Γράφει ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος

Δημοσιεύθηκε την 1^η Ιουλίου 2015

Πρέπει να είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο που η λογική αδυνατεί να συμβαδίσει με την πραγματικότητα. Σύντομα το παράδοξο αυτό θα αρχίσει να ταυτίζεται με την γελοιότητα. Τα παιδιά μας θα ζήσουν κατά πάσα πιθανότητα σε ένα κόσμο όπου το όνομα της χώρας θα προκαλεί χαμόγελα ή και γέλια. Σε αντίθεση με τις επιδιώξεις των λεγόμενων ακτιβιστών που υποτίθεται πως αγωνίζονται για αξιοπρέπεια και θαυμασμό.

Το κλείσιμο των Τραπεζών και η επιβολή ελέγχων στην πιθανή διακίνηση των χρημάτων που ακόμα έχουμε, όσοι έχουν, σε αυτές αύξησε τον φανατισμό αντί να συνετίσει. Οι ξένοι φταίνε για όλα, τρέχει το σχετικό επιχείρημα. Μας εκβιάζουν γιατί επιθυμούν να μας σκλαβώσουν και να πάρουν όλα τα περιουσιακά μας στοιχεία. Από το σκεπτικό απουσιάζει το εύλογο ερώτημα: Γιατί να τα κάνουν όλα αυτά; Δεν θα τους ήταν ευκολότερο να το πετύχουν αν από την αρχή δεν μας δάνειζαν ούτε ένα ευρώ; Το επιχείρημα για τις Τράπεζές τους το έχω ακούσει. Αλλά θα τους ήταν πολύ φτηνότερο αν αντιμετώπιζαν το θέμα δίχως καινούργιο δανεισμό και ακόμα μεγαλύτερες οικονομικές περιπέτειες. Αλλά και αυτή η εκδοχή δεν μπορεί να εξηγήσει την ανάμιξη του ΔΝΤ που δεν είχε απολύτως τίποτε να χάσει από μια ελληνική τότε κατάρρευση. Ούτε βέβαια και να κερδίσει από την παραβίαση του καταστατικού του δανείζοντας την Ελλάδα με ποσά εξωπραγματικά για τις δυνατότητές του.

Μαθημένοι όμως στην μυθολογία του “περιούσιου λαού” που όλοι ζηλεύουν και υπονομεύουν, τα λογικά επιχειρήματα δεν κλονίζουν κανενός τις βαθιά ριζωμένες πεποιθήσεις. Η κοροϊδία όμως συνήθως πληγώνει την “υπερήφανη ελληνική ψυχή”. Και τέτοια είναι η προκήρυξη δημοψηφίσματος για ανύπαρκτο ερώτημα. Και με ακαθόριστες συνέπειες μετά το όποιο αποτέλεσμα. Καλούνται οι πολίτες να αποφασίσουν υπέρ ή κατά της πρότασης των δανειστών. Ποιοι όμως και πόσοι γνωρίζουν τις προτάσεις αυτές; H κυβέρνηση επιμένει πως οι προτάσεις περιέχουν εξοντωτικές μειώσεις συντάξεων και αυξήσεις φόρων και ΦΠΑ. Ο Γιούνκερ όμως δήλωσε πως αντίθετα ζητούσαν περικοπές στρατιωτικών δαπανών, περιορισμό του αριθμού των κρατικών φορέων (λιγότερο κράτος) και μείωση του δημοσίου χρέους. Η Λαγκάρντ από την πλευρά της αντιδρούσε στις ελληνικές προτάσεις για καταιγισμό φόρων κι επέμενε σε ουσιαστική περικοπή τους. Ποια είναι η αλήθεια και που είναι η μπλόφα; Αν κρίνω όμως από πολλές “αλήθειες” που κατά καιρούς έχουμε ακούσει (“η συμφωνία καθαρογράφεται”, “επίκειται η υπογραφή”, “δεν ζητάμε χρήματα από τους εταίρους” κ.α.) αναρωτιέσαι για την πραγματικότητα…

Ανεξάρτητα όμως από το περιεχόμενο υπάρχει και το ζήτημα της ουσίας. Η σχετική πρόταση των δανειστών δεν υπάρχει πλέον στο τραπέζι. Έχει οριστικά αποσυρθεί. Επί ποίου ερωτήματος λοιπόν θα κληθεί να αποφασίσει ο κόσμος; Αν η απάντηση είναι ΟΧΙ, ποιό είναι το επόμενο βήμα επί του οποίου καλείται να αποφανθεί το εκλογικό σώμα; Τι συνέπειες θα έχει για την κοινωνία και την χώρα μια σχετική κατάληξη της διαδικασίας; Η κυβέρνηση επιμένει πως δεν θα φύγει από την ευρωζώνη. Η απόφαση είναι όμως δική της; Αν δεν υπάρχει η δυνατότητα αποπληρωμής υποχρεώσεων και εξαναγκασθεί η χώρα να τυπώσει χρήμα – παραβιάζοντας έτσι σχετικούς κοινοτικούς κανόνες – ποιος θα εμποδίσει άλλες χώρες μέλη να απαιτήσουν την εφαρμογή των σχετικών αποβλητικών διαδικασιών; Και είναι τουλάχιστον εξωπραγματικό να περιμένει κάποιος ένα καινούργιο deal – συμφωνία. Είναι αμφίβολο πως οι εταίροι μας ομόφωνα θα συμφωνήσουν σε κάτι τέτοιο.

Αν η ετυμηγορία είναι ΝΑΙ τα πράγματα είναι εξ ίσου περίπλοκα. Η επιλογή δεν είναι ιδιαίτερα ελκυστική, εφ’ όσον δεν γνωρίζουμε την πραγματικότητα καθώς και όλο τα εύρος των σχετικών συνεννοήσεων. Αν η πραγματικότητα είναι περισσότεροι φόροι, δεν νομίζω να είναι πολλοί αυτοί που θα εγκρίνουν τις σχετικές προτάσεις. Να μην ξεχνάμε πως ήταν η ελληνική κυβέρνηση εκείνη που με τις προτάσεις της προκάλεσε την παρουσία ενός πακέτου με καταιγίδα φόρων. Ένα ΝΑΙ επίσης, θα φέρει την συμφωνία και πάλι στο τραπέζι; Πολύ αμφιβάλλω. Οι εχθροί της χώρας θα βρουν την ευκαιρία να κόψουν τις όποιες γέφυρες του λαού μας με την Ευρώπη. Το αδιέξοδο έτσι θα συνεχισθεί και η πορεία προς την δραχμή θα είναι ασταμάτητη. Το ΝΑΙ πάντως θα σηματοδοτεί αποδοκιμασία των κυβερνητικών θέσεων. Θα σημάνει αυτό όμως την παραίτηση της κυβέρνησης; Όχι απαντούν κυβερνητικοί κύκλοι. Τι θα γίνει τότε; Θα δώσει μάχη επαναφοράς στο προσκήνιο μιας πρότασης που απεχθάνεται, μια κυβέρνηση την οποία πλέον δεν εμπιστεύονται οι συνομιλητές της; Προφανέστατα η χώρα είναι βυθισμένη στα αδιέξοδα η στην γελοιότητα. Όπως το πάρει ο καθένας.

Η αντιπολίτευση όμως και ο εκλεκτός της Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος δεν είναι άμοιροι των σχετικών ευθυνών. Αυτοί έφεραν το σημερινό σχήμα στην εξουσία συντρίβοντας την ραχοκοκκαλιά της αστικής ελληνικής κοινωνίας, εξοντώνοντας την αγορά και, μέσω της φορολογίας, τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Αν επρόκειτο να υπάρχει ένα τίμιο και καθαρό δίλημμα στο δημοψήφισμα της Κυριακής αυτό θα έπρεπε να είναι: Χρεοκοπία ή Δραματικές περικοπές στις δημόσιες δαπάνες μέσω μείωσης του κράτους. Αλλά ποιος τολμά να θέσει τέτοια ειλικρινή ερωτήματα σε μια κοινωνία που έχει χάσει την επαφή με το συμφέρον της και την πραγματικότητα…

Πηγή: Ανδρέας Ανδριανόπουλος