Γράφει ο Τηλέμαχος Μαράτος

Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 14 Φεβρουαρίου 2015

(Φωτογραφία: Death of Julius Caesar, Jean-Leon Gerome)

Πράγματι ζούμε ιστορικές στιγμές και όταν ζούμε ιστορικές στιγμές μοιραίως ο νους μας ανατρέχει σε ιστορικές μνήμες. Πιθανόν πράγματα να είναι πρωτοφανή, αλλά υπάρχουν παράλληλα και παραλλαγές σε ένα θέμα. Στο θέμα της φύσεως του ανθρώπου και στην σχέση του με την εξουσία. Στην Ιστορία της πολιτικής βλέπουμε συχνά την καταπληκτική αναλογία της Ρωμαϊκής πολιτικής ιστορίας με την σύγχρονη.

Ως συνήθως οι Έλληνες γεννήσαμε τις μεγάλες Ιδέες αλλά οι Ρωμαίοι προχώρησαν στην πρακτική εφαρμογή τους. Όσο περισσότερο μαθαίνει κανείς Ρωμαϊκή Ιστορία τόσο πιο πολύ θαυμάζει τις προσπάθειες εγκαθιδρύσεως συστήματος ισορροπίας μεταξύ των εξουσιών και συμφερόντων των διαφόρων τάξεων, ομάδων και ατόμων σε επίπεδο προθέσεων και αρχών βεβαίως. Καταπληκτική –ιδίως για την εποχή –ήταν η εξουσία των (αμετάφραστων) Tribuni plebus (από το tribus = φυλή και πληβείων) με δικαίωμα veto, δηλαδή «απαγορεύω»! Ως προσπάθεια καταπληκτική στην πληρότητα της αλλά, αλίμονο, αναποτελεσματική. Νικημένη από την ανθρώπινη φύση.

Ανωτάτη αρχή ήταν η (κατά λέξιν) Γερουσία, (Senatus). Το ενδιαφέρον εδώ είναι ότι πάντοτε παντοδύναμοι Ρωμαίοι, ενώ είχαν την δυνατότητα (και τις προσωπικές τους λεγεώνες) να παρακάμψουν, ή ίσως να καταργήσουν, την Σύγκλητο, δεν το έκαναν. Πάντοτε ήθελαν να παριστάνουν ότι υπάκουαν στις αποφάσεις της. Κάποτε οι αποφάσεις αυτές ελαμβάνοντο από τρομοκρατημένους συγκλητικούς που ήξεραν ότι η διαφωνία σήμαινε αφανισμό τους, της οικογενείας τους και της περιουσίας τους.

Στην εποχή της παντοδυναμίας του ο Ιούλιος Καίσαρ, για να εξασφαλίσει την πλειοψηφία …τριπλασίασε τον αριθμό των συγκλητικών. Συγχρόνως όμως, πολλοί κόλακες, του πρότειναν να γίνει βασιλεύς. Αυτό τρόμαξε πολλούς δημοκρατικούς που εφοβούντο την αλλαγή του πολιτεύματος (ή και για άλλους λόγους) με αποτέλεσμα την δολοφονία του. Μετά από τρομερούς εμφυλίους και τις πολύνεκρες (δύο) μάχες στους Φιλίππους (Αμφίπολη) και την ναυμαχία του Ακτίου, η εξουσία περιήλθε στον Οκτάβιο. Ο συνωστισμός των κολάκων που του προσέφεραν τα πάντα ήταν πρωτοφανής. Πρώτα το όνομα του, είναι επίθετο, Αύγουστος, ο μήνας (μετά την ονομασία του μηνός «Ιουλίου» για τον Καίσαρα.) Του είχαν προτείνει μάλιστα να ονομάσουν και άλλον ένα μήνα αλλά ο Αύγουστος, μετριοπαθής, είπε φτάνει. Έτσι δεν λέμε τον Οκτώβριο …Οκτόβιο, ίσως.

Του προσέφεραν όλες τις εξουσίες Pontifex maximus (Αρχιερέας), τίτλο που είχε και ο Ιούλιος Καίσαρας, που δεν είναι γνωστό αν άφηνε περιστέρια, του ελεγκτού των οικονομικών, του Τιμητού (κήνσορος), και άλλων, αλλά ο τίτλος που προτιμούσε ήταν του «Προέδρου της Συγκλήτου» (princeps senatus), αξίωμα που φαίνεται να απολαμβάνει ιδιαιτέρως η παρούσα πρόεδρος της Βουλής μας, που εκφράζει τις απόψεις της για κεφαλαιώδη θέματα εξωτερικής και εντοπίου, πολιτικής.

Τα αξιώματα του Αυγούστου – όπως και όλα τα Ρωμαϊκά – είχαν «ημερομηνία λήξεως». Όμως όταν ερχόταν αυτή η ώρα, οι Συγκλητικοί γονυπετείς, σχεδόν, ομοφώνως παρακαλούσαν τον Αύγουστο να μην στερήσει την πατρίδα από τις ανεκτίμητες υπηρεσίες του. Έτσι έμεινε μέχρι του θανάτου του, από δηλητηρίαση ίσως. Σε όλη του την θητεία όμως, έλεγε, πως η Σύγκλητος αποφασίζει και παρέπεμπε όλες τις προτάσεις προς ψήφιση.

Έχω την υποψία, και τον φόβο, ότι η παρούσα κυβέρνηση, αντιλαμβάνεται, σαν γλυκό όνειρο, την παρούσα εθνικιστική σχεδόν πάνδημη «εξέγερση». Λόγω του θιγέντος φιλοτίμου και «αξιοπρεπείας», σε συνδυασμό με την απαίτηση του λαού «να πάρει την ζωή του πίσω», και άλλα οράματα, στον χώρο της απολαυστικής φαντασιώσεως. Ο πειρασμός να «κεφαλαιοποιήσει» αυτό το ρεύμα σε βουλευτικές έδρες είναι μεγάλος. Για να γίνει αυτό πρέπει να κάνει εκλογές πριν να ξυπνήσει ο λαός και δει τα πολλά πρόσωπα του ΣΥΡΙΖΑ, και ότι όλες οι ευχές δεν πραγματοποιούνται με την μετονομασία των προβλημάτων.

Η παντοδυναμία στην Βουλή θα τους επιτρέψει να φέρουν την παιδαριώδη συμπεριφορά τους στην ΕΕ προς τα άκρα, προς μεγάλη τέρψη της Ρωσσίας. Ο Ρωσσικός εθνικισμός παραμένει – ισχυρότερος του ελληνικού – στους κόλπους της κυβερνήσεως. Τα άλλα κόμματα θα αποβληθούν ως αχρείαστα και οι νοσταλγοί του ταριχευμένου υπαρκτού θα απολαύσουν τον χαμένο παράδεισο, και φανταχτερές δίκες «αντιδραστικών». Και με τον Νόμο όμως! Πάντοτε με την ψήφο της Βουλής, σιγά-σιγά με το σύνολο των βουλευτών να χειροκροτούν όρθιοι.