Γράφει ο Κώστας Χριστίδης*

Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 30 Οκτωβρίου 2015

Δεν χρειάζεται να πει κανείς πολλά για την υλική υστέρηση που προκύπτει οποτεδήποτε η οικονομία της αγοράς υποκαθίσταται από την κεντρικά προγραμματισμένη οικονομία. Οι λόγοι είναι μόνιμοι και παγκόσμιας εφαρμογής, όπως αποδεικνύεται από την σύγκριση λαών παρόμοιων και με παρεμφερείς πόρους αλλά διαφορετική μορφή πολιτικής και οικονομικής οργάνωσης, π.χ. πρώην Δυτική και Ανατολική Γερμανία, σημερινή Νότια και Βόρεια Κορέα.

Στην χώρα μας η υπερφορολόγηση, οι υπερβολικές ρυθμίσεις και ο εξοβελισμός της επιχειρηματικότητας οδηγούν μαθηματικά σε απονέκρωση των επενδύσεων και καταδικάζουν ευρύτατα στρώματα του πληθυσμού σε μία παγίδα φτώχειας, από την οποία δύσκολα θα εξέλθουν.

Όμως η για πρώτη, δεύτερη ή πολλοστή – υπό διάφορα ονόματα – αριστερά μειονεκτεί και εκεί όπου αυτοθαυμάζεται ότι υπερέχει, στο ηθικό πεδίο. Δεν θα αναφερθώ στις περιπτώσεις διορισμού ημετέρων και κατατρεγμού ετεροδόξων (πρόσφατο παράδειγμα η αποπομπή της τέως ΓΓΔΕ), ούτε των «αφηρημένων» εκατομμυριούχων υπουργών, ούτε στην ακατάσχετη ψευδολογία. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι τέτοια φαινόμενα είναι ως ένα βαθμό, συμφυή, ατυχώς με την πολιτική. Είναι, πάντως, εντυπωσιακή η ταχύτητα εμφάνισης τέτοιων κρουσμάτων αφ’ ότου η ηθικολογούσα αριστερά ανήλθε στην εξουσία.

Τρεις είναι, κυρίως, οι λόγοι στους οποίους οφείλεται η ηθική υστέρηση της αριστεράς. Κατ’ αρχάς, ερωτάται: πόσο ηθικό μπορεί να χαρακτηρισθεί ένα πολιτικοοικονομικό σύστημα που καταδικάζει σε ένδεια εκατομμύρια ανθρώπων; Η κυριαρχία του κρατισμού οδηγεί σε ένα προγραμματισμένο χάος, μέσα στο οποίο οι μόνοι που πλουτίζουν είναι η κρατική νομενκλατούρα και οι αρπακτικές συντεχνίες.

Το δεύτερο επιχείρημα είναι ότι σε μία ελεύθερη οικονομία, χάρις στον διαχωρισμό μεταξύ οικονομικής και πολιτικής εξουσίας, η καταπίεση που μπορεί να ασκήσει η πολιτική εξουσία δια του κατατρεγμού των αντιφρονούντων είναι σημαντικά μικρότερη. Αντιθέτως, σε μία οικονομία όπου το κράτος αποτελεί τον μόνο ή τον κύριο εργοδότη, η παλαιά αρχή «ὁ μή ἐργαζόμενος μηδέ ἐσθιέτω» αντικαθίσταται από την αρχή «ὁ μή ὑπακούων μηδέ ἐσθιέτω».

Το τρίτο επιχείρημα είναι ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να υποτάσσεται διαρκώς σε διαταγές, ελέγχους, εξαναγκασμό για την επίτευξη σκοπών τρίτων, αντιμετωπίζοντας μία πανίσχυρη κρατική οντότητα που μπορεί να του υπαγορεύει τις πεποιθήσεις της, να ελέγχει την εργασία του και να δημεύει την περιουσία του, αρκεί να συγκεντρώνει μία περιστασιακή εκλογική πλειοψηφία.

Ο κρατισμός συνθλίβει την υπέρτατη ανθρώπινη αξία, την ατομική ελευθερία.

*Νομικός-Οικονομολόγος

kchristidis@hotmail.com