Κύριο άρθρο εφημερίδας Εστία στις 15 Ιουνίου 2015

Τί καλεῖται νά ἀποδείξει ὁ κ. Τσίπρας

Πρό δεκαημέρου, ὅταν ὁ Πρωθυπουργός ζήτησε την σύγκληση τῆς Βουλῆς γιά νά τήν ἐνημερώσει ἐπί τῆς πορείας τῶν διαπραγματεύσεων, ὅσοι νουνεχεῖς πολίτες παρηκολούθησαν τήν συζήτηση «πάγωσαν». Διότι διεπίστωσαν ὅτι ὁ κ. Τσίπρας εἶχε βγάλει τό καπέλο τοῦ Πρωθυπουργοῦ καί μιλοῦσε ὡς «σύντροφος Ἀλέξης». Παρ’ ὅτι διετήρησε χαμηλούς τόνους, ἐξεστόμισε ἀπειλές προς τούς δανειστές καί ἄφησε νά ἐννοηθεῖ πώς ἄν ἐκεῖνοι δεν ὑποχωροῦσαν σέ αὐτά πού ἡ Κυβέρνησις ὀνομάζει «κόκκινες γραμμές», δέν θά ὑπεγράφετο συμφωνία. Καί προειδοποίησε γιά τίς συνέπειες πού θά εἶχε αὐτό γιά τό μέλλον τῆς Εὐρώπης. Κοινῶς, ἀπείλησε τούς Εὐρωπαίους με γενική καταστροφή, δηλαδή περίπου ὅ,τι κάνει καί ὁ ἀρχηγός τῶν ΑΝΕΛ, ὅταν ὁμιλεῖ γιά «Κούγκι».

Ἡ ὁμιλία ἐκείνη τοῦ κ. Τσίπρα εἶχε ἄμεσες, λίαν δυσάρεστες ἐπιπτώσεις. Τήν ἑπομένη τό πρωΐ ὁ πρόεδρος τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἐπιτροπῆς ἀρνήθηκε νά ἔχει τηλεφωνική ἐπικοινωνία μαζί του καί ἀπό τίς Βρυξέλλες ἀπεστάλη τό πρῶτο τελεσίγραφο πρός τήν χώρα μας. Ἤ δέχεσθε τις προτάσεις τῶν Θεσμῶν ὡς βάση διαπραγματεύσεων καί στέλνετε ἀμέσως τίς ἀντιπροτάσεις σας, ἤ ἡ συζήτησις σταματάει ἐδῶ. Στήν συνέχεια ἡ ἑλληνική πλευρά ἀπέστειλε τίς ἀντιπροτάσεις της καί ἔτσι ὁ κ. Τσίπρας συναντήθηκε τήν Τετάρτη στίς Βρυξέλλες μέ τήν κ. Μέρκελ καί τόν κ. Ὁλλάντ, παρόντος καί τοῦ κ. Γιοῦνκερ, ὁπότε το κλίμα ἀποκατεστάθη. Στήν συνέχεια ὅμως, μέ ἀφορμή καί τήν ἀποστασιοποίηση τοῦ Διεθνοῦς Νομισματικοῦ Ταμείου ἀπό τά ὅσα συμφωνήθηκαν στίς Βρυξέλλες, ἡ ἑλληνική Κυβέρνησις ἄρχισε πάλι τούς λεονταρισμούς. Ὁπότε φθάσαμε στό νέο τελεσίγραφο τῶν Θεσμῶν τῆς παρελθούσης Παρασκευῆς, τό ὁποῖο ἀνάγκασε τόν Πρωθυπουργό να στείλει ἄρον-ἄρον κυβερνητικό κλιμάκιο στίς Βρυξέλλες γιά τήν συνέχιση τῶν συζητήσεων, οἱ ὁποῖες ὅμως διεκόπησαν χθές τό βράδυ, χωρίς πάλι νά ἐπέλθει συμφωνία.

Ἀνεξαρτήτως τῆς ἀκαμψίας τῶν δανειστῶν, ἡ συμπεριφορά τῆς ἑλληνικῆς κυβερνήσεως δέν βοηθεῖ στην ἐξεύρεση λύσεως. Εἶναι βέβαιο ὅτι τελευταίως ἔχουν σκληρύνει τήν στάση τους καί οἱ ξένοι, ἀλλά αὐτό συμβαίνει σέ ἀπάντηση τῆς δικῆς μας ἀρνητικῆς καί ἐκβιαστικῆς στάσεως ἐπί τέσσερεις ἤδη μῆνες. Ἡ προπαγάνδα τοῦ Σύριζα ἔχει διαπεράσει στήν κοινή γνώμη τήν ἐντύπωση ὅτι γιά τήν σημερινή κακοδαιμονία τῆς ἑλληνικῆς οἰκονομίας εὐθύνεται ἀποκλειστικῶς ἡ Τρόϊκα καί τό Μνημόνιο, τό ὁποῖο ἐκείνη ἐπέβαλε στήν χώρα μας. Ἐνῶ δέν πρόκειται περί αὐτοῦ. Ἡ Ἑλλάς ἔφθασε στά πρόθυρα τῆς πτωχεύσεως ἐπειδή ὑπερχρεώθηκε τό ἑλληνικό δημόσιο, χωρίς παράλληλα νά ἀναδιοργανωθεῖ, νά περιορισθεῖ καί νά μειώσει τίς ἀντιπαραγωγικές δαπάνες του. Αὐτή ἦταν ἡ αἰτία τῆς οὐσιαστικῆς πτωχεύσεως τό 2010 καί τῆς προσφυγῆς στόν Εὐρωπαϊκό Μηχανισμό Στηρίξεως καί τό Διεθνές Νομισματικό Ταμεῖο.

Στήν συνέχεια, ἡ ἑλληνική οἰκονομία εἰσῆλθε σέ πρωτοφανοῦς ἐκτάσεως ὕφεση, ὄχι ἐπειδή μᾶς ἐπέβαλαν τήν λάθος πολιτική οἱ δανειστές, ἀλλά διότι ἐμεῖς ἀρνηθήκαμε νά προχωρήσουμε σέ δραστική συρρίκνωση τοῦ δημοσίου. Και ἔτσι αὐτό παρέμεινε ἡ γενεσιουργός αἰτία τοῦ προβλήματος τῆς οἰκονομίας καί κατεδίκασε τόν ἰδιωτικό τομέα τῆς οἰκονομίας σέ ὕφεση. Ἔχει ἐγκύρως ὑπολογισθεῖ ὅτι γιά κάθε μία ἄχρηστη θέση πού διατηρεῖται στόν δημόσιο τομέα, χάνονται δύο ἤ καί τρεῖς θέσεις ἐργασίας στόν ἰδιωτικό τομέα. Και ἐν προκειμένω αὐτό ἔγινε. Ἡ ἀνεργία τινάχθηκε στό 1,2 ἑκατομμύριο ἀτόμων, διότι ἡ Κυβέρνησις Παπανδρέου ἀρνήθηκε νά προχωρήσει σέ ἀπολύσεις στό δημόσιο, ἐνῶ καί ἡ Κυβέρνησις Σαμαρᾶ ἦταν ἀρνητική σέ τέτοιες κινήσεις. Κάπως ἔτσι γονάτισε ὁ ἰδιωτικός τομέας τῆς οἰκονομίας. Ἐπειδή διατηρήθηκε τό ὑπέρογκο δημόσιο, μέ τεράστιο κόστος πού ἐπιβαρύνει τόν ἰδιωτικό τομέα καί μέ δαιδαλώδεις διαδικασίες οἱ ὁποῖες παρεμποδίζουν τήν ἰδιωτική πρωτοβουλία νά δημιουργεῖ πλοῦτο καί θέσεις ἐργασίας.

Σέ ὅλα αὐτά, ἡ θέσις τοῦ Σύριζα εἶναι ἀναχρονιστική. Ἡ ἐκλογική του πελατεία συνίσταται σέ μεγάλο βαθμό σέ πρώην ὀπαδούς τοῦ ΠΑΣΟΚ, νοσταλγούς τοῦ κρατικιστικοῦ μοντέλου πού ἔφερε τήν καταστροφή στήν Ἑλλάδα. Καί βεβαίως τήν ἴδια πολιτική ὑποστηρίζουν καί οἱ περισσότεροι «σύντροφοι» στόν Σύριζα, οἱ ὁποῖοι εἶναι γέννημα θρέμμα τῶν διαφόρων συνδικαλιστικῶν καί ἄλλων κινημάτων πού περιστρέφονται γύρω ἀπό τό κράτος καί ἀντιμάχονται την ἰδιωτική πρωτοβουλία. Ἑπομένως ἡ πίεσις τήν ὁποία ὑφίσταται ὁ κ. Τσίπρας ἀπό τούς «συντρόφους» του στόν Σύριζα εἶναι ἀφόρητη. Τόν προτρέπουν νά γυρίσει τό ρολόϊ πίσω καί νά ἀκυρώσει ὅ,τι θετικό ἔγινε ἤ κατεβλήθη προσπάθεια νά γίνει στόν τόπο μας τήν τελευταία πενταετία, ὑπό τό πρόσχημα ὅτι αὐτό ἦταν προϊόν τοῦ «κατάπτυστου» μνημονίου. Γι’ αὐτό καί ὁ κ. Τσίπρας δέν προχώρησε σέ συμφωνία με τούς δανειστές ἐπί πέντε μῆνες. Διότι εἶναι δέσμιος τῆς πολιτικῆς πού ἔχει διακηρύξει ὁ ἴδιος, ὄχι ὡς ὑπεύθυνος Πρωθυπουργός, ἀλλά ὡς «σύντροφος Ἀλέξης»!

Ὅμως τό τελευταῖο πεντάμηνο ὁ κ. Τσίπρας ἔχει ἀποκτήσει νέες ἐμπειρίες. Ἔχει καθήσει ἐπί πολλές ὧρες στό ἴδιο τραπέζι μέ τούς Εὐρωπαίους ἡγέτες καί ἔχει ἀκούσει τίς θέσεις τους. Ἔχει προφανῶς καταλάβει πῶς μπορεῖ νά ἐπανεκκινηθεῖ ἡ οἰκονομία καί πῶς, ἄν ὁ ἴδιος ἐμμείνει στίς ἀκραῖες θέσεις τοῦ Σύριζα, αὐτή θά καταρρεύσει ὁριστικά. Καί ἔχει ἐν τέλει συνειδητοποιήσει ποιά εἶναι ἡ διαφορά μεταξύ ἑνός Εὐρωπαίου Πρωθυπουργοῦ καί ἑνός ἀριστεροῦ «ἐπαναστάτη», ὁ ὁποῖος προσπαθεῖ νά πετύχει τούς στόχους του μέσω τῆς οἰκονομικῆς καί κοινωνικῆς καταστροφῆς. Ἑπομένως στό ἐρώτημα «σύντροφος Ἀλέξης ἤ ὑπεύθυνος Πρωθυπουργός», λογικά δέν θά ἔπρεπε νά ὑπάρχει δίλημμα γιά τόν κ. Τσίπρα. Ἀλλά ὀφείλει να τό ἀποδείξει ἐγκαίρως καί ἐμπράκτως.