μαξίμου» αγωνιούν καθημερινώς για την «διαπραγμάτευση», υπό το φάσμα της απατεωνιάς που απεργάζεται  φανερά η αντιπολίτευση. Αλλά δεν είναι και μόνη η ιδέα της διαπραγμάτευσης, συμφωνηθέντων και υπεσχημένων, μία κατάφωρη απόδειξη αναξιοπιστίας; Ενώ άλλη λέξη έρχεται στον νου, που αποφεύγω για λόγους κοσμιότητας.