Γράφει ο Κώστας Χριστίδης

Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 20 Μαρτίου 2015

Το θέατρο του παραλόγου εισέβαλε με ορμή στον αγγλοσαξονικό κόσμο με το θεατρικό έργο του Σάμιουελ Μπέκετ «Περιμένοντας τον Γκοντό», πού παίχθηκε για πρώτη φορά στο Λονδίνο το 1955. Το έργο αρχίζει με δύο περιθωριακούς τύπους, τον Έστραγκόν και τον Βλαδίμηρο, στην άκρη ενός δρόμου. Δεν ξέρουμε ποιοί είναι ή που βρίσκονται. Μιλούν ακατάπαυστα μέσα στο έργο, αλλά τίποτα δεν συμβαίνει. Φαίνεται πώς κάτι κάνουν χωρίς να κάνουν τίποτα. Περιμένουν ένα μυστηριώδες πρόσωπο που αποκαλούν «Γκοντό» (Godot). Είναι άραγε ο (από μηχανής) «Θεός» (God); Προς το τέλος του έργου ένα αγόρι μπαίνει στην σκηνή και λέει στους δύο τύπους πως ο Γκοντό δεν θα έλθει απόψε. Ο Εστραγκόν ρωτά τον Βλαδίμηρο αν πρέπει να φύγουν και ο Βλαδίμηρος απαντά: «Πάμε».

Εκ πρώτης όψεως το έργο έχει πολλές ομοιότητες με τα πολιτικά δρώμενα στην χώρα μας το τελευταίο διάστημα. Μία περίεργη, φαινομενικά, αδράνεια χαρακτηρίζει την κυβέρνηση, η οποία επί πενήντα και πλέον ημέρες αναζητεί τον βηματισμό της. Η αδράνεια αφορά στα ουσιώδη οικονομικά θέματα: Δημοσιονομική εξυγίανση, επανεκκίνηση της οικονομίας, παραγωγικές επενδύσεις, μείωση της ανεργίας κ.α. Ως προς αυτά, ούτε καν σχέδια δεν εξαγγέλλονται, πολλώ δε μάλλον έναρξη υλοποιήσεων ουδόλως διαφαίνεται! Η κυβέρνηση, ωστόσο, μας διαβεβαίωνε ότι διέθετε πρόγραμμα για την ανάπτυξη, πλήρως κοστολογημένο που, όπως φαίνεται, απωλέσθη στην πορεία. Χαρακτηρίζω, όμως, την αδράνεια ως φαινομενική, διότι στην οικονομία οι καταστρεπτικές εξελίξεις προκύπτουν ως συνέπεια όχι μόνον πράξεων, αλλά και παραλείψεων (αδρανείας). Η κυβερνητική συμπεριφορά έχει οδηγήσει σε διάρρηξη της εμπιστοσύνης όχι μόνο με τούς Γερμανούς αλλά και με όλους σχεδόν τους εταίρους μας, Ισπανούς, Πορτογάλους, Φινλανδούς, Ιταλούς κ.α., οι οποίοι μέχρι στιγμής, μία γραβάτα μόνον υπέρ ημών διέθεσαν. Ευπρόσδεκτη και αυτή, άλλων όμως κυρίως έχομεν χρείαν…

Υπάρχει ραγδαία αύξηση της αβεβαιότητας, η οποία συνιστά μεγάλο κίνδυνο για δημοσιονομικό εκτροχιασμό και επενδυτική αποτελμάτωση. Ήδη τα φορολογικά έσοδα του πρώτου διμήνου ανήλθαν (σύμφωνα με στοιχεία του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους) σε 7,3 δις ευρώ έναντι στόχου 8,4 δις ευρώ. Το πρωτογενές πλεόνασμα της γενικής κυβέρνησης ανήλθε τον Ιανουάριο 2015 σε 419 εκατομμύρια ευρώ έναντι 1,8 δις ευρώ τον ίδιο μήνα πέρυσι. Η κυβέρνηση έβαλε στο στόχαστρο τα ρευστά διαθέσιμα των ασφαλιστικών ταμείων, ανερχόμενα σε 2,5 δις ευρώ περίπου, και κατέθεσε σχετική τροπολογία στην Βουλή με την οποία παρέχει ασυλία στις διοικήσεις των ταμείων, προσπαθώντας να τις πείσει να μεταφέρουν την ισχνή ρευστότητά τους στην διάθεση του Δημοσίου. Ανάλογες απόπειρες στο παρελθόν θα είχαν προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων, τώρα όμως με κυβέρνηση «πρώτη φορά αριστερή», τέτοιες ενέργειες συγχωρούνται. Ας σημειώσουμε επί πλέον ότι τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς το Δημόσιο ανέρχονται σε 76 δις ευρώ (οψόμεθα τι θα αποδώσει η νέα ρύθμιση οφειλών, η οποία, πάντως, πόρρω απέχει από την προεκλογικά διατυμπανισθείσα «σεισάχθεια»), οι ανεξόφλητες οφειλές προς την ΔΕΗ ανέρχονται σε 2 δις ευρώ, ενώ το ποσοστό των «κόκκινων» δανείων υπερβαίνει το 34% του συνολικού δανεισμού. Ταυτόχρονα, επενδυτικά σχέδια παγώνουν, ιδιωτικοποιήσεις ματαιώνονται, καταθέσεις 26 δις ευρώ φυγαδεύονται, η πιστοληπτική ικανότητα της χώρας υποβαθμίζεται.

Ένα γεγονός που προκαλεί απελπισία είναι ότι το κράτος όσο και οι ελληνικές ιδιωτικές επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν οξύτατο πρόβλημα ρευστότητας καθ’ όν χρόνο οι συνθήκες στην «νεοφιλελεύθερη» Ευρώπη μεταβάλλονται ραγδαία προς το καλύτερο. Η ΕΚΤ αποφάσισε την από μακρού χρόνου ζητούμενη ποσοτική χαλάρωση. Το ευρώ έχει υποτιμηθεί σημαντικά έναντι του δολαρίου (η ισοτιμία ανέρχεται σήμερα σε 1,06), γεγονός που διευκολύνει τις ευρωπαϊκές εξαγωγές. Φθηνό πετρέλαιο, άφθονο χρήμα, χαμηλά επιτόκια, προσφέρονται παγκοσμίως. Η Ιρλανδία και η Πορτογαλία αποπληρώνουν πρόωρα τις υποχρεώσεις τους προς το ΔΝΤ. Την έξοδο από το μνημόνιο στις αρχές του 2016 βλέπει και η Κύπρος. Οι μόνες χώρες που βυθίζονται στην ύφεση είναι η Αργεντινή και η Βενεζουέλα, οι αριστερές ουτοπίες των οποίων αποτελούσαν πρότυπα για τον κ. Τσίπρα και τούς περί αυτόν.

Ας επανέλθουμε στα καθ’ ημάς. Το θέατρο του παραλόγου ανθεί. Ο προηγούμενος υπουργός Οικονομικών έβγαζε τα λεφτά του στο εξωτερικό χάριν των παιδιών του, φοβούμενος «όπως και η μισή Ελλάδα». Ο νυν (ο Γιάνης – «ουάου» – Βαρουφάκης) φωτογραφίζεται κατά τρόπο που «δεν τον καλύπτει, αλλά … ήταν πολύ καλό το κείμενο»(!) Ο υπουργός Επικρατείας και «συντονιστής» του κυβερνητικού έργου δηλώνει ότι τα δάνεια είναι «αέρας, γι’ αυτό κι εμείς θα τους πληρώσουμε με αέρα! …», προσθέτοντας ότι «ο εχθρός είναι απέναντι, είναι ο καπιταλισμός». Ο υπουργός Εσωτερικών δηλώνει ότι «η χώρα είναι σε πόλεμο, η Κυβέρνηση είναι σε πόλεμο κοινωνικό και ταξικό με τούς δανειστές». Ο υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης τάσσεται λάβρος κατά των ιδιωτικοποιήσεων ενώ ο αναπληρωτής υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης επεξεργάζεται νομοσχέδιο που θα επιτρέπει την επανα-πρόσληψη 40.000 δημοσίων υπαλλήλων…

Με τέτοια κατατριβόμαστε «Περιμένοντας τον Γκοντό». Κάποια στιγμή, όμως, η χώρα θα αρχίσει να τρέχει απεγνωσμένα, «Σε Αναζήτηση του Χαμένου Χρόνου».

kchristidis@hotmail.com