Γράφει ο Κώστας Χριστίδης*

Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 18 Σεπτεμβρίου 2015

Κατά την πρόσφατη τηλεμαχία μεταξύ των κυρίων Τσίπρα και Μεϊμαράκη, ο αρχηγός του Σύριζα είπε ότι «η χώρα χρειάζεται έναν ειλικρινή πρωθυπουργό» και ότι ο ίδιος παραδέχεται τα λάθη πού έκανε κατά την διάρκεια των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές, τα οποία πάντως συνιστούν πλέον «συσσωρευμένη εμπειρία» για τον ίδιο.

Ασφαλώς οι πάντες θα συμφωνήσουν ότι η χώρα πράγματι χρειάζεται έναν ειλικρινή πρωθυπουργό. Αλλά αυτός δεν μπορεί να είναι ο κ. Τσίπρας. Παραγνωρίζοντας τις χονδροειδείς προεκλογικές ψευδολογίες για το «πλήρως κοστολογημένο και με εξασφαλισμένη χρηματοδότηση πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», την μονομερή ακύρωση των μνημονίων και την διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους της ονομαστικής αξίας του χρέους, εύκολα μπορούμε να προσκομίσουμε πρόσφατα παραδείγματα περί της «φιλαληθείας» του: επανειλημμένως μας διαβεβαίωνε ότι βρισκόμαστε πιο κοντά παρά ποτέ στην υπογραφή συμφωνίας, ότι δεν είναι στις προθέσεις του η διεξαγωγή δημοψηφίσματος ούτε πρόωρων εκλογών, ότι το «όχι» του δημοψηφίσματος σήμαινε στην ουσία την υπογραφή νέου, επαχθούς μνημονίου, και πλείστα άλλα.

Έχει, όμως, αναρωτιέται κανείς, ο τέως πρωθυπουργός διδαχθεί από τα πασιφανή και ομολογημένα λάθη του και απέκτησε πράγματι χρήσιμη εμπειρία, έστω και αν ο λαός κατέβαλε γι’ αυτήν δυσβάστακτα δίδακτρα; Έμαθε, άραγε, για την σωστή επιλογή συνεργατών; Εάν ναι, γιατί τοποθετεί σε κορυφαίες θέσεις των εκλογικών συνδυασμών του Σύριζα (επικαλούμενος μάλιστα «το νέο») τούς κυρίους Φλαμπουράρη, Δρίτσα, Μπαλτά και, ιδίως, τους αριστεροτέρα της «Αριστερής Πλατφόρμας» αυτοτοποθετούμενους «53», πράγμα που προμηνύει σύντομα νέους πολιτικούς κλυδωνισμούς;

Έμαθε για την σημασία του χρόνου στην λήψη αποφάσεων, ειδικότερα στον τομέα της οικονομίας; Βλέπουμε ότι εξακολουθεί να κατηγορεί τους πολιτικούς του αντιπάλους ότι τον πίεζαν να υπογράψει την συμφωνία με τους δανειστές νωρίτερα, αγνοώντας ότι ήταν ακριβώς η πάροδος του χρόνου που τον ανάγκασε τελικώς να αποδεχθεί σημαντικά επαχθέστερους όρους.

Έμαθε για την επίδραση της πολιτικής σταθερότητας για την προσέλκυση επενδύσεων, για την αξία της εμπιστοσύνης ως μέγιστου, άυλου κοινωνικού κεφαλαίου, για τα οφέλη των ιδιωτικοποιήσεων, για τον αναντικατάστατο ρόλο της επιχειρηματικότητας στην οικονομική ανάπτυξη; Ή μήπως ο ίδιος και οι συνεργάτες του παραμένουν ανεπίδεκτοι μαθήσεως σε αυτά και σε άλλα κορυφαία θέματα; Το μέγα, όμως, ερώτημα είναι: Έχουν οι Έλληνες ψηφοφόροι διδαχθεί επαρκώς από τις δικές τους λανθασμένες πολιτικές επιλογές; Η απάντηση θα δοθεί εντός δύο ημερών.

*Νομικός-Οικονομολόγος

kchristidis@hotmail.com