Γράφει ο Ντίνος Στεργίδης*

Δημοσιεύθηκε στο EUROPRESS στις 27 Απριλίου 2015

Με 121 χρόνια ζωής πίσω της, η ιστορική εφημερίδα είναι ζωντανή απόδειξη του πόσο λάθος είναι να κρίνεις κάποιον από το παρουσιαστικό του

Πριν από καμμιά δεκαπενταριά χρόνια έλαβα ένα πρωινό τηλεφώνημα: «γεια σας, θα θέλατε να γίνετε δωρεάν συνδρομητής της Εστίας για 3 μήνες;».

Είπα ναι, γιατί από μικρό παιδί ήμουν φανατικός «εφημεριδοφάγος». Την προδιαδικτυακή εκείνη εποχή αγόραζα καθημερινά τουλάχιστον τρεις εφημερίδες –την Καθημερινή, την International Herald Tribune (πριν την καταστρέψουν οι NYTimes) και την Le Figaro– στις οποίες προσέθετα τις Κυριακές τους FT, τους Times του Λονδίνου και, όταν μπορούσα, την WSJ.

Ομολογώ, όμως, πως ποτέ δεν μού είχε περάσει από το μυαλό να δοκιμάσω την Εστία. Είχα μεγαλώσει, βλέπετε, και εγώ με το μεγάλο ψέμμα ότι, τάχα μου, η Εστία ήταν «χουντική». Ωστόσο, η προσφορά της δωρεάν συνδρομής ήταν ιδιαίτερα δελεαστική για κάποιον με την αρρώστεια μου, δηλαδή της ανικανότητας να πει όχι στην ανάγνωση ενός κειμένου, όποιο και να είναι αυτό.

Διαβάζοντας καθημερινά πλέον την Εστία άρχισα να διαπιστώνω με έκπληξη πως, πίσω από το φαινομενικά συντηρητικό της προσωπείο, κρυβόταν ό,τι πιο ρηξικέλευθο, ανατρεπτικό, επαναστατικό λεγόταν στον δημόσιο διάλογο της χώρας. Όχι μόνον χουντική δεν ήταν, η Εστία ήταν βαθύτατα δημοκρατική και ακραίως φιλελεύθερη! Διάβαζα και ξαναδιάβαζα τα editorial της πρώτης σελίδας, αλλά και τα προκλητικής ευφυΐας κείμενα του Τηλέμαχου Μαράτου, του Θανάση Παπανδρόπουλου, του Ν.Λ.Λιναρδάτου και πολλών άλλων, και έτριβα τα μάτια μου. «Μα πώς είναι δυνατόν», έλεγα στον εαυτό μου, «να μην τα συζητά κανείς;». Αν ποτέ εφαρμοστούν αυτά που λέει, η Ελλάδα θα πάει μπροστά 30 χρόνια! Μάλιστα, πέραν όλων των άλλων, το κυρίως κείμενό της «έπεφτε μέσα» σε όλες, σχεδόν, τις πολιτικές προβλέψεις που έκανε!

Όμως, υπήρχε –και, δυστυχώς, συνεχίζει να υπάρχει– ένα ιδιότυπο μποϋκοτάζ απέναντι στην Εστία απ’ όλα τα άλλα Μέσα.

Για παράδειγμα, στα «revue de presse» (ο Θεός να τα κάνει revue de presse, αλλά τέλος πάντων) των ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών αναφερόντουσαν στα πρωτοσέλιδα ακόμα και της πιο γελοίας ελληνικής εφημερίδας, αλλά της Εστίας ποτέ! Σαν να μην υπήρχε.

Η Εστία είναι ζωντανή απόδειξη του πόσο λάθος είναι να κρίνεις κάποιον από το παρουσιαστικό του –και αυτό ισχύει και για τους αναγνώστες της. Όταν κάθομαι καμμιά φορά στο Αθηναϊκό του Νέου Ψυχικού (το τελευταίο ίσως καφέ της περιοχής που αντιστέκεται στην λαίλαπα της ηχορύπανσης) και βλέπω κάποιον από τους υπερήλικες θαμώνες της με την Εστία υπό μάλης, λέω μέσα μου: «να ένας επαναστάτης, ένας αληθινός επαναστάτης».

Ελπίζω οι νέοι ιδιοκτήτες της να γνωρίζουν αυτά τα πράγματα και να ανταποκριθούν στην τεράστια ιστορική ευθύνη που ανέλαβαν.

*Δημοσιογράφος με ειδίκευση στο κρασί