Γράφει ο Αθανάσιος Χ. Παπανδρόπουλος

Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 5 Οκτωβρίου 2015

Στιγμιότυπο της ταινίας Atlas Shrugged από το ομώνυμο επικό μυθιστόρημα της Ayn Rand (1957)

Η μεγάλη φιλόσοφος της ελευθερίας και του αντικειμενισμού, η Άϋν Ραντ, στο βιβλίο της για την «Νέα Αριστερά» πριν σαράντα χρόνια είχε γράψει τα εξής ενδιαφέροντα: «Η αριστερά ποσώς ενδιαφέρεται για επενδύσεις και την παραγωγή. Η δημιουργία πλούτου δεν είναι προτεραιότητα γι αυτήν. Η φιλοσοφία της ευνοεί την αρπαγή πλούτου που έχει δημιουργηθεί… Η παραγωγή, όπως είναι ευνόητο, απαιτεί ελευθερία πνεύματος, ιδιοκτησιακά δικαιώματα, ελεύθερες αγορές και ορθολογική σκέψη. Ο Λόγος είναι πηγή και προϋπόθεση της παραγωγικής εργασίας και υπό αυτή την έννοια απέχει πολύ από τις αριστερές αντιλήψεις…».

Τούτων λεχθέντων, οι σχολιαστές και αρθρογράφοι που (πολύ σωστά) καυτηρίασαν την πλήρη ανεπάρκεια του πρωθυπουργού κ. Αλέξη Τσίπρα στην συζήτηση που είχε με τον πρώην Αμερικανό πρόεδρο κ. Μπιλ Κλίντον σχετικά με την προσέλκυση επενδύσεων στην Ελλάδα, πολύ φοβούμεθα ότι ακολούθησαν λάθος δρόμο.

Έχουμε βάσιμους λόγους να πιστεύουμε ότι ο κ. Αλέξης Τσίπρας πήρε, με βαρειά καρδιά, μέρος στην εκδήλωση του Ιδρύματος Κλίντον όχι για να προσελκύσει επενδύσεις στην Ελλάδα, αλλά για να «πουλήσει» διεθνή αίγλη στο εσωτερικό. Υπό αυτή την έννοια, η προσέλκυση επενδύσεων ήταν η τελευταία σκοτούρα του. Τον πρωθυπουργό ενδιέφερε περισσότερο να «μιλήσει» στο κοινό του στην Ελλάδα, παρά να αφήσει καλές εντυπώσεις σε Αμερικανούς επενδυτές. Κατά την γνώμη μας, οι τελευταίοι είναι μάλλον ανεπιθύμητοι από την σημερινή κυβέρνηση της χώρας.

Έτσι, οι περισσότεροι από τους ψηφοφόρους των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που παρακολούθησαν την απερίγραπτη συζήτηση Τσίπρα-Κλίντον, θα πρέπει να θεώρησαν «μαγκιά» την κραυγαλέα μορφωτική και παιδευτική αδυναμία του πρωθυπουργού. Μία κοινωνία που διαβάζει ελάχιστα και την οποία ενοχλούν η μόρφωση και το παραγωγικό πνεύμα, γιατί άραγε θα πρέπει να ενοχληθεί και από την απαιδευσιά του πρωθυπουργού; Αντιθέτως, σε σύγκριση με άλλους αμερικανοσπουδασμένους πολιτικούς ηγέτες, τον θεωρεί περισσότερο «δικό της παιδί».

Γιατί άραγε να ενοχληθούν οι περισσότεροι ψηφοφόροι του κ. Αλέξη Τσίπρα από τον διασυρμό της χώρας στα μάτια ξένων επενδυτών; Οι επενδύσεις δεν τούς ενδιαφέρουν, την ανάπτυξη την έχουν «γραμμένη» και πρόοδος γι αυτούς είναι μόνον το βόλεμα. Ενδιαφέρθηκε ποτέ ένα μέρος της ελληνικής κοινωνίας για την προσέλκυση και την πραγματοποίηση επενδύσεων; Αυτά είναι αστεία πράγματα, αν μετρήσει κανείς πόσες επενδύσεις και πόσες θέσεις εργασίας ακύρωσαν τα τριάντα τελευταία χρόνια οργανωμένα συμφέροντα οικοπεδοφάγων που «το έπαιζαν» οικολόγοι, και κρατικοδίαιτων αρπακτικών που θέλουν την Ελλάδα πάντα στην γωνία.

Κατανάλωση με δανεικά, γρήγορος πλουτισμός δι’ αρπαγής, δι’ εκβιασμών και δια λεηλασίας, είναι το «όραμα» μιας κατηγορίας Νεοελλήνων, που αυτοπροσδιορίστηκαν «μη προνομιούχοι» και τους οποίους μόνον από το Δημόσιο ενδιαφέρει να σιτίζονται. Αυτή η κατηγορία πολιτών μόνον για δανεικά ενδιαφέρεται. Από τον κύριο πρωθυπουργό ενδιαφέρεται να ακούσει ότι τής «χάρισαν λεφτά» και ότι θα τής δίνουν δανεικά με την λιγότερη δυνατή λιτότητα. Γι αυτό τον λόγο, εξάλλου, πήγε ο κ. Τσίπρας στις ΗΠΑ και όχι για να μιλήσει την γλώσσα των επενδύσεων και της αναπτύξεως –την οποία το κοινό του δεν θέλει να ακούσει. Σε μία κοινωνία με υψηλό δείκτη εσωστρέφειας, αντιφιλελεύθερης προδιαθέσεως και παιδισμού, η πρόσβαση στην ευημερία δεν νοείται ως αποτέλεσμα της παραγωγικής εργασίας και της ορθολογικής σκέψεως, αλλά ως αρπαγής.

Σήμερα, λοιπόν, μεγάλο μέρος του κοινωνικού σώματος δεν ενδιαφέρεται για επενδυτικά σχέδια και παραγωγικές δραστηριότητες, αλλά για νέους τρόπους δανεισμού, που να δημιουργούν και νέες δυνατότητες αδάπανου πλουτισμού. Το ότι η Ελλάδα, από πλευράς ανταγωνιστικότητος, βρίσκεται στην 81^η θέση (μαζί με την Μποτσουάνα) μεταξύ 140 χωρών αφήνει παγερά αδιάφορο ένα μεγάλο μέρος του εγχώριου κοινού. Στην Ελλάδα, πριν από οικονομική, η χρεοκοπία είναι ηθική και πνευματική.

Μέσα σε αυτό το πνευματικό και κοινωνικό περιβάλλον, ο πρωθυπουργός του 22% των Ελλήνων που ψήφισαν στις τελευταίες εκλογές ούτε θέλει, αλλά ούτε και μπορεί να μιλήσει σοβαρά για επενδύσεις και ανάπτυξη. Διότι, για να υπάρξουν οι πρώτες και να προκύψει η δεύτερη, πρέπει να σπάσουν οι αναξιοκρατικές γραφειοκρατικές δομές, να ισοπεδωθούν ιδεολογικές αγκυλώσεις, να ανοίξουν κοινωνικά στεγανά, να προχωρήσουν εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, να αλλάξουν παραγωγικές δομές.

Όμως, παρόμοιες εξελίξεις φέρνουν τον πρωθυπουργό αντιμέτωπο με αυτούς που τον ψήφισαν. Πολύ σωστά, λοιπόν, προβάλλοντας διεθνώς την παιδευτική του ανεπάρκεια, ο κ. Αλέξης Τσίπρας απέτρεψε τους ξένους επενδυτές να ενδιαφερθούν για την Ελλάδα. Αυτό ήθελε, και το πέτυχε – στον βαθμό που για επενδύσεις το Μαξίμου έχει άλλα πράγματα κατά νουν.