Γράφει ο Κώστας Χριστίδης

Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 11 Σεπτεμβρίου 2015

Είναι απίστευτη η ικανότητα των ανθρώπων του Σύριζα να εφευρίσκουν ανύπαρκτες διαχωριστικές γραμμές και να αρθρώνουν έναν άκρως διχαστικό πολιτικό λόγο. Στο πλαίσιο αυτό είχαμε τα διλήμματα «μνημονιακοί-αντιμνημονιακοί», «λιτότητα-ανάπτυξη», «γερμανοτσολιάδες-πατριώτες», «παλιό-νεο», «διαπλεκόμενοι-αδιάφθοροι» κ.ο.κ. Το τελευταίο επίπλαστο δίλημμα είναι «καλοί-κακοί μνημονιακοί». Με δεδομένο ότι τα κόμματα Σύριζα, Ανεξάρτητοι Έλληνες, Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι – που εκπροσωπούν περί το 75% του ελληνικού λαού – έχουν ψηφίσει τα παλαιότερα ή νεότερα μνημόνια, το νέο διχαστικό εύρημα είναι: «ποιος μπορεί να εφαρμόσει το μνημόνιο Τσίπρα-Καμμένου καλύτερα»; Ο «εκβιασθείς» να το υπογράψει και κατά δήλωσή του μη πιστεύων σε αυτό κ. Τσίπρας ή «οι άλλοι, που πάντα λένε ναι σε όλα»;

Με τα ψευτοδιλήμματα γίνεται προσπάθεια εκ μέρους αυτών που τα προβάλλουν να αποκρυβούν η ανεπάρκεια, ο ερασιτεχνισμός, οι λανθασμένες εκτιμήσεις, η ανικανότητα επιλογής συνεργατών, η αλλοπρόσαλλη διαπραγμάτευση, εν ολίγοις οι παράγοντες που οδήγησαν νομοτελειακά στην υπογραφή του τρίτου μνημονίου. Ενός μνημονίου ύψους πολύ μεγαλύτερου από ό,τι θα ήταν αναγκαίο χωρίς τα παραπάνω λάθη. Η πραγματικότητα, όμως, υπερβαίνει τις τεχνητές διαχωριστικές γραμμές. Η λιτότητα δεν αποτελεί επιλογή αλλά μία αναγκαστική προσαρμογή στον δημοσιονομικό εκτροχιασμό, στον οποίο οδήγησε η επί δεκαετίες διόγκωση του πελατειακού κράτους. Όσο πιο γρήγορα και αποτελεσματικά εφαρμοσθεί το νέο μνημόνιο, τόσο νωρίτερα θα επιτευχθεί η δημοσιονομική σταθερότητα και θα μπορέσει, υπό προϋποθέσεις, να ακολουθήσει διατηρήσιμη ανάπτυξη.

Απαραίτητη προϋπόθεση για να επέλθει η περιπόθητη ανάπτυξη είναι η πολιτική σταθερότητα. Είναι, ακριβώς, το θέμα για το οποίο ο κ. Τσίπρας, με τα ομολογημένα από τον ίδιο λάθη του, την πανσπερμία απόψεων μέσα στο κόμμα του και τις τρεις εκλογικές αναμετρήσεις εντός εννέα μηνών στις οποίες οδήγησε την χώρα με δική του ευθύνη, ουδεμία εμπιστοσύνη παρέχει.

Αλλά και τα άλλα κόμματα, αντί να κατατρίβονται σε ανούσιες τηλεοπτικές αντιπαραθέσεις, θα μπορούσαν να προχωρήσουν σε προτάσεις για την αναβάθμιση του πολιτικού συστήματος, από τον τρόπο λειτουργίας του οποίου επηρεάζεται καθοριστικά η οικονομική ανάπτυξη. Τέτοιες προτάσεις, που δεν απαιτούν συνταγματική αναθεώρηση, είναι η αλλαγή του εκλογικού νόμου προς ένα πιο αναλογικό σύστημα, η κατάργηση του σταυρού προτίμησης και η μείωση του αριθμού των βουλευτών σε διακόσιους. Είναι θέματα πολύ μεγαλύτερης σπουδαιότητας από ό,τι η διάκριση σε καλούς και κακούς μνημονιακούς.

kchristidis@hotmail.com