Γράφει ο Στρατιώτης Raian

Δημοσιεύθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 2015

Για άλλη φορά τα τελευταία χρόνια, ένας ολόκληρος λαός, βαδίζουμε σαν υπνωτισμένοι για να υποβληθούμε σε μια ακόμα εκλογική διαδικασία την οποία κανείς σώφρων πολίτης δεν επιθυμούσε και για την οποία κανείς δεν  μπορεί να διακρίνει σε τι θα μπορούσε να βοηθήσει στη παρούσα φάση…

Τις τελευταίες ημέρες, εβδομάδες και μήνες οι πολίτες παρακολουθούμε αποσβολωμένοι τις καταιγιστικές εξελίξεις που συμβαίνουν γύρω μας, μην μπορώντας ουσιαστικά να αντιληφθούμε σε ένα μεγάλο βαθμό την ταχύτητα με την οποία συντελούνται καθημερινά αλλαγές στην πολιτική,οικονομική  και κοινωνική ζωή στη χώρα μας. Οι αλλεπάλληλες εκλογικές διαδικασίες στις οποίες έχουμε κληθεί να συμμετάσχουμε το τελευταίο διάστημα με ευθύνη κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, της απερχόμενης Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχουν σίγουρα σε μεγάλο βαθμό οδηγήσει σε υπερβολική κόπωση το εκλογικό σώμα.

Η ακραία αυτή “έκφραση Δημοκρατίας” την οποία βιώνουμε όλοι μας το τελευταίο διάστημα μόνο αυτό δεν είναι. Το αντίθετο μάλιστα, αποτελεί υποβάθμιση, εξευτελισμό και περιφρόνηση του θεσμού του δημοκρατικού πολιτεύματος, αφού εφ’ όσον κάθε 3μηνο – 4μηνο καλούμαστε να ψηφίσουμε, αυτό ουσιαστικά σημαίνει ότι η λαϊκή εντολή έχει ημερομηνία λήξεως και μάλιστα σχεδόν μικρότερη και από αυτή του φρέσκου γάλακτος!

Αυτή η κατάσταση δίνει το δικαίωμα και την ευκαιρία στις  πολιτικές δυνάμεις να ερμηνεύουν κατά το δοκούν το εκάστοτε εκλογικό αποτέλεσμα, σύμφωνα με τις δικές του αντιλήψεις και πιστεύω και όχι σύμφωνα με την πραγματικότητα περιφρονώντας επί της ουσίας την γνώμη ενός ολόκληρου λαού.

Αυτό το τελευταίο αποτελεί την υποτροπή του δημοκρατικού μας πολιτεύματος και την απαξίωση των θεσμών που απορρέουν από αυτό και κερδήθηκαν με αγώνες των πολιτών κατά τις προηγούμενες δεκαετίες.

Αναλογιζόμενος αυτά κανείς αναρωτιέται μήπως σκοπίμως έχουμε οδηγηθεί τον τελευταίο χρόνο σε αλλεπάλληλες εκλογικές διαδικασίες, μήπως ο στόχος ήταν εξαρχής να ωθηθεί ο κόσμος στην αποστροφή του για τα κοινά, για τους δημοκρατικούς θεσμούς και τελικά ενδεχομένως να παραιτηθεί από κάθε τι θα τον συνέδεε με τα τεκταινόμενα στην πολιτική.

Το κλίμα αυτό της παραίτησης το εισπράττουμε καθημερινά στις γειτονιές, στους χώρους εργασίας, στις παρέες όπου όλοι διατρανώνουν την αποστροφή τους στις επερχόμενες εκλογές δηλώνοντας ότι δεν πρόκειται να συμμετάσχουν σε αυτές, με το κεντρικό επιχείρημα ότι όλοι είναι ίδιοι και ότι επί της ουσίας δεν υπάρχει κανένας λόγος συμμετοχής, αφού όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα μικρή αξία και βαρύτητα θα έχει εν τέλει.

Ο εκφυλισμός αυτός της σημασίας της εκλογικής διαδικασίας μπορεί να αναζητηθεί ανάμεσα σε πολλούς λόγους, αλλά σίγουρα βαρύτατη ευθύνη στη παρούσα φάση φέρουν τα δυο μικρομέγαλα κόμματα του νέου δικομματισμού.

Ο μεν ένας διεκδικητής της εξουσίας ο ΣΥΡΙΖΑ διατυμπανίζει ότι επιδιώκει αυτοδυναμία. Μην αφήνοντας χώρο σε συνεργασίες αλλά προβάλλοντας αδιαλλαξία. Μπας και επηρεάσει και μαγνητίσει λίγους παραπάνω ψηφοφόρους. Επιδιώκοντας να κάνει την ουτοπία της αυτοδυναμίας χειροπιαστή, όταν η εποχή των αυτοδυναμιών έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί.

Ο δε άλλος η ΝΔ κόπτεται εσχάτως ότι είναι διαλλακτικότατη, φιλική προς τη συνεργασία, ανοικτή στο διάλογο και στις διαφορετικές προσεγγίσεις. Μόνο ανησυχία μπορεί να προκαλεί στους πολίτες μια πολιτική που ξαφνικά είναι τόσο συντονισμένη με τους προβληματισμούς του, όταν μάλιστα είναι γνωστό το πολιτικό προσωπικό του εν λόγω κόμματος και οι περγαμηνές που αυτό έχει αφήσει από τις παρελθούσες διακυβερνήσεις της χώρας.

Για άλλη μια φορά οι δύο διεκδικητές του πρώτου ρόλου στην μετά τις 20/9 εποχή μπερδεύουν το αληθινό διακύβευμα των εκλογών. Για άλλη μια φορά δημιουργούν εκκωφαντικό θόρυβο μεταφέροντας το κέντρο βάρους της συζήτησης μακριά από τα αληθινά προβλήματα και διακυβεύματα, εγκλωβίζοντας τους πολίτες που εν τέλει θα πάνε στις κάλπες ώστε να μην έχουν άλλη διέξοδο από το να επιλέξουν μεταξύ των δύο.

Η όλη αυτή ρητορική και μάλιστα μέσα σε μια τέτοια δίνη στην οποία έχει εδώ και καιρό βυθιστεί και καθημερινά συνεχίζει να βυθίζεται η ελληνική κοινωνία, ευνοεί μόνο μία πολιτική δύναμη η οποία, ούτως ή άλλως, φύσει και θέσει, δεν πίστεψε ποτέ στη Δημοκρατία και στα ιδανικά της. Αυτή η ευνοημένη δύναμη είναι προφανώς η Χρυσή Αυγή η οποία σιωπηρά αλλά σταθερά διευρύνει την βάση της και την νομιμοποίηση της σε ευρύτατα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, εξέλιξη που μόνο ανησυχία και τρόμο μπορεί να προκαλεί αν προσθέσουμε και την έκρηξη του μεταναστευτικού προβλήματος που από μόνο του και de facto οδηγεί σε περαιτέρω συντηρικοποίηση της κοινωνίας.

Από την άλλη και το πάλαι ποτέ κραταιό ΠΑΣΟΚ, παρά το γεγονός ότι το τελευταίο διάστημα προχώρησε σε κάποιες ομολογουμένως φιλότιμες προσπάθειες ανανέωσης του στελεχιακού του δυναμικού, εντούτοις πέρα από το ότι χρεώνεται μερικώς ή εν συνόλω το ότι εισήγαγε τη χώρα στην εποχή των μνημονίων, ο χρόνιος εναγκαλισμός του με την εξουσία και τη διαφθορά, δεν είναι σε θέση να επιτρέψει στους πολίτες να το ξαναδούν ως μια αξιόπιστη εναλλακτική.

Τέλος, οι όποιες φρέσκες ελπιδοφόρες πολιτικές δυνάμεις γεννήθηκαν μέσα στην κρίση από τον ευρύτερο χώρο του Κέντρου, σαν μια φωνή λογικής στον γενικότερο παραλογισμό που ζούμε όπως π.χ. το Ποτάμι ή η Δημιουργία Ξανά κλπ  δεν κατάφεραν για διάφορους λόγους να συγκινήσουν το target group στο οποίο εξ’ αρχής θα έπρεπε να έχουν επικεντρώσει τις προσπάθειές τους και δεν είναι άλλο από τους απέχοντες.

Απέτυχαν παταγωδώς αυτές οι νέες πολιτικές δυνάμεις να συγκινήσουν τους πολίτες εκείνους οι οποίοι δεν μετείχαν στις εκλογικές διαδικασίες ανάμεσά στους οποίους περιλαμβάνονται άτομα υψηλού μορφωτικού επιπέδου, φοιτητές, νέοι επιχειρηματίες, επιστημονικό προσωπικό, διανοούμενοι δηλαδή η κινητήριος δύναμη η οποία θα μπορούσε να αποτελέσει αύριο την ατμομηχανή της αναγέννησης της χώρας.

Απέτυχαν παταγωδώς να ενεργοποιήσουν τα δημοκρατικά αντανακλαστικά τους και να τους πείσουν ότι η ψήφος, και η συμμετοχή αξίζουν το κόπο και δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζουν το ύψιστο αυτό δημοκρατικό δικαίωμά σαν κάτι ξένο προς την ίδια τους τη ζωή. Είναι ηλίου φαεινότερον ότι η αποχή θα «χτυπήσει» ιστορικά υψηλά σε αυτές τις εκλογές.

Σκεπτόμενος όλα τα παραπάνω κάποιος μπορεί να διακρίνει μόνο μια ζοφερή πραγματικότητα στην πολιτική, κοινωνική, οικονομική ζωή για το επόμενο διάστημα σε αυτό που οι πολιτικοί μας διαχρονικά αποκαλούν «ο τόπος» αλλά που προφανώς ποτέ δεν έδωσαν πραγματικά ούτε δεκάρα γι΄ αυτό το «τόπο», αφού πρακτικά δεν τους ένοιαζε ή μάλλον τους ένοιαζε στο βαθμό που εξυπηρετούσε τα προσωπικά τους συμφέροντα ή τα συμφέροντα της ομάδας που ανήκαν.

Για άλλη φορά συνεπώς τα τελευταία χρόνια, ένας ολόκληρος λαός, βαδίζουμε σαν υπνωτισμένοι για να υποβληθούμε σε μια ακόμα εκλογική διαδικασία την οποία κανείς σώφρων πολίτης δεν επιθυμούσε και για την οποία κανείς δεν  μπορεί να διακρίνει σε τι θα μπορούσε να βοηθήσει στη παρούσα φάση. Παρά μόνο σε μια ακόμα αναβολή αναγκαίων μεταρρυθμίσεων. Σε μεγαλύτερη αγωνία. Σε μεγαλύτερη αστάθεια και ανασφάλεια. Σε μεγαλύτερη ασυνεννοησία και σε τελευταία ανάλυση σε μεγαλύτερη ζημιά. Εθνική, κοινωνική, οικονομική και πολιτική…

Όλοι ελπίζουμε να μην είναι ανεπανόρθωτη αυτή τη φορά.