Γράφει ο Γιώργος Κράλογλου

Δημοσιεύθηκε στο Capital στις 2 Σεπτεμβρίου 2015

Μεγάλη μπουκιά φάε μεγάλο λόγο μην πεις… Άδωνι Γεωργιάδη. Είναι μεγάλος λόγος και για την Ν.Δ. το «…να αδράξουμε την ευκαιρία μετατρέποντας την οικονομία μας από μία οικονομία προσανατολισμένη στην προστασία του Δημοσίου, σε μία φιλελεύθερη, ανταγωνιστική οικονομία...». Γιατί, σωστά επισημαίνεις, πως αν δεν τα καταφέρετε θα είστε άξιοι της μοίρας σας…

Ωραία λοιπόν όλα αυτά, αλλά πάνω απ’ όλα χρειάζεται να ξέρουμε και την μορφή της οικονομίας που οραματιζόμαστε όταν αναφερόμαστε σε ανάπτυξη.

Εάν μιλάμε για μια Βαλκανική οικονομία με σαντουϊτσάδικα, σουβλατζίδικα, καφετέριες, τσολιαδάκια, φαστ-φουντ, μαλλί της γριάς, ενοικιαζόμενα δωμάτια, παζάρια, λαϊκές αγορές, μεζεδοπωλεία, ταβερνάκια και παλικάρια να χορεύουν χασάπικο… τα πράγματα είναι και εύκολα και συζητήσιμα…

Ανταγωνιστικότητα όμως εντός της Ευρώπης σημαίνει φουγάρα, μεταποιητικά συγκροτήματα χιλιάδων θέσεων εργασίας, ενεργειακά συγκροτήματα, μικρομεσαίες επιχειρήσεις καινοτομικών προϊόντων και αναθέσεις παραγγελιών εργασίας, ναυτιλία σαν του Λονδίνου και της Σιγκαπούρης, σοβαρές υποδομές πρόσβασης την Ε.Ε. και στην Μέση Ανατολή και βιομηχανία τουρισμού.

Και όλα αυτά σήμερα στην Ελλάδα, εκτός από την ναυτιλία και τον τουρισμό, ανήκουν στο κράτος. Όλα αυτά στην Ελλάδα είναι άμεσα κρατικά ή έμμεσα κρατικά λόγω κόκκινων δανείων και (πρόσφατα) capital controls.

Όμως και ό,τι δεν είναι κρατικό στην Ελλάδα έχει να κάνει με κρατικοδίαιτη πολιτική, με διαπλοκή, με εθνικούς προμηθευτές και με τα ενεργειακά κολπάκια, τύπου μαφίας, που φέρνουν προμήθειες και εισαγωγές από καύσιμα μέχρι ηλεκτρικό ρεύμα.

Ξεπερνάω την γκρίνια για το τι δεν έκανε και τι έπρεπε να κάνει η Ν.Δ. από το 1974 μέχρι και το 2014 αλλά στέκομαι, όπως (πολύ σωστά) και ο Άδωνις Γεωργιάδης, μόνο στο τι πρέπει να κάνει από εδώ και πέρα, η Ν.Δ, αν αναλάβει, στις εκλογές, την τύχη της χώρας ή τι θα εισηγηθεί σε μια πιθανή κυβέρνηση εθνικής ενότητας.

Πρώτον να τελειώσουμε με την πολιτική μιζέρια των δήθεν εθνικών στρατηγικών τομέων της οικονομίας όπως τα κρατικά μονοπώλια στην ενέργεια, στα νερά, στις μεταφορές, και στις υποδομές, που ελέγχονται πολιτικά και καταστρέφονται κομματικά.

Αυτή η ασφαλώς ορθή αντίληψη που επικρατεί σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη και σημαίνει πολιτική προστασία του φορολογούμενου και του πολίτη-καταναλωτή εμείς στην Ελλάδα την καταλαβαίνουμε εντελώς διαφορετικά.

Για την Ελλάδα σημαίνει διορισμός, βόλεμα και προστασία κομματόσκυλων, τρωκτικών και πελατών του κόμματος, σε βάρος και όχι σε όφελος του φορολογούμενου και του πολίτη, ενώ το παραγόμενο προϊόν ή οι προσφερόμενες υπηρεσίες ανήκουν στις συντεχνίες για να κατεβάζουν διακόπτες όποτε γουστάρουν…

Έχει λοιπόν την τόλμη να το κάνει αυτό η Ν.Δ. χωρίς να διασπαστεί από τον δικό της Λαφαζάνη και τους δικούς της γνωστούς λαϊκιστές;

Δεύτερον, να αποσυνδέσουμε την οικονομία από την διαπλοκή της τοπικής αυτοδιοίκησης και των περιφερειών με τα μικρά και μεγάλα επιχειρηματικά και ιδίως αγροτικά ψιλοσυμφέροντα.

Μπορεί η Ν.Δ. που ανακυκλώνεται συνεχώς και αιμοδοτείται μονίμως από την επαρχία να το επιβάλλει αναλαμβάνοντας το πολιτικό κόστος;

Τρίτον, να απεμπλέξουμε τις αρμοδιότητες υπουργείων στην υποδοχή, προώθηση και αδειοδότηση των επενδύσεων και να αναθέσουμε σε πιστοποιημένα γραφεία του ιδιωτικού τομέα την αδειοδότηση πάσης φύσεως επιχειρήσεων με υποχρέωση να ολοκληρώνεται η διαδικασία μέσα σε μια εβδομάδα όπως συμβαίνει ακόμη και στην Βουλγαρία.

Έχει τα κότσια να το κάνει αυτό η Ν.Δ. όταν ξέρει ότι στην πράξη θα ακυρώσει την δουλειά δεκάδων χιλιάδων κρατικών υπαλλήλων με όλα όσα σημαίνει το λεγόμενο «γρηγορόσημο» για να περπατήσει η κάθε υπόθεση;

Τέταρτον, σταθεροποίηση και ανάπτυξη στην οικονομία σημάνει ένα και μόνο πράγμα. Σταθερό φορολογικό περιβάλλον για μια 15ετία με φορολογικά κίνητρα ουσίας σε όποιον επενδύει κέρδη και διασφαλίζει νέες θέσεις εργασίας.

Μπορεί η Ν.Δ. να στερηθεί φορολογικά έσοδα όταν οι 400.000 από το περίπου 1.000.000 κρατικούς υπαλλήλους (μαζί με ΔΕΚΟ και Δήμους) είναι δικά της παιδιά της τελευταίας δεκαετίας;

Πέμπτον, να αναλάβει το υπουργείο Εξωτερικών εκστρατεία τόνωσης της εξωστρέφειας του εθνικού προϊόντος μέσα από μηχανισμούς που θα υποδείξουν οι επιχειρηματίες και οι εξαγωγείς της χώρας και όχι οι διπλωμάτες των δεξιώσεων και των δημοσίων σχέσεων.

Μπορεί η Ν.Δ. να ξηλώσει την σημερινή νοοτροπία στην εξωτερική μας πολιτική και να το αναλάβει προσωπικά ο πρωθυπουργός της αλλά επί μονίμου βάσεως και όχι κατά περίπτωση ή θα θεωρήσει ότι είναι θέμα του εκάστοτε υπουργού Εξωτερικών επειδή μόνο οι Έλληνες πρωθυπουργοί θεωρούν πολιτικό κόστος να κουβαλάνε επιχειρηματίες εδώ και εκεί;

Σε αυτά και παρόμοια συγκεκριμένα πράγματα οφείλει να απαντήσει η Ν.Δ. αν θεωρεί πως είναι έτοιμη να προσφέρει το κάτι άλλο στην ημιθανή οικονομία του τόπου. Για έτσι που τα κάναμε όλοι μοναδική συνταγή και το οξυγόνο στην οικονομία είναι αποκλειστικά οι επενδύσεις σε συνδυασμό με την κατάργηση των κρατικών μονοπωλίων, την απελευθέρωση της αγοράς και (βάσει σχεδίου) την ενίσχυση της εξωστρέφειας της παραγωγής μας.

george.kraloglou@capital.gr

Πηγή: Capital