Γράφει ο Τηλέμαχος Μαράτος

Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 30 Μαΐου 2015

Η ιστορία της Κασσάνδρας είναι, πάνω-κάτω, γνωστή από την αρχαία μας ποίηση. Ενδιαφέρον, ίσως, έχει, να σημειωθεί ότι η πιο γνωστή ρήση της μυθικής Κασσάνδρας είναι το μονόλογο της στις «Τρωάδες» όπου λέει ότι ο σώφρων άνθρωπος δεν αποζητά τον πόλεμο, αλλά εάν εμπλακεί μάχεται με γενναιότητα και θυσιάζεται για την πατρίδα. Αυτή η φράση εξελίχθηκε στο ποίημα του Οράτιου ως «Dulce et decorum est pro patria mori» (ηδονικός και ένδοξος ο θάνατος για την πατρίδα – (περίπου)κάτι που έχει αναρτηθεί και μεταφρασθεί, σε όλους τους στρατούς του κόσμου). Πασίγνωστο έγινε, μετά τον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, το ομώνυμο ποίημα του Wilfried Owen, με την αντίθετη ειρωνική έννοια όμως. Ίσως το πιο σκληρό αντιπολεμικό κήρυγμα, εάν λάβει κανείς υπ’ όψη τις συνθήκες και τον τραγικό θάνατο του ποιητή που ο ίδιος προφητεύει.

Ο Κακογιάννης, στις «Τρωάδες» του, θέλει να απαγγέλλει τα λόγια η Εκάβη. Φαίνεται ότι είναι στην μοίρα της Κασσάνδρας κανείς να μην θέλει να την πιστέψει, ή να καταλαβαίνει το αντίθετο. Αποδεικνύεται έτσι η αιώνια θεϊκή δύναμη του Απόλλωνα και της κατάρας του.

Ιδιαιτέρως αποκαλυπτική, και επίκαιρη, είναι η σύγχρονη ερμηνεία του ρόλου της Κασσάνδρας όπως την ερμήνευσε ο Πρωθυπουργός. Λάθος ως προς την παράδοση, αλλά σωστά όπως έχει αντιστραφεί η έννοια του μύθου στην Ελλάδα σήμερα. «Κασσάνδρες» λοιπόν, είναι οι προάγγελοι κακών, αλλά μην τις πιστεύετε. Τίποτε δεν πρόκειται να συμβεί. Ηρεμήστε. Όλα θα πάνε καλά. Γιατί; Γιατί έτσι θέλουμε. Γιατί δεν αντέχουμε καν την σκέψη του τι θα γίνει αν δεν συμφωνήσουμε. Χτύπα ξύλο. Έχει ο Θεός.

Είναι στην μοίρα των αρθρογράφων να προβλέπουν το μέλλον. Το ζητούν γνωστοί και φίλοι και άγνωστοι οδηγοί ταξί ακόμη. Προβλέπω λοιπόν, ότι θα γίνει μία συμφωνία, κάποιου είδους, παρά τις ελαφρότητες και ανοησίες που εκστομίζουν τα ανεκδιήγητα νούμερα που τροφοδοτούν το «βαριετέ» της επικαιρότητος. Όχι αμέσως όπως λένε, εθισμένοι στα ψέματα που – και οι ίδιοι πιστεύουν – αλλά κατ’ ανάγκην. Θα γίνει, θα βαπτισθεί, (η ειδικότητα μας), και θα προβληθεί ότι τους αναγκάσαμε να υποκύψουν στην βούληση του κυρίαρχου, υπερήφανου, λαού. Και θα ψηφισθεί, επαρκώς.

Θα ψηφιστεί. Γιατί η καρέκλα της εξουσίας και ηδονική είναι και ένδοξος, και η αποκόλληση επώδυνη. Το τι θα ακολουθήσει, περιγράφεται από έναν άλλο γνωστό μύθο. Εκείνον του σκορπιού και του βάτραχου. Ο σκορπιός παρακαλεί τον βάτραχο να τον πάρει στην πλάτη του για να περάσει έναν χείμαρρο. Ο βάτραχος έχει τις επιφυλάξεις του και σημειώνει ότι ο σκορπιός πιθανόν να τον τσιμπήσει. «Ανοησίες», λέει ο σκορπιός. «Αν το κάνω θα πνιγούμε και οι δύο!» Πείθεται ο βάτραχος, ο σκορπιός ανεβαίνει και αρχίζει η επιδέξια διάβαση με τις εκτινάξεις των δύο ποδιών του βατράχου. Στην μέση του ποταμού ο βάτραχος αισθάνεται το οδυνηρό τσίμπημα. «Γιατί το έκανες αυτό;» λέει θνήσκων. «Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Είναι η φύση μου», απαντάει ο σκορπιός, κερδίζοντας την αθανασία του μύθου.

Αυτή είναι η πρόβλεψη της συμπεριφοράς των νεομπολσεβίκων (μετά την ψήφιση της συμφωνίας και την είσπραξη της πρώτης δόσης, εννοείται). Γιατί την συμφωνία θα ακολουθήσουν εφαρμοστικοί νόμοι και εξειδικευμένες υπουργικές αποφάσεις για την υλοποίηση των συμφωνηθέντων. Τότε οι σημαιοφόροι των τουρλού-τουρλού (ή Tutti-frutti) συνιστωσών, θα αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα. Η σύγκρουση θα είναι συγκλονιστική και αφόρητη, σαν εγχείρηση χωρίς αναισθητικό. Αυτομάτως και χωρίς καμία σκέψη θα προσπαθήσουν να παρεμποδίσουν, να σαμποτάρουν, να βάλουν τρικλοποδιές σε κάθε προσπάθεια μεταρρυθμίσεως της οικονομίας και απελευθερώσεως των εργαζομένων από τις βδέλλες που ζουν εις βάρος τους.

Όλη τους την ζωή δεν ξέρουν τίποτε άλλο από την φωνασκία, κωλυσιεργία, δολιοφθορά, διαμαρτυρία, απεργία και συλλαλητήριο. Δεν έχει σημασία αν είναι στην κυβέρνηση. Δεν τους ενδιαφέρει αν θα πνιγούν και οι ίδιοι όταν καταστρέψουν την χώρα. Το μόνο που ξέρουν είναι η καταστροφή και αυτό θα κάνουν. Είναι η φύση τους.