Γράφει η Αλεξάνδρα Στεφανοπούλου

Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 20 Δεκεμβρίου 2014

Δεν λέω βέβαια ότι μας φέρθηκαν με το γάντι οι εταίροι. Ούτε αδελφικά, ούτε συναδελφικά μας έτειναν την χείρα βοηθείας όταν βρεθήκαμε στην ανάγκη να ζητήσουμε τη στήριξη τους. Ολίγον σαν ενοχκλητικό έντομο που επιμένει να βουίζει στ’ αυτιά μας αντιμετώπισαν. Βέβαια και άλλοι είχαν αμαρτήσει σαν κι εμάς κατά το παρελθόν. Και άλλοι είχαν εισπράξει παλαιότερα επιδοτήσεις με πλαστά χαρτιά. Και άλλοι είχαν γίνει μέλη της Ευρωζώνης χωρίς να πουν την αλήθεια και μόνο την αλήθεια. Αλλά εμείς φαίνεται ότι το παρακάναμε. Και μας έδειξαν τα δόντια τους από την πρώτη στιγμή οι εταίροι.

Τελικώς όμως μας κράτησαν στην οικογένεια. Δεν μας πέταξαν έξω από την πόρτα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης να παραδέρνουμε στην τρικυμία σαν Αφγανοί φυγάδες σε σαπιοκάραβο που πλήρωσαν δουλέμπορους για να γίνουν λαθρομετανάστες και κινδινεύουν να ναυαγήσουν έξω από την Λαμπεντούζα. Βέβαια δεν μας έσωσαν με το αζημίωτο. Κοίταξαν και το δικό τους το συμφέρον. Ποιος κάνει καλό σήμερα για να συγχωρεθεί η ψυχή της γιαγιάς του; Και επειδή δεν μας είχαν απόλυτη εμπιστοσύνη, μας έθεσαν και ορισμένους όρους για να μην επαναλάβουμε τις ίδιες αστοχίες που μας είχαν φθάσει στο οικονομικό αδιέξοδο. Συμφωνήσαμε, λοιπόν, να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα και υπογράψαμε το συμβόλαιο.

Και μετά ήρθε η λιτότητα. Ο εύκολος τρόπος για να μαζευτούν χρήματα είναι η αύξηση της φορολογίας και η μείωση της μισθοδοσίας. Από μεταρρυθμίσεις μάλλον μηδέν εις το πληλίκον. Ούτε οι επίορκοι δημόσιοι λειτουργοί δεν έχουν απομακρυνθεί από τις θέσεις τους. Ούτε μάθαμε ποτέ αν επέστρεψαν τα χρήματα των συντάξεων των νεκρών οι συγγενείς τους. Ούτε αν επέστρεψαν τις αναπηρικές συντάξεις οι τυφλοί που βλέπουν και οι παραπληγικοί που τρέχουν. Ούτε αν αναζητήθηκαν ευθύνες από τις επιτροπές που τους είχαν δώσει πιστοποιητικά αναπηρίας. Για να μην αναφέρει κανείς παρά τα ελάχιστα που ήταν δυνατόν να πραγματοποιηθούν για να μην πληρώνουν οι αθώοι τις «λαμογιές» των ενόχων. Ούτε απελευθέρωση επαγγελμάτων έγινε, ούτε το εργασιακό, ούτε το ασφαλιστικό έχουν επιλυθεί, ούτε καν να ανοίγουν τα καταστήματα τις Κυριακές έχει καταστεί δυνατόν, αλλά ούτε και η απαγόρευση του καπνίσματος έχει πραγματοποιηθεί επειδή Νόμος μεν υπάρχει, αλλά τιμωρία δεν επιβάλλεται.

Έτσι, λοιπόν, με υποσχέσεις που δεν κρατήσαμε και από αναβολές σε αναβολές που δεν σεβαστήκαμε, φθάσαμε στην ημερομηνία λήξεως του Μνημονίου που δεν εφαρμόσαμε και ζητήσαμε από τους δανειστές μας να μας απαλλάξουν από την επίβλεψη τους και την παρουσία τους. Εν τω μεταξύ το κόμμα που έχει περισσότερες πιθανότητες να σχηματίσει κυβέρνηση μετά τις εκλογές δηλώνει ότι δεν θα αναγνωρίσει τις συμφωνίες που έχει υπογράψει η προηγούμενη κυβέρνηση! Ελάτε τώρα στη θέση των εταίρων που μας δάνεισαν και πείτε μου, πως να πάρουν στα σοβαρά ένα κράτος όταν κάθε φορά που αλλάζει η κυβέρνηση θα καταργούνται οι συμφωνίες που έχουν υπογραφεί με άλλα κράτη; Τους κουράσαμε και τους τρελάναμε τους εταίρους μας με την ανερμάτιστη συμπεριφορά μας. Φοβάμαι μη μας στείλουν τελικά …στη Λαμπεντούζα.