Εφημερίδα Εστία στις 16 Οκτωβρίου 2015

Στίς σύγχρονες δημοκρατίες τῆς Δύσεως, σκοπός τοῦ οἰκονομικοῦ καί κοινωνικοῦ συστήματος εἶναι να καταστοῦν οἱ πτωχοί πλούσιοι. Αὐτό δέν εἶναι βεβαίως ἐφικτό γιά ὅλους, ἀλλά εὐκαιρίες παρέχονται σε πολλούς. Ὄχι νά καταστοῦν πλούσιοι, ἀλλά τουλάχιστον νά παύσουν νά εἶναι πτωχοί.

Οἱ περισσότερες δυτικές κοινωνίες ἔτσι προόδευσαν. Κάποτε, ἡ συντριπτική πλειονότης τῶν ἀνθρώπων ἦταν πάμπτωχοι. Ἡ μεγάλη οἰκονομική πρόοδος, πού ὀφείλεται κυρίως στό σύστημα τῆς ἐλεύθερης οἰκονομίας, περιόρισε τήν φτώχεια σε σχετικῶς μικρή μερίδα τῶν πληθυσμῶν. Οἱ περισσότεροι ἀνήκουν στήν «μεσαία τάξη», ἡ ὁποία, στις δυτικές κοινωνίες, δέν εἶναι πτωχή. Διαθέτει ἀξιοπρεπές εἰσόδημα γιά τά πρός τό ζῆν, ἐνῶ ἀπολαύει σημαντικῶν κοινωνικῶν παροχῶν.

Στήν Ἑλλάδα, ὅπου κυριαρχεῖ ὁ λαϊκισμός, ὁ σκοπός εἶναι ἀντίστροφος. Ὄχι νά καταστοῦν πλούσιοι οἱ πτωχοί, ἀλλά νά γίνουν πτωχοί οἱ πλούσιοι. Ἡ ἀριστερή πολιτική πού ἀκολουθεῖται σέ αὐτό ἀποσκοπεῖ. Ὄχι μόνον τώρα, ἀλλά παγίως. Τό 2009 ἦλθε στήν ἐξουσία τό ΠΑΣΟΚ τοῦ Γ. Παπανδρέου μέ κύριο σύνθημα «να πληρώσουν οἱ πλούσιοι». Ὄχι ἀποκλειστικῶς οἱ φοροφυγάδες, ἀλλά οἱ «πλούσιοι». Καί αὐτό ἔγινε. Φορολογική ἐπιδρομή κατά τῶν πλουσίων, ἡ ὁποία ὁδήγησε σέ πτωχοποίηση τοῦ συνόλου.

Ἐνθυμούμεθα στίς ἀρχές τοῦ 2010 – πρό μνημονίου – ὅταν ὁ τότε ὑπουργός Οἰκονομικῶν κ. Γ. Παπακωνσταντίνου κατέθεσε στήν Βουλή τό πρῶτο φορολογικό νομοσχέδιο τοῦ ΠΑΣΟΚ. Ἀρχικῶς, ὁ ἀνώτατος φορολογικός συντελεστής παρέμενε στό 40%, πού ἦταν οὕτως ἤ ἄλλως ὑψηλός. Ὅμως οἱ διάφοροι λαϊκιστές βουλευτές τοῦ ΠΑΣΟΚ ἀπαίτησαν ὁ συντελεστής νά αὐξηθεῖ, ὥστε τό ΠΑΣΟΚ «νά μήν χάσει τόν σοσιαλιστικό του χαρακτήρα». Ἔτσι ὁ συντελεστής αὐξήθηκε στό 45%, σύν τήν ἔκτακτη εἰσφορά.

Τό ἴδιο συνέβη καί μέ τόν Φόρο Ἀκίνητης Περιουσίας (ΦΑΠ), πού ἐπίσης θεσπίσθηκε ἐπί Κυβερνήσεως Παπανδρέου τό 2010, καθώς καί μέ τόν ΕΝΦΙΑ τρία χρόνια ἀργότερα, ἐπί Κυβερνήσεως Σαμαρᾶ. Το σύνθημα ἦταν πάντοτε «νά πληρώσουν οἱ πλούσιοι».

Ἔτσι, φθάσαμε οἱ «πλούσιοι» νά καταβάλλουν κάθε χρόνο στό δημόσιο ἕνα τμῆμα τῆς περιουσίας τους, ἀνεξαρτήτως τοῦ ἄν ἔχουν ἤ ὄχι εἰσόδημα. Τό ἀποτέλεσμα ἦταν πολλοί ἐξ αὐτῶν νά καταστοῦν πτωχοί και παράλληλα νά καταστραφεῖ ὁ ἐθνικός πλοῦτος.

Τό 2008, ἡ Τράπεζα τῆς Ἑλλάδος εἶχε ἐκτιμήσει τήν συνολική ἀξία τῶν ἀστικῶν ἀκινήτων τῆς χώρας σέ περίπου 900 δίς εὐρώ. Τώρα ἡ ἀξία αὐτή ἔχει πέσει κάτω ἀπό τό μισό, ἴσως καί στό ἕνα τρίτο. Ἡ αἰτία δεν ἦταν μόνο ἡ οἰκονομική κρίσις, ἀλλά καί ἡ ὑπερφορολόγησις. Ὅταν κάτι φορολογεῖται ἐπί πλασματικῶν ἀξιῶν, ἀπαξιώνεται τελικά τό ἴδιο. Ἔτσι, ἡ ἀστική ἀκίνητη ἰδιοκτησία τῆς χώρας, πού ἀποτελεῖ τμῆμα τοῦ ἐθνικοῦ μας πλούτου, ἀπαξιώθηκε.

Τό ἴδιο συνέβη καί μέ τίς ἄλλες ἀξίες. Οἱ μετοχές, τά ἀξιόγραφα καί οἱ πάσης φύσεως κινητές ἀξίες κατέρρευσαν. Διότι στήν Ἑλλάδα, ἀντί νά ἐπιδιώκεται νά καταστοῦν οἱ πτωχοί πλούσιοι, στόχος ἦταν καί παραμένει νά γίνουν οἱ πλούσιοι πτωχοί.

Στόχος ὁ ὁποῖος ἔχει ἐν πολλοῖς ἐπιτευχθεῖ.

Ζ.