Εφημερίδα Εστία στις 14 Αυγούστου 2015

Τό κυρίαρχο στοιχεῖο τῆς πολιτικῆς καί οἰκονομικῆς ζωῆς τοῦ τόπου κατά τήν τελευταία πενταετία εἶναι οἱ φόροι. Τά περιβόητα μνημόνια πού ὑπαγορεύουν τήν κυβερνητική πολιτική, κατά μεγάλο τμῆμα τους ἀναφέρονται στήν ἐπιβολή φόρων. Περιέχουν βεβαίως καί μεταρρυθμιστικά μέτρα, ἀλλά αὐτά συναντοῦν ἀντιστάσεις καί ἐν πολλοῖς δεν ἐφαρμόζονται. Ἔτσι, αὐτό πού τελικῶς ἀπομένει εἶναι οἱ φόροι.

Οἱ περισσότεροι Ἕλληνες, ἀντί νά δημιουργοῦν και νά παράγουν, ἀσχολοῦνται μέ τό τί φόρους θά πληρώσουν καί τί φόρους ἐνδεχομένως θά γλυτώσουν. Ἡ στρέβλωσις εἶναι τερατώδης. Ὑπό τέτοιες προϋποθέσεις, ἡ οἰκονομία δέν μπορεῖ νά προοδεύσει. Ἀντί νά ὑπάρχουν κίνητρα, ὥστε οἱ ἄνθρωποι νά δημιουργοῦν εἰσόδημα και πλοῦτο, τίθενται ἀντικίνητρα. Τό κράτος μέ τούς φόρους τορπιλλίζει τήν πρόοδο τῶν πολιτῶν.

Ἡ «Ἑστία» δέν ἔχει παύσει νά γράφει ὅτι ἡ κύρια αἰτία πού ἡ ἑλληνική οἰκονομία περιέπεσε σέ τόσο βαθειά ὕφεση εἶναι οἱ φόροι. «Tax induced recession», το ἀποκαλοῦν οἱ οἰκονομολόγοι. Ἡ ἐπιβολή τόσων φόρων ἀποστερεῖ πόρους ἀπό τόν παραγωγικό τομέα τῆς οἰκονομίας, ἀλλά καί ἀπό τούς καταναλωτές. Καί αὐτό ἔχει ἀρνητικές ἐπιπτώσεις τόσο στήν παραγωγή, ὅσο καί την κατανάλωση. Ἔτσι ἐπέρχεται ἡ ὕφεσις.

Αὐτά οἱ κυβερνῶντες δέν φαίνεται νά τά καταλαβαίνουν. Ἐπιρρίπτουν τήν εὐθύνη γιά τούς φόρους στούς δανειστές, ἀλλά στήν πραγματικότητα εὐθύνονται οἱ ἴδιοι, ἀφοῦ ἀρνοῦνται νά περιορίσουν τό κράτος. Μάλιστα ἡ ἀντίδρασις πού ἐκδηλώνεται ἐντός τοῦ Σύριζα γιά τό τρίτο Μνημόνιο δέν εἶναι λόγω τῶν φόρων, ἀλλά γιά την ὅποια περικοπή τῶν δημοσίων δαπανῶν. Δηλαδή κατά βάθος θά ἤθελαν περισσότερους φόρους!

Ὅμως ὑπό συνθῆκες ὑφέσεως, ὁ ἀριθμός ἐκείνων πού παράγουν εἰσόδημα καί μποροῦν νά χρηματοδοτοῦν το κράτος, μειώνεται διαρκῶς. Περιορίζεται ἡ λεγόμενη φοροδοτική ἱκανότης τῶν πολιτῶν. Εἴτε διότι ἔχει μειωθεῖ τό εἰσόδημά τους ἤ τά κέρδη – ἄν πρόκειται γιά ἐπιχειρήσεις – εἴτε διότι τείνουν νά μηδενισθοῦν οἱ ἀποταμιεύσεις τους, ἀφοῦ μέ τήν σημερινή ὑπερφορολόγηση ἀναγκάζονται νά καταφεύγουν καί σέ αὐτές.

Σήμερα τό κυριώτερο πρόβλημα τῆς χώρας εἶναι ὅτι αὐτοί πού παράγουν καί τροφοδοτοῦν τό κράτος μέ φόρους, εἶναι λιγώτεροι ἀπό ἐκείνους πού δέν παράγουν, ἀλλά καρποῦνται τίς κρατικές παροχές. Καί δέν ἀναφερόμεθα στους ἀπομάχους τῆς ζωῆς, πού ἔχουν κάθε δικαίωμα τέτοιων παροχῶν, ἀλλά στούς μεσήλικες συνταξιούχους καί τούς διαρκῶς αὐξανομένους ἀνέργους, τους ὁποίους κανείς δέν μπορεῖ νά συντηρήσει.

Ἀντί λοιπόν ἡ Κυβέρνησις τοῦ Σύριζα νά παράσχει κίνητρα ὥστε νά αὐξηθοῦν ἐκεῖνοι πού δημιουργοῦν εἰσόδημα καί πλοῦτο, ὥστε νά τροφοδοτεῖται τό σύστημα καί νά μπορεῖ τό κράτος νά ἐπιτελέσει τό κοινωνικό ἔργο του, κάνει το ἀντίθετο. Μέ τήν ὁμοβροντία τῶν φόρων καταδιώκει καί ἀποθαρρύνει τούς δημιουργικούς και παραγωγικούς πολίτες, καί ἐπιμένει νά θωπεύει τους ἀντιπαραγωγικούς καί παρασιτικούς.

Μέ τέτοια πολιτική, ἡ ἑλληνική οἰκονομία δύσκολα θά ἀντέξει. Μπορεῖ νά ἀπεφεύχθη ἡ πτώχευσις καί ἡ ἔξοδος ἀπό τήν Εὐρωζώνη, ἀλλά οἱ προοπτικές εἶναι ζοφερές. Ἀπό τήν μία ἔχουμε τούς δανειστές πού ἐνδιαφέρονται κυρίως γιά τήν ἀποπληρωμή τῶν χρημάτων τους καί ἀπό τήν ἄλλη τούς κρατιστές τοῦ Σύριζα πού θέλουν μεγαλύτερο κράτος καί περισσότερους φόρους. Το μεῖγμα εἶναι ὁμολογουμένως ἐκρηκτικό!

Ζ.