Γράφει ο Τηλέμαχος Μαράτος

Δημοσιεύθηκε στην Εστία την 1^η Αυγούστου 2015

Από τότε που αναδύθηκαν από τις πολυθρόνες των φίλιων καφενείων τα στελέχη που συνέστησαν τον ΣΥΡΙΖΑ, οι «συνιστώσες», έχω μερικές απορίες εκ των οποίων η πλέον έμμονη είναι : «Πώς ηγέρθησαν;» Έχουν δηλαδή αυτές οι καφετέριες ανυψωτικά μηχανήματα, κάτι σαν τα “fork lift trucks” αυτά τα περονοφόρα ανυψωτικά μηχανήματα, τα οποία καλούνται να πλησιάσουν το «αραχτό» στέλεχος μόλις ζητήσει τον λογαριασμό, για να εμφιλοχωρήσουν τις περόνες στις μασχάλες του και να τον αποκολλήσουν από το κάθισμά του; Η επιχείρησις δεν είναι απλή. Πρόκειται για φορτία περίπου διακοσίων κιλών, κατανεμημένα. Τα μισά σε ένα σύνηθες σώμα, αλλά τα άλλα μισά σε μία λιπαρή σφαίρα, που πρέπει να δημιουργεί προβλήματα ισορροπίας. Σε μία περίπτωση μάλιστα η – κάπως σφαιρική – αυτή μάζα πάλλεται όταν ο φέρων την μεταφέρει περπατώντας. Αυτό το γνωρίζουν καλά οι εικονολήπτες και γι΄αυτό οι ολόσωμες εικόνες των περί ‘ων ο λόγος είναι σπάνιες. Ιδίως εν κινήσει. Η παρατήρησις είναι πολιτική.

Υπάρχουν βέβαια υπέρβαροι σε διάφορα κόμματα. Κάποτε μάλιστα, όπως στον πρόεδρο των ΑΝΕΛ, το λίπος στην πλάτη είναι ανάλογο με την κοιλιά, οπότε χρειάζεται προσοχή όταν τον φωτογραφίζουν δίπλα στον κ. Τσίπρα, που φαίνεται σαν χονδρός θείος που έβγαλε τον μικρό ανεψιό βόλτα. Κατά κανόνα όμως φαίνεται ότι οι λεβιάθαν της πολιτικής έχουν εκβρασθεί στις όχθες του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είναι γεγονός πασιφανές. Πρόκειται όμως για αίτιο ή αποτέλεσμα; Με απλά λόγια το ΣΥΡΙΖΑ τους αλίευσε; ‘Η η ανθυγιεινή διαβίωσις στον λαβύρινθο των συνιστωσών προκάλεσε αυτό το αντιαισθητικό αποτέλεσμα. Νομίζω το δεύτερο. Και εξηγούμαι.

Σε παρένθεση, για πληρέστερη ανάλυση του φαινομένου, πρέπει να σημειωθεί (και να επαναληφθεί) ότι η αριστερά –για λόγους προφανείς- πάντοτε ασκούσε μία έλξη σε εκείνους που η φύσις ή η κοινωνία «αδίκησε». Ο ύμνος της «Ιντερνασιονάλε» το κηρύττει σαφέστατα: «Εμπρός της γης οι αδικημένοι…» Το ποσοστό των αριστερών στα σανατόρια, άσυλα ανιάτων κτλ ήταν πάντοτε τεράστιο. Η έκφρασις του προσώπου εκείνων που έχουν μία πικρία, φθόνο και κακία, με τον καιρό τα παραμορφώνει. Το ίδιο και το σώμα (επί του οποίου σε λίγο.) Εξαίρεση αποτελούν καλλιτέχνες και διανοούμενοι οι οποίοι εντάσσονται – ή παριστάνουν- τους αριστερούς για λόγους επιβιώσεως.

Εάν όμως οι αριστεροί γίνονται υπέρβαροι, πως συμβαίνει να μην παρουσιάζεται το φαινόμενο στο ΚΚΕ; Ο λόγος είναι ότι το συσσωρευμένο πάχος είναι συχνά αποτέλεσμα αυτού που ο κόσμος αποκαλεί «stress», ένα είδος εντάσεως, ανασφάλειας, που προκαλεί η αδυναμία παραδοχής των συνθηκών. Ιδίως όταν αντιμετωπίζει κανείς, κατ ιδίαν, εκείνο που φαίνεται αδιέξοδο. Κυρίως το βράδυ κατά την μετάβαση προς τον ύπνο. Μέγας Δανός υπαρξιακός φιλόσοφος χαρακτήρισε αυτό ως το κυρίαρχο υπαρξιακό ψυχολογικό πρόβλημα του συγχρόνου ανθρώπου. Καθιέρωσε τον όρο “angst” εξηγώντας την αγωνία που αισθάνεται ο άνθρωπος όταν αντιμετωπίζει το μηδέν, ή την ανυπαρξία. Οι ενσυνείδητοι κομμουνιστές δεν έχουν αυτό το πρόβλημα.

Η πίστις στον κομμουνισμό είναι θρησκευτικής μορφής. Η ολοκλήρωση του κομμουνιστικού οράματος είναι παράλληλη με την Δευτέρα Παρουσία. Ο πιστός δεν γνωρίζει το πότε θα έλθει ούτε το τι θα επακολουθήσει με καμμία λεπτομέρεια. Είναι όμως απολύτως βέβαιος ότι θα συμβεί. Αυτή η βεβαιότης είναι καθησυχαστική. Αντιθέτως, εάν υπάρχουν «σημεία» ότι επέρχεται σύντομα – όπως π.χ. ο στρογγυλός αριθμός 1.000 μ.Χ. – καταλαμβάνει τον λαό μεγάλη ταραχή. Αυτός είναι ο λόγος της μεγάλης ψυχικής τρικυμίας στις –διάφορες- τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ.

Θύματα της ίδιας τους της, αχαλίνωτης, ρητορικής, πίστεψαν ότι ήρθε ο καιρός που αυτή η μικρή ομάδα πιστών θα άλλαζε τον κόσμο. Πράγματι το πίστευαν αυτό. Ο συντάκτης της «ΑΥΓΗΣ» Π.Κατσάκος στο τηλεοπτικό «Briefing” του Action 24, σε κατάσταση αναταραχής, είπε, νομίζω άνευ λόγου: (από μνήμης) «Ένα πράμα θα σας πώ. Έδωσε μία συνέντευξη ο (τάδε, Βαρουφάκης, Κωνσταντοπούλου;) και έπεσε το χρηματιστήριο της Σανγκάης!! Αυτό!!!» και ανακάθησε αυτό-ικανοποιημένος βέβαιος ότι επιβεβαιώθηκε. Ιδού το ΣΥΡΙΖΑ ως μοχλός που θα αναστάτωνε την Ευρώπη, θα ακύρωνε τα νομοθετήματα εκλεγμένων κυβερνήσεων μέχρι να συμμορφωθούν και να δούν, επιτέλους, το καλό τους.

Μολονότι παραδέχθηκε την αποτυχία του στις (δήθεν) «διαπραγματεύσεις ο κ. Τσίπρας είπε ότι όλα δεν έχουν χαθεί, διότι έχουν παρουσιασθεί στην Ευρώπη «ρωγμές». Ρωγμές δηλαδή στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα που έτσι θα καταρρεύσει. Η αφόρητη κ. Κωνσταντοπούλου αντιλαμβάνεται την Δημοκρατία ως την επιβολή της Βουλήσεως μιάς μειοψηφίας μιάς μικρής χώρας, στην πλειοψηφία όλων των άλλων. Είτε το θέλουν είτε όχι. Πώς; Γιατί το θέλει «ένας ολόκληρος λαός…»

Αυτός είναι ο λόγος της τρομακτικής απογοητεύσεως που τους συνεκλόνισε όταν ξαναήρθε η «Τρόϊκα» και η πραγματικότητα έπεσε σαν τσουνάμι ακαταμάχητο, που δεν επιδέχεται αναβολή και σάρωσε όλες τις ψευδαισθήσεις τους. Απογοήτευση που έφθασε μέχρι πραγματικών λυγμών και δακρύων. Ακολούθησε ακατάσχετη επίθεση σε βουνά πιάτων. Είναι γνωστή η καταπραϋντική επίδρασις των υδατανθράκων, (αστακο-μακαρονάδες, μπουγάτσες, λαχματζούν κτλ)