Γράφει ο Τηλέμαχος Μαράτος

Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 28 Φεβρουαρίου 2015

Με μεγάλη δυσκολία και μετά από πολλή σκέψη – στο «πάρα πέντε» γράφεται αυτό το κείμενο. Όχι γιατί δεν έχει τι να γράψει, αλλά αντιθέτως, ο γράφων έχει δυσκολία να πιστέψει ότι όλα όσα συμβαίνουν, αυτά που βλέπει και ακούει πράγματι συμβαίνουν. Είναι δηλαδή «η πραγματικότης». Από που να αρχίσει κανείς…

Κοιτάξτε το Υπουργικό Συμβούλιο. Κοιτάξτε προσεκτικά τα πρόσωπα, ένα-ένα, και σκεφθείτε σε ποιούς έχουμε αναθέσει τις τύχες μας. Τις τύχες της χώρας. Από πλευράς ικανοτήτων η πρώτη αντίδρασις είναι η άρνησις της πραγματικότητος από μέρους μας. Δεν πρόκειται για ομοιόμορφη ομάδα, με καμμία έννοια της λέξεως. Υπάρχει μία μερίς σοβαροφανών (με γκρίζα μαλλιά). Η μεγάλη πλειονότης όμως, είναι σαφώς εκτός τόπου και χρόνου. Σε πόσους, συγκεκριμένα, θα αναθέτατε την διαχείριση, την διεύθυνση ή έστω μια υπεύθυνη θέση σε ένα κατάστημα ψιλικών, φέρ᾽ ειπείν, σε ένα περίπτερο;

Χαρακτηριστικό του βιογραφικού, των πλέον προβεβλημένων, είναι η παντελής απουσία στην ζωή τους, οιασδήποτε επικερδούς απασχολήσεως. Επικερδούς για κανέναν. Αντιθέτως. Είναι οι εξ επαγγέλματος «εργατοπατέρες» που ζούσαν άνετα εις βάρος των επιχειρήσεων – τις οποίες υπονόμευαν εκ συστήματος – εξασφαλίζοντας επιπλέον και παχυλές αργομισθίες, ως φιλοδώρημα του συστήματος. Το αποτέλεσμα αυτής της άνετης διαβίωσης είναι η διεύρυνσις και προβολή της κοιλίας τους. Κάποτε σε εξωπραγματικά μεγέθη. (Το περίεργο εδώ είναι ότι στις συκοφαντικές γελοιογραφίες της αριστερής προπαγάνδας είναι οι εργοδότες που παρουσιάζονται ως κοιλαράδες.)

Έχουμε λοιπόν το οξύμωρο: Οι εκπρόσωποι των εργαζομένων να μην έχουν εργασθεί ποτέ και οι εκπρόσωποι των πεινασμένων, που δυστυχούν, να μην μπορούν να συμμαζέψουν τις εκχειλίζουσες γαστέρες τους.

Αφού ξεπεράσουμε το πρώτο σοκ, όταν συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό που βλέπουμε πράγματι συμβαίνει, η επομένη αντίδρασις είναι αισθητική. Εάν θέλετε αντίδρασις κοινωνικής ευπρεπείας και συμπεριφοράς. Εύκολη η κατηγορία ότι η αντίδρασις της «μύτης» είναι σνόμπ. Αρθρογράφος σε έγκριτο αγγλικό περιοδικό τους αποκάλεσε «άπλυτους» (unwashed). Βρωμάνε. Από μεγάλη απόσταση. Ακόμη και από την τηλεόραση. Μην βιάζεστε. Φαντασθείτε ένα φιλικό δείπνο στο σπίτι σας. Η οικοδέσποινα έχει κάνει ιδιαίτερη προσπάθεια για την προετοιμασία του τραπεζιού, του σπιτιού, και του εαυτού της. Πρόκειται να έρθει Υπουργός.

Τι θα λέγατε λοιπόν αν εμφανιζότανε υπουργός με την συνήθη εμφάνιση που τον βλέπουμε στην τηλεόραση;

Η ενόχλησις όμως δεν είναι μόνον αισθητική. Είναι πολύ σοβαρότερο και προσβλητικό, για πάρα-πολλούς (δωσιλόγους και γερμανο-τσολιάδες) το ότι αυτό το συνονθύλευμα παρουσιάζονται ως εκπρόσωποι της Ελλάδος! Ε! λοιπόν με το δικαίωμα που μου δίνει η έκφρασις γνώμης, διαμαρτύρομαι: Δεν με εκπροσωπούν! Η ιδέα ότι τόσα χρόνια μετά την επανάσταση του 1821, και τόσες προσπάθειες εκπολιτισμού των υπόδουλων Βαλκανίων …αυτό καταφέραμε, είναι μελαγχολική. Ιδίως αν αναλογισθούμε, ότι είχαμε, δίπλα μας, έτοιμο, ένα αυθεντικό πολιτισμένο υπόδειγμα ενθέρμων Ελλήνων πατριωτών  – τους επτανήσιους.

Άφησα όμως το καλύτερο, τελευταίο, για να ευθυμήσουμε. Άργησαν λιγάκι αλλά τελικώς το κατάλαβαν. Άργησαν (οι ευθυμογράφοι εννοώ) για λόγους …πατριωτικούς. Η Ελλάδα γινότανε ρεζίλι των σκυλιών με την παράσταση βαριετέ πού παρουσίαζε στην Ευρώπη, με τίτλο «Η διαπραγμάτευση». Διαπραγμάτευση παρατάσεως του Μνημονίου που δεν υπήρχε, με όρους ανύπαρκτους που φανερά δεν είχε πρόθεση να τηρήσει. Αλλά ήταν πατριωτικό καθήκον να υποστηρίζουμε την Ελλάδα. Έτσι χρειαζόταν αυτοσυγκράτηση. Υπάρχουν όμως όρια αντοχής.

Τα όρια αυτά δοκιμάζει συνεχώς ο δικός μας «σούπερμαν» που απολαμβάνει μία μοναδική ηδονική και μεθυστική απόλαυση ναρκισσιστικού οργασμού, αστρονομικών διαστάσεων, όταν ακούει το όνομά του και βλέπει την εικόνα του σε όλα τα «Μέσα» του πολιτισμένου κόσμου. Σε όλα τα δελτία Ειδήσεων.

Τί σημασία έχει αν παρουσιάζεται σαν …χελώνα, διάβολος ή ότιδήποτε. Αρκεί που παρουσιάζεται. Συνέντευξη επί συνεντεύξεως. Όσο πιο ανακόλουθα – και ουσιωδώς αβάσιμα – τόσο καλύτερα. Ιδού και φωτογραφία όπου σηκώνει το χέρι με τον «μέσο» δάκτυλο υψωμένο. Πρωτοφανές ρεκόρ χυδαιότητος και προσβολής, σύνηθες μεταξύ αλητών και άλλων  περιθωριακών στην Δύση. Υπουργών όμως; Ποιός ξέρει τι πρόκειται να δούμε εάν δεν τον μαζέψουν εγκαίρως.

Ωστόσο αυτή η εικόνα δεν μας εκπροσωπεί. Μας ντροπιάζει και μας καταθλίβει.