Γράφει ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος

Δημοσιεύθηκε στο news247 στις 24 Αυγούστου 2015

Η χώρα έχει μπροστά της δύο ουσιαστικά επιλογές. Η μία είναι «λίγο από τα ίδια». Επιλογές δηλαδή που στοχεύουν στην ευρεία ανάμιξη του κράτους στην οικονομία. Πολιτικές δηλαδή σαν αυτές που οδήγησαν την χώρα στη χρεωκοπία, στα μνημόνια και στα σημερινά αδιέξοδα. Και που δεν δείχνουν ικανές να μας βγάλουν από τα σημερινά χάλια – από την φτώχεια, την μιζέρια και την συνεχιζόμενη παρακμή. Το περίεργο είναι πως ο κόσμος δείχνει να επιλέγει παρόμοιες πολιτικές. Ενώ απεχθάνεται τα μνημόνια και ελπίζει να βγει σύντομα από τον τρέχοντα οικονομικό και κοινωνικό εφιάλτη. Αυτό οφείλεται βασικά στην συνεχιζόμενη προπαγάνδα που βομβαρδίζει τα λαϊκά στρώματα με ανοησίες και απίθανους ισχυρισμούς. Όλα τα κόμματα του κρατικο-παρεμβατικού (σχεδόν όλα, δηλαδή) υπόσχονται έξοδο από την κρίση με τις ίδιες επιλογές που την προκάλεσαν, δίχως κόπο και φόρους αλλά με παροχές και κρατική προστασία. Απόψεις δηλαδή αντιφατικές, αστήρικτες και στην ουσία ψεύτικες. Ο κόσμος όμως λατρεύει το ψέμα. Διότι συντηρεί φαντασιώσεις και χτίζει ασύλληπτες ελπίδες. Επιτυχία των εκφραστών αυτών των απόψεων, θα οδηγήσει σε μεγαλύτερες απογοητεύσεις και σε πιθανότατη κοινωνική αναταραχή. Μόνος υπεύθυνος τότε θα είναι ο ίδιος ο λαός. Που επιβραβεύει χίμαιρες και επικροτεί τα ψέματα και τις απιθανότητες.

Η άλλη επιλογή είναι η ταύτιση με το μέλλον και τις δυνάμεις της επιτυχίας και του δυναμισμού. Για να είμαι σαφής, τέτοια πολιτική θα είναι το αγκάλιασμα των αρχών της ελεύθερης οικονομίας, του ανταγωνισμού, της ατομικής υπευθυνότητας και του απογαλακτισμού από τις πελατειακές συνήθειες και την καταπιεστική «προστασία» του δημοσίου. Μια τέτοια πολιτική δεν συμφωνεί με το μνημόνιο – όπως διάφοροι ανόητοι ισχυρίζονται. Διότι αντιστρατεύεται τους φόρους, την εσωτερική υποτίμηση και την γενική υποβάθμιση των αγορών και της οικονομάς της χώρας. Δεν μπορεί όμως να απορριφθεί από τους δανειστές διότι εξασφαλίζει ισοδύναμα με την δραστική μείωση των δημοσίων δαπανών – όχι όμως από περικοπές σε μισθούς και συντάξεις αλλά από καταργήσεις δημοσίων φορέων, δραματικές μειώσεις προσωπικού και άμεσες κι εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις. Το ζήτημα δεν είναι η εκποίηση δημόσιας περιουσίας για εξασφάλιση εσόδων – αλλά η απαλλαγή του κράτους από τα βάρη κρατικών φορέων, το άνοιγμα του ανταγωνισμού και η υγιής διεύρυνση της φορολογικής βάσης. Αντί το κράτος να συντηρεί πληρώνοντας δημοσιονομικές τρύπες, να έχει εισόδημα από ιδιωτικούς κι ανταγωνιστικούς πλέον φορείς. Αυτό είναι οικονομική υγεία, ορθολογισμός και ουσιαστική δικαιοσύνη για όλους. Όχι κάποιοι να είναι περισσότερο ίσοι από άλλους…

Το καινούργιο πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας, το οποίο ενέκρινε η Βουλή των Ελλήνων, δεν είναι σε καμία περίπτωση νεοφιλελεύθερο αλλά Γερμανο-ευρωπαϊκό. Σε αντίθεση με τους πομφόλυγες του σοσιαλισμού που χύνουν καυτά δάκρυα για την προδομένη αλλά αναποτελεσματική τους ιδεολογία, οι φιλελεύθεροι έχουν σαφείς και βιώσιμες εναλλακτικές λύσεις. Μια οικονομική πολιτική δηλαδή με λιγότερους φόρους, λιγότερο δημόσιο, λιγότερη γραφειοκρατία και πολύ περισσότερη ανάπτυξη και ευημερία. Είναι τουλάχιστον απλοϊκό να ισχυρίζεται κάποιος πως μια ιδεολογία σηκώνει τα χέρια σε περιόδους κρίσεων και αναζητά λύσεις σε αλλότρια λιμάνια. Τότε η ιδεολογία αυτή είναι για τα σκουπίδια. Οι πολιτικές θέσεις δεν είναι κοστούμια που χρησιμοποιεί κάποιος μοναχά τις Κυριακές για να πάει στην εκκλησία. Όταν δηλαδή η οικονομία είναι εύρωστη και ελκυστική και πιθανή επιλογή είναι οι παροχές και η προσοδοθηρία. Η ιδεολογία οφείλει να είναι εργαλείο μάχης ικανό να σε βγάλει από τις δυσκολότερες συγκυρίες. Και αποδεικνύεται περίτρανα πως ο σοσιαλισμός δεν είναι τέτοιο εργαλείο.

Αυτό είναι απάντηση στον απίθανο κυβερνητικό ισχυρισμό πως ψηφίζει το νέο μνημόνιο με κρύα καρδιά διότι τον βρίσκει εντελώς αντίθετο με τις πολιτικές του αρχές και πιστεύω. Και σαν εναλλακτική, αριστερή, λύση βρίσκουν κάποιοι μοναχά επιλογές καταστροφικές για τον λαό και την οικονομία – όπως την επιστροφή στη δραχμή, το Grexit, την πτώχευση η τα IOUs. Η φιλελεύθερη εναλλακτική λύση αντίθετα οδηγεί μακριά από το σημερινό αδιέξοδο δίχως εξόντωση των λαϊκών στρωμάτων, δίχως χρεοκοπία, δίχως επιστροφή στη δραχμή και δίχως διάλυση των πάντων στην οικονομία και την κοινωνία. Διότι απλά αυτή η ιδεολογία είναι εργαλείο μάχης και για τις εύκολες αλλά και για τις δύσκολες ώρες.

Η διαφορά μεταξύ των δύο επιλογών είναι πως η φιλελεύθερη, σε αντίθεση με την κρατικο-παρεμβατική συντηρητική (και την ανύπαρκτη βέβαια αριστερή), έχει προοπτικές ανάκαμψης που σύντομα θα δώσει λύση σε όσους θα αντιμετωπίσουν το φάσμα μιας μεσοπρόθεσμης ανεργίας. Όλες οι άλλες διέξοδοι αυξάνουν τις δυσκολίες και την κοινωνική δυσπραγία, παραπέρα βυθίζουν την οικονομία και τις αγορές σε αδιέξοδα δίχως το άνοιγμα προοπτικών για ένα καλύτερο μέλλον.

Το ζήτημα είναι ποιος θα έχει την τόλμη να υιοθετήσει αυτή την δεύτερη επιλογή. Όταν οι πάντες αλληλοκατηγορούνται και αλληλο-υποβλέπονται για να αποδείξουν πως είναι καλά και συνετά παιδιά στα μάτια των οργανωμένα πανίσχυρων συντεχνιών του δημόσιου τομέα. Ακόμα και οι ακραίοι προπαγανδιστές τα Χρυσής Αυγή δεν κρύβουν την λατρεία τους για το κράτος. Που πέραν από χρήσιμο μηχανισμό πολιτικής καταπίεσης το βλέπουν και σαν αποτελεσματικό εργαλείο άσκησης οικονομικής πολιτικής.

Όλοι διαγωνίζονται λοιπόν στο πεδίο του κρατισμού. Θα τολμήσει έστω η ΝΔ να διαφοροποιηθεί; Σε αντίθετη περίπτωση ο μόνος κερδισμένος από την επόμενη εκλογική αναμέτρηση θα είναι ο λόγος και οι σχεδιασμοί των άκρων. Με χαμένους την κοινωνία και τον λαό…

Πηγή: news247