Γράφει ο Γιώργος Κράλογλου

Δημοσιεύθηκε στο Capital στις 9 Φεβρουαρίου 2015

Ακόμη και να παραμερίσει, η πραγματική Ευρώπη, την πρωτοφανή αναίδεια μιας Βαλκανικής χώρας-μπαταχτσή, που ενώ «τσεπώνει» 270 δισ. ευρώ από τους ευρωπαίους φορολογούμενους, για να μην πτωχεύσει, τους αποκαλεί εκβιαστές, επειδή ζητάνε τα λεφτά τους, πώς να ξεπεράσει την αναξιοπιστία πολιτικών και κυβερνήσεων από το 1981 της ένταξης στην ΕΟΚ. Αναξιοπιστία μεταξύ λόγων, πράξεων και υποχρεώσεων τόσο σε βάρος της Ε.Ε. όσο του λαού της.

Τώρα, εάν εμείς, ως νέα κυβέρνηση, θέλουμε, σε αντίθεση με τις προηγούμενες, να αντικαταστήσουμε (πολύ ορθά) με ανθρώπινες συμφωνίες τις αναποτελεσματικές γερμανικές συνταγές, για επιστροφή των δανεικών με μέτρα αυστηρής λιτότητας, είναι και δικαίωμά και υποχρέωσή μας απέναντι στον λαό που γονάτισε μέχρι σήμερα.

Όταν όμως δύο πρωθυπουργοί όπως ο κ. Γ. Παπανδρέου σε προσωπικές του συζητήσεις το 2009 και ο κ. Τσίπρας, τις προάλλες, με δηλώσεις του που κατέγραψαν τα διεθνή ΜΜΕ, χαρακτηρίζουν διεφθαρμένη την χώρα τους (ο πρώτος) και τόπο φοροδιαφυγής και διαφθοράς (ο δεύτερος), πράγμα που επιβεβαίωσε σε όλα τα ΜΜΕ και ο υπουργός Οικονομικών, χάνεις από χέρι το δικαίωμα, ως χώρα, να καθυβρίζεις ως εκβιαστές τους δανειστές που δένουν χειροπόδαρα ένα μπαταχτσή για να μην εκτεθούν στους δικούς τους λαούς.

Όταν ο ίδιος ο υπουργός Οικονομικών της νέας κυβέρνησης υποδεικνύει με τις πρώτες δηλώσεις του λιτό βίο χωρίς αυτοκίνητα για φιγούρα και χωρίς σπατάλες (δικαιώνοντας έτσι τους Ευρωπαίους αξιωματούχους και τους δανειστές που θεωρούν την Ελλάδα την φτωχιά χώρα με τους πλούσιους κατοίκους των δανεικών), ξεπερνάς κάθε όριο αναίδειας χαρακτηρίζοντας εκβιαστές αυτούς που, ταυτόχρονα, ζητάς να σε σώσουν.

Όταν οι Πορτογάλοι (πάνω απ’ όλους) με σχεδόν αθόρυβο τρόπο και μέσα από πολιτικές συναίνεσης έβγαλαν τον λαό τους με απόλυτη σιγουριά στις αγορές χωρίς ζουρνάδες και νταούλια… Οι Ισπανοί, ακόμη και με την ισχυρή αντιπολίτευση των αγανακτισμένων, κοιτάνε τις αγορές. Και οι Ιρλανδοί, σε φάση ανάπτυξης, ζητάνε δικαιωματικά στο ΔΝΤ, να τους βγάλουν και από την πιστωτική γραμμή στήριξης είναι αδύνατον η Ελλάδα να κρύψει την ανικανότητά της πίσω από αλαλαγμούς τύπου Βενεζουέλας και «επιστράτευση» του Μαδούρο.

Όταν ο πρωθυπουργός μιλάει ανοικτά για την διαφθορά στο κράτος και υπόσχεται να την χτυπήσει, αλλά οι υπουργοί του παραλαμβάνοντας τα υπουργεία τους εξαγγέλλουν ραγδαία κρατικοποίηση και επαναφορά στον έλεγχο τους κράτους του 75% της οικονομίας (πριν ακόμη παταχθεί η διαφθορά που υποτίθεται ότι θα πολεμήσει προσωπικά ο πρωθυπουργός τους), ποιος θα πάρει στα σοβαρά τις «απειλές» μας «… η Ελλάδα δεν εκβιάζεται».

Όταν τα αριστερά φορτηγά… και οι αριστερές πλατφόρμες… σχεδιάζουν να χτίσουν μια χώρα κρατικής οικονομίας και κομματισμού ούμπερ άλλες…. (πράγμα που δείχνει ανάπτυξη μόνο με καφετέριες και ταβέρνες…) δεν δικαιούσαι δια να ομιλείς… (που έλεγε ο Κουτσόγιωργας) ούτε και για το «…Ντοητσλαντ ουμπερ άλλες…» των Γερμανών είτε έχεις δίκιο είτε όχι.

Για να μην εκβιάζεται η Ελλάδα οφείλουν όλοι οι πολιτικοί της να καταλάβουν την σημασία της συναίνεσης και τις εθνικής συνεννόησης, αντί του διχασμού, σε κρίσιμες στιγμές όπως η σημερινή της ορατής πτώχευσης

Για να μην εκβιάζεται η Ελλάδα οφείλουν οι πάντες στην εξουσία να αντιληφθούν την σημασία της απελευθέρωσης των παραγωγικών δυνάμεων για να «επιτεθούν» ξανά (με τις σημερινές δυνατότητές τους) στην ευρωπαϊκή οικονομία όπως την εικοσαετία 1953-1973 έστω και με τα τότε δασμοβίωτα εργαλεία τα οποία όμως οι ιδιώτες επιχειρηματίες τα μετέτρεψαν σε δυναμικές πολιορκητικές μηχανές προς όλες τις ξένες αγορές. Τα ελληνικά τσιμέντα, ο ελληνικός χάλυβας, τα ελληνικά λιπάσματα, η ελληνική ναυπηγική βιομηχανία, τα ελληνικά προϊόντα αμύνης , το ελληνικό χαρτί, τα ελληνικά καπνά, τα ποτά, τα κρασιά μέχρι και τα ελληνικά ρούχα έγραψαν ιστορία όταν η οικονομία της χώρας στηρίχθηκε στις δυνάμεις της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.

Για να μην εκβιάζεται η Ελλάδα, το κράτος οφείλει να περιορισθεί στον ρόλο του σχεδιασμού και της εφαρμογής της οικονομικής πολιτικής αναπτύσσοντας τις εγχώριες ιδιωτικές δυνάμεις μέσα από ευκαιρίες και κίνητρα και όχι μέσα από παραγγελίες, προμήθειες, αναθέσεις και επιδοτήσεις στημένων και σημαδεμένων… κρατικοδίαιτων μηχανισμών κατηγορώντας οποιαδήποτε ιδιωτική επιχείρηση συμπεριλαμβανομένης και της βιοτεχνίας και του ψιλικατζίδικου ως ολιγαρχία…

Μέχρι να φτιάξετε, κ. Τσίπρα, μια Ελλάδα να στέκεται στα πόδια της, σε πραγματικές δικές της δυνάμεις και όχι στον γυάλινο κόσμο της μιας διεφθαρμένης σοβιετίας στην οποία καρποφόρησαν μόνο σκάνδαλα τύπου Ζήμενς, Κοσκωτά, Λαυρεντιάδη, Ψωμιάδη, Τσοχατζόπουλου, Σκαραμαγκά και πολλών άλλων (με πρωταγωνιστή το κράτος και μόνο το κράτος) οι δανειστές και οι αγορές θα μας δένουν χειροπόδαρα. Και αυτό δεν έχει να κάνει με εκβιασμό. Έχει να κάνει με το δικό μας πρόβλημα…

george.kraloglou@capital.gr

Πηγή: Capital