Εφημερίδα Εστία στις 7 Οκτωβρίου 2015

Λίγοι ἔχουν συνειδητοποιήσει ὅτι κατά τήν ἑξαετία τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως, πού τό Ἀκαθάριστο Ἐγχώριο Προϊόν μειώνεται διαρκῶς, ἡ ἀναλογία τοῦ μεριδίου τοῦ κράτους στό ΑΕΠ αὐξάνεται. Καί τοῦτο διότι οἱ δημόσιες δαπάνες καί τά φορολογικά ἔσοδα πού τίς χρηματοδοτοῦν, ἔχουν μέν περιορισθεῖ, ἀλλά δέν παρακολουθοῦν τόν ἀντίστοιχο ρυθμό μειώσεως τοῦ ΑΕΠ.

Ὑπ’ αὐτή τήν ἔννοια, τό Προσχέδιο τοῦ Προϋπολογισμοῦ 2016 πού κατετέθη προχθές στήν Βουλή, συνιστᾶ ἀποθέωση τοῦ κρατισμοῦ. Ἰδού τί ἀποκαλύπτει ἡ ἐξέλιξις τῶν σχετικῶν μεγεθῶν:

– Τό 2008, τελευταῖο ἔτος πρό τῆς ἐνάρξεως τῆς κρίσεως, τό ΑΕΠ τῆς Ἑλλάδος εἶχε φθάσει στά 239 δίς εὐρώ. Τότε λοιπόν, οἱ τακτικές δαπάνες τοῦ κράτους ἦταν 61,6 δίς εὐρώ. Δηλαδή ποσοστό 26% τοῦ ΑΕΠ.

– Τό 2014, μετά ἀπό τέσσερα χρόνια ἐφαρμογῆς μνημονίων, τό μέν ΑΕΠ ἔπεσε στά 179 δίς εὐρώ, οἱ δέ τακτικές δαπάνες τοῦ κράτους ἐκτιμᾶται ὅτι ἔκλεισαν στά 49,5 δίς εὐρώ. Δηλαδή αὐξήθηκαν ὡς ποσοστό στό 27,5% τοῦ ΑΕΠ.

– Τό 2016, ὅπως προκύπτει ἀπό τό Προσχέδιο τοῦ Προϋπολογισμοῦ, τό ΑΕΠ θά ἔχει πέσει στά 173 δίς εὐρώ καί οἱ τακτικές δαπάνες θά εἶναι πάλι 49 δίς εὐρώ. Δηλαδή θά ξεπεράσουν τό 28% τοῦ ΑΕΠ.

Ἄν αὐτό δέν λέγεται κρατισμός, τότε οἱ λέξεις ἔχουν χάσει τήν σημασία τους. Καί βεβαίως, γιά να διατηρηθοῦν σέ τόσο ὑψηλά ἐπίπεδα ὅλες αὐτές οἱ δαπάνες καί σπατάλες τοῦ κράτους, αὐξάνονται διαρκῶς οἱ φόροι. Ἔτσι, σέ περίοδο ὑφέσεως τό κράτος ἀντλεῖ ἀπό τόν ἰδιωτικό τομέα ὅλο καί μεγαλύτερη ἀναλογία πόρων. Τά σχετικά στοιχεῖα εἶναι ἀδιαμφισβήτητα:

– Τό 2008, πάντα πρό τῆς κρίσεως καί τῆς ἐπιβολῆς τῶν μνημονίων, τά συνολικά φορολογικά ἔσοδα τοῦ κράτους ἦταν 50,1 δίς εὐρώ. Καί ἑπομένως ὡς ποσοστό τοῦ ΑΕΠ, ἀντιστοιχοῦσαν σέ 21%.

– Τό 2014, μετά τήν φορολογική καταιγίδα τῶν πρώτων μνημονίων, τά φορολογικά ἔσοδα μειώθηκαν κατά μόλις 5,8 δίς εὐρώ καί διαμορφώθηκαν σέ 44,3 δίς εὐρώ. Ὁπότε ὡς ποσοστό τοῦ ΑΕΠ ἔφθασαν στό 25%.

– Τό 2016, μέ τήν νέα φορολογική καταιγίδα τοῦ Σύριζα, τά φορολογικά ἔσοδα προβλέπεται ὅτι θά αὐξηθοῦν στά 45 δίς εὐρώ. Καί λόγω τῆς περαιτέρω μειώσεως τοῦ ΑΕΠ, θά φθάσουν ὡς ποσοστό στό 26%.

Τά στοιχεῖα εἶναι δραματικά. Δείχνουν ὅτι ἐνῶ ἡ οἰκονομία συρρικνοῦται διαρκῶς, τό μερίδιο τοῦ κράτους ἀναλογικά αὐξάνεται. Καί δεδομένου ὅτι ὁ παραγωγικός τομέας τῆς οἰκονομίας εἶναι ὁ ἰδιωτικός και ὄχι ὁ δημόσιος, ἡ δυσαναλογία αὐτή παρατείνει την μείωση τοῦ ΑΕΠ καί διαιωνίζει τήν ὕφεση. Δηλαδή το κράτος ἐξακολουθεῖ νά στραγγαλίζει τήν οἰκονομία.

Μιλώντας ὁ Πρωθυπουργός στούς Ἀμερικανούς ἐπενδυτές, ἐπανελάμβανε διαρκῶς ὅτι οἱ Εὐρωπαῖοι μᾶς ἔχουν ὑποχρεώσει νά ἀκολουθήσουμε «νεοφιλελεύθερη» οἰκονομική πολιτική. Ἐν τούτοις οἱ ἀριθμοί πιστοποιοῦν τό ἀντίθετο. Τήν τελευταία ἑξαετία, το κράτος δέν ἔπαυσε νά διογκώνεται ὡς ποσοστό τοῦ ΑΕΠ. Κοινῶς, ἀποθέωσις τοῦ κρατισμοῦ.

Ζ.