Γράφει ο Τηλέμαχος Μαράτος

Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 7 Φεβρουαρίου 2015

Την 18^η Φεβρουαρίου 1943 ο Γιόζεφ Γκαίμπελς εξεφώνησε έναν ιστορικό λόγο στο Sportpalast του Βερολίνου. Υπάρχει στο διαδίκτυο. Ήταν πλέον σαφές ότι η Γερμανία έχανε τον Πόλεμο σε όλα τα μέτωπα, ιδίως μετά την είσοδο της Αμερικής. Οι σύμμαχοι ζητούσαν την παράδοση άνευ όρων και ο Γκαίμπελς θεώρησε ότι πρέπει να «αναπτερώσει» το ηθικό του Γερμανικού λαού. Αξίζει τον κόπο να δει και ακούσει κανείς, «ζωντανά», έστω και λίγο, αυτό το καταπληκτικό και απίστευτο, ντοκουμέντο.

Η «ιδέα» του Γκαίμπελς ήταν να πει στους Γερμανούς ότι τους κατηγορούν για δειλούς που δεν έχουν το σθένος να πολεμήσουν μέχρι το Τέλος ενός «Απολύτου Πολέμου», «Totalerkrieg» (και «Σύντομου Πολέμου!»), όπως έγραφε το τεράστιο πανό πάνω από τον ομιλητή. Μέχρι θανάτου και πλήρους εξαφανίσεως δηλαδή. Η φρενίτιδα του ενθουσιασμού, τα χειροκροτήματα και τα εμβατήρια (με την νοερή υπόκρουση των Ρωσικών πυροβόλων) είναι απίστευτα.

Είναι το πιο ακραίο παράδειγμα μαζικής ψυχοπαθολογίας που έρχεται στο νου, αλλά δεν είναι το μόνο. Η ιστορία της Ελλάδος είναι γεμάτη από ανάλογα «επεισόδια» που αποτελούν τον κανόνα παρά την εξαίρεση κατά τακτά διαστήματα. Δεν πρέπει να συγχέεται η ηρωική άμυνα του ’40 ή ανάλογα γεγονότα της επαναστάσεως όπου υπήρχε η ελπίδα της νίκης – όπως απεδείχθη. Αλλά τα μαζικά συλλαλητήρια για το «Μακεδονικό» ή ο ενθουσιασμός για τον πόλεμο του 1897 εξηγούνται μόνον ως φαινόμενα μαζικής ψυχολογίας.

Με έκπληξη είδα, ως «ραγιάς, δωσίλογος» κτλ., την συγκέντρωση χιλιάδων στο Σύνταγμα για συμπαράσταση στην κυβέρνηση, χωρίς κανείς να γνωρίζει σε τι συμπαραστέκονται ακριβώς, εκτός από την ψυχική τους ικανοποίηση. Δεν είναι λίγο βεβαίως. Μάλιστα είναι το μείζον, σχεδόν το παν. Είναι δε και εκ του ασφαλούς, γιατί η ήττα της Γερμανίας είχε ήδη (τότε) αποδοθεί στους Εβραίους, και ότι κακό μας συμβαίνει τώρα, αποδίδεται σε κάποιους άλλους. Τελευταία στους Γερμανούς.

Αγνοώντας ότι όλες οι (εκλεγμένες) κυβερνήσεις της Ευρώπης έχουν άλλη άποψη, φτάσαμε στο σημείο να πιστεύουμε ότι η Αμερική, την ώρα που χρειάζεται την ενωμένη Ευρώπη για να υπερασπισθεί την Ουκρανία, θα έκανε μάθημα στην κ. Μέρκελ να αλλάξει γραμμή χάριν της κυβερνήσεως Τσίπρα! Κατά την αντιπαράθεση Σόιμπλε-Βαρουφάκη μεγάλη ικανοποίηση πήραμε όταν σημειώθηκε ότι Γερμανικές εταιρείες δωροδόκησαν Έλληνες – άρα φταίνε αυτές και όχι εμείς που τα πήραμε, όπως φταίνε εκείνοι που μας δάνεισαν τόσα χρήματα και έφεραν σε αυτή την κατάσταση. Σαφής γραμμή του Σύριζα ήταν ότι η Ευρώπη πρέπει να… εκπαιδευτεί (κατά λέξιν) και να μάθει τα δικά μας οικονομικά κ.ο.κ.

Θυμήθηκα μία παλιά Κεφαλονίτικη ιστορία που μάλλον έχει παραποιηθεί με τα χρόνια. Προ πολλών ετών, υπήρχε στο Αργοστόλι ένας μεγάλος γιατρός, ο Τζωρτζάτος. Συνήθιζε (τότε) να πηγαίνει στο ιατρείο του με αμάξι με άλογο. Περνώντας από την αγορά, μία φορά, τον σταμάτησε ένας χασάπης που του έδειξε το χέρι του. Ένα δάχτυλο είχε τραυματισθεί, το τραύμα είχε μολυνθεί, πρήστηκε και ο χασάπης εκτός από τον πόνο δεν μπορούσε να δουλέψει. «Κάμε κάτι αφέντη μου γιατί κοντεύω να βουρλιστώ από τσού πόνους…» Ο γιατρός του είπε να τον δει στο ιατρείο του και συντόμως το γιάτρεψε.

Έκτοτε περνούσε όπως, κάθε μέρα, από την αγορά. Ο χασάπης έβγαινε στο πεζοδρόμιο και χαιρετούσε τον γιατρό υποκλινόμενος. «Προσκυνώ! Να’ σαι καλά ντοτόρε!» Ο Τζωρτζάτος χαμογελούσε και σήκωνε λίγο το ψηλό του καπέλο, ευχαριστημένος. Αυτό συνεχιζόταν καθημερινώς και σιγά-σιγά ο χασάπης δεν έβγαινε αλλά απλώς χαιρετούσε από μέσα. Ο Τζωρτζάτος όμως σήκωνε το χέρι του και έκανε νεύμα με το δάχτυλο, ερωτώντας: «εντάξει, εντάξει;».

Μία μέρα ο χασάπης είχε πολλή δουλειά και κόσμος περίμενε, ουρά. Ο γιατρός όμως είχε σταματήσει και έκανε νόημα με το δάχτυλο. «Γεράσιμε. Γεράσιμε!» Τότε ο Γεράσιμος, καθώς κρατούσε τον φοβερό μπαλτά που έκοβε παϊδάκια, με ένα αποφασιστικό χτύπημα έκοψε το περί ου ο λόγος δάχτυλο και το πέταξε στο γιατρό. «Πή’ αινε στο διάολο και συ και το δάχτυλο…».

Δεν ξέρω πως ακριβώς συνδέεται με τα προηγούμενα. Πάντως ο περήφανος Κεφαλονίτης έμεινε ικανοποιημένος. Αλλά χωρίς δάχτυλο.