Γράφει ο Ευθύμιος Π. Πέτρου

Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 23 Μαρτίου 2015

Κάποιοι ίσως θυμούνται το περίφημο πρόγραμμα των «100 ημερών» του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος το 1981 υποσχόταν άμεσες αλλαγές στο Κράτος. Φυσικά το πρόγραμμα αυτό αποδείχθηκε μία τεράστια σαπουνόφουσκα, αφού ξεχάσθηκε ακριβώς την ίδια ημέρα που το ΠΑΣΟΚ, αναδεικνυόταν στην εξουσία. Μικρό το κακό, αφού τότε ούτε η χώρα χρειαζόταν αλλαγές, ούτε υπήρχαν πιεστικά οικονομικά προβλήματα. Μάλιστα οι αλλαγές που ακολούθησαν ήταν η αιτία της γιγαντώσεως των ελλειμμάτων, τα οποία μας έχουν οδηγήσει στην σημερινή κρίση.

Σήμερα, περισσότερες από 50 ημέρες μετά τις τελευταίες εκλογές, η Κυβέρνηση φαίνεται αρκετά απρόθυμη να κυβερνήσει. Οι εξαγγελίες ρυθμίσεων που θα γίνονταν με ένα νομοθέτημα έμειναν κενές περιεχομένου. Ακόμη και κανονιστικές πράξεις όπως η θεσμοθέτηση της νέας δομής του κυβερνητικού σχήματος χρειάσθηκαν εβδομάδες για να γίνουν. Μόλις το περασμένο Σάββατο ολοκληρώθηκαν οι διαδικασίες ώστε να ορκισθούν οι τέσσερεις αναπληρωτές υπουργοί, οι θέσεις των οποίων μόλις θεσμοθετήθηκαν από την Κυβέρνηση.

Να υπενθυμίσουμε ότι σε αντίστοιχες περιπτώσεις το 2007 από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και το 2009 από τον Γεώργιο Παπανδρέου, ανάλογες ρυθμίσεις σχετικά με την δομή του υπουργικού συμβουλίου, πήραν από λίγες ώρες έως μίαν ημέρα! Προφανώς κάτι λέει αυτό, αναφορικά με την ικανότητα της σημερινής μας Κυβέρνησης!

Και εάν κάποιοι δεν είναι ικανοί να φέρουν σε πέρας γραφειοκρατικές διαδικασίες ρουτίνας, ευλόγως θα αναρωτηθούμε για την καταλληλότητά τους, σε πλέον απαιτητικούς χειρισμούς. Και τέτοιοι απαιτητικοί χειρισμοί είναι οι διαπραγματεύσεις με τους Ευρωπαίους εταίρους μας. Διαπραγματεύσεις που έπρεπε να έχουν ήδη ολοκληρωθεί, προκειμένου να μην εκτεθεί η χώρα σε κινδύνους περιορισμού της ρευστότητας ή άλλων ανεπιθύμητων καταστάσεων.

Ήδη τα πράγματα βαδίζουν με ρυθμό χελώνας, την στιγμή κατά την οποία τα δεδομένα δείχνουν ότι πάμε από το κακό στο χειρότερο. Και να σκεφθεί κανείς ότι τα δύο κόμματα της σημερινής συγκυβερνήσεως εξεβίασαν τα πράγματα σε εκλογές υποστηρίζοντας ότι η κυβερνητική αλλαγή ήταν επιβεβλημένη προκειμένου να βελτιωθεί η κατάσταση στο εσωτερικό της χώρας και να αντιμετωπισθεί η «ανθρωπιστική κρίση». Σχεδόν δύο μήνες μετά, η κατάσταση της οικονομίας έχει χειροτερεύσει και δεν διαφαίνεται κανένας σχεδιασμός για την βελτίωση της καθημερινότητας του πολίτη.

Βραδύτατοι είναι οι ρυθμοί του νομοθετικού έργου, αφού σύμφωνα με την ιστοσελίδα της Βουλής, τρία μόλις νομοσχέδια έχουν κατατεθεί εκ των οποίων ψηφίσθηκε μόνον ένα. Όσο για τον τομέα του κοινοβουλευτικού ελέγχου και εκεί θα δούμε ελάχιστη δραστηριότητα.

Για την κυβέρνηση υπάρχει η εύκολη δικαιολογία ότι ασχολείται κατά προτεραιότητα με την διαπραγμάτευση. Είναι ζήτημα όμως αν έχουν εμπλοκή στη διαδικασία αυτή περισσότεροι από 10 υπουργοί και αναπληρωτές υπουργοί. Δηλαδή περίπου το ένα τέταρτο των μελών της Κυβέρνησης. Οι υπόλοιποι άραγε με τι ασχολούνται;

Αλλά και η διαπραγμάτευση αυτή καθ’ εαυτή, δεν έχει ακόμη φέρει ορατά αποτελέσματα. Οι θρυλούμενες συμφωνίες είναι απλά ευχολόγια, όπως περίπου ήταν και το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Οι Ευρωπαίοι εταίροι περιμένουν συγκεκριμένες και κοστολογημένες προτάσεις. Τις οποίες μέχρι στιγμής η Κυβέρνηση αποτυγχάνει να παρουσιάσει. Οπότε επανερχόμεθα στο ερώτημα: Και αυτά τα μέλη της Κυβέρνησης που ασχολούνται με την διαπραγμάτευση, κάνουν τίποτε ουσιαστικό; Ή αρκούνται να κατατρύχονται σε ανούσιες συζητήσεις και σε επικοινωνιακά πυροτεχνήματα;

Θα μπορούσε να πει κανείς πώς έχουν το ελαφρυντικό της παντελούς ελλείψεως κυβερνητικής πείρας (μόνον οι κ.κ. Δραγασάκης και Καμμένος έχουν μετάσχει σε κυβερνήσεις κατά το παρελθόν). Ακόμη μία παρατήρηση είναι ότι στερούνται πείρας σχετικώς προς τα διεθνή ζητήματα, αφού και τα κόμματα με τα οποία συνεργάζονται ανά την Ευρώπη, είναι εσωστρεφή και παρουσιάζουν ολική ανικανότητα γεωπολιτικής σκέψης.

Αυτά όμως μόνον ως ερμηνείες της κατάστασης μπορούν να σταθούν. Δεν αλλάζουν την πραγματικότητα, ότι η Κυβέρνηση σπαταλά πολύτιμο χρόνο. Και ακόμη χειρότερα, δείχνει να μην έχει συναίσθηση ούτε της πραγματικότητας, ούτε των διαβεβαιώσεων των μελών ότι «θα στύψουν την πέτρα» προκειμένου να πληρωθούν οι υποχρεώσεις της χώρας. Διότι η «πέτρα» εν προκειμένω είναι οι φορολογούμενοι και η ελληνική οικονομία. Που προσέβλεπαν σε καλύτερες ημέρες. Όχι σε περαιτέρω συμπίεση.