Εφημερίδα Εστία στις 21 Οκτωβρίου 2015

Μία ἀπό τίς μεγαλύτερες πλάνες τῶν σοσιαλιστῶν εἶναι ἡ ἀνακατανομή εἰσοδημάτων καί πλούτου μέσω τῆς ὑψηλῆς φορολογίας. Θεωροῦν, δηλαδή, ὅτι μέ την αὔξηση τῶν συντελεστῶν φόρου στά ὑψηλά εἰσοδήματα, καθώς καί μέ τήν ἐπιβολή ὑψηλῆς φορολογίας στήν περιουσία, ἐπιτυγχάνεται αὐτομάτως ἀναδιανομή τοῦ εἰσοδήματος ὑπέρ τῶν οἰκονομικῶς ἀσθενεστέρων καί ὅτι περιέρχεται σέ αὐτούς τμῆμα τοῦ πλούτου.

Αὐτά στήν θεωρία ἀκούγονται ὡραῖα, ἀλλά στην πράξη λειτουργοῦν τελείως διαφορετικά. Ἄν ἦταν τόσο ἁπλά τά πράγματα, θά μποροῦσε φερ’ εἰπεῖν νά ἐπιβάλλεται συντελεστής φόρου 90% ἀπό ἕνα εἰσόδημα καί πάνω, ὥστε νά ἀπομένει μόνο τό 10% σέ αὐτόν πού το πραγματοποιεῖ καί τό ὑπόλοιπο νά διαχέεται στο κοινωνικό σύνολο. Ἤ θά μποροῦσε κάθε «πλούσιος» νά καταβάλλει ὡς φόρο τό 10% τῆς περιουσίας του κάθε χρόνο, μέ τήν λογική ὅτι ἔτσι θά μοιράζεται ἕνα τμῆμα της στούς οἰκονομικά ἀσθενέστερους.

Ὅμως ποιός θά προσπαθοῦσε νά αὐξάνει τό εἰσόδημά του, ἄν ἤξερε ὅτι γιά κάθε ἐπί πλέον 1.000 εὐρώ θά ἔπρεπε νά καταβάλλει στό κράτος τά 900; Προφανῶς θά προτιμοῦσε νά ἐργάζεται λιγώτερο ἤ καί καθόλου. Ἤ θά προσπαθοῦσε μέ κάθε τρόπο νά ἀποκρύπτει τά εἰσοδήματά του ὥστε νά μήν ἐπιβαρύνεται με τόσο παράλογο φόρο. Στήν δέ περίπτωση τῆς περιουσίας, ἡ ὑπερφορολόγησίς της ἀντί ἀνακατανομῆς τοῦ πλούτου θά ὁδηγοῦσε σέ ἀπαξίωσή του. Στήν Ἑλλάδα ἄλλωστε, ἔχουμε δεῖ νά συμβαίνουν ἀμφότερα.

– Οἱ μέν συντελεστές τοῦ φόρου εἰσοδήματος ἦταν ἀνέκαθεν πολύ ὑψηλοί. Ὄχι ὡς ποσοστό καθ’ ἑαυτό, ἀλλ’ ὡς πρός τό ὕψος τοῦ εἰσοδήματος πάνω ἀπό το ὁποῖο ἐπιβάλλονται. Δέν νοεῖται ὁ ἀνώτατος συντελεστής γιά τούς μισθωτούς (42%) νά ἐφαρμόζεται ἀπό το ἐτήσιο εἰσόδημα ἄνω τῶν 42.000 εὐρώ. Πρόκειται για καθαρή κλοπή, τήν ὁποία ὑφίσταται ὄχι μόνον ὁ μισθωτός, ἀλλά καί ἡ ἐπιχείρησις πού τόν πληρώνει.

– Στόν δέ φόρο ἀκινήτου περιουσίας, ἡ ἰσχύς τῶν ἐξωπραγματικῶν ἀντικειμενικῶν ἀξιῶν τοῦ 2007 σε συνδυασμό μέ τήν κλιμάκωση τῶν συντελεστῶν ἀπό σχετικά χαμηλές ἀξίες, καθιστᾶ τήν φορολογία δημευτική. Ὅποιος θεωρεῖ ὅτι αὐτό ὁδηγεῖ σέ ἀνακατανομή τοῦ πλούτου, ἄς σκεφθεῖ πῶς ἐπενήργησαν ὁ ΦΑΠ καί ὁ ΕΝΦΙΑ τήν τελευταία πενταετία. Ἄραγε ἀνακατανεμήθηκε κάτι; Κάθε ἄλλο.

Χθές γράψαμε ἐκ παραδρομῆς ὅτι τό Ἑνιαῖο Τέλος Ἀκινήτων (ΕΤΑΚ) πού εἶχε θεσπίσει ἡ Κυβέρνησις τοῦ Κ. Καραμανλῆ ἐπί ὑπουργίας Γ. Ἀλογοσκούφη, ὑπηρετοῦσε τήν ἀρχή ὅτι πληρώνουν λίγα οἱ πολλοί καί ὄχι πολλά οἱ λίγοι. Προφανῶς ἐννοούσαμε τό ἀντίθετο. Ὅτι ἐπλήρωναν σχεδόν ὅλοι ἀπό λίγα. Ἦταν ἡ συνταγή πού θά ἐπέφερε πολλαπλάσια ἔσοδα στό δημόσιο καί θά διευκόλυνε τήν ἀνακατανομή πλούτου πού ἐπικαλοῦνται οἱ σοσιαλιστές. Ἐνῶ μέ τήν ὑπερφορολόγηση τῶν ὀλίγων, ἐπιτυγχάνεται τό ἀντίθετο.

Γιά νά ἀνακατανεμηθεῖ ὁ πλοῦτος, πρέπει να ὑπάρχει. Ἄν ἀπαξιώνεται διαρκῶς, δέν μπορεῖ νά ἀνακατανεμηθεῖ. Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τό ἐθνικό εἰσόδημα. Πρέπει καί αὐτό νά αὐξάνεται. Ἐνῶ ὅταν ὑπερφορολογεῖται, περιορίζεται. Καί ὅταν μικραίνει ἡ πίττα, δέν ἀπομένει περίσσευμα γιά νά ἀναδιανεμηθεῖ.

Ζ.