Γράφει ο Τηλέμαχος Μαράτος*

Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 31 Οκτωβρίου 2015

Πιθανώς να μην συνηθίζεται να επαινεί κανείς την ίδια εφημερίδα όπου γράφει. Είναι όμως μεγάλη ανακούφιση να βλέπει κανείς, επί τέλους, μία εφημερίδα που δεν φοβάται να δηλώνει στην επώνυμη αρθρογραφία της ότι δεν είναι αριστερή. Απόδειξη, επί πλέον, ότι η «δεξιά» αποτελεί, πάντοτε, ένα μεγάλο κομμάτι της ραχοκοκαλιάς του έθνους, – όπου το «έθνος» δεν είναι κακή λέξις. Όπου εμφανίζονται πλήθος παιδιά με την στολή της ΕΟΝ, φωτογραφία του Στρατάρχου Παπάγου και άλλα πολλά. Ανακούφιση και ικανοποίηση τέλος, όταν ο ίδιος γράφει σε αυτήν την εφημερίδα.

Όσον αφορά στα επίκαιρα, ιδιαίτερο έπαινο ας μου επιτραπεί να εκφράσω στον συνεργάτη Α.Π. Δημόπουλο για το άρθρο του «Οι Μικροί Μπολσεβίκοι» της Πέμπτης 29 τρέχοντος. Αναφερόμενος στην απόφαση του G. Depardieu να αποδράσει από το ληστρικό σοσιαλιστικό καθεστώς της Γαλλίας και (αντιγράφω) … «από την αντίληψη ότι ο πολίτης… οφείλει να εκχωρεί το προϊόν της επιτυχίας του στην πολιτική τάξη, για να μισθοδοτεί την πελατεία της και έτσι να διαιωνίζει την εξουσία της»

Αυτό είναι στην ουσία το πολιτικό πρόβλημα σήμερα στην Ελλάδα φτιασιδωμένο με μύρια σύννεφα καπνού και προπαγάνδας που τυφλώνουν τα πλήθη, και δίνουν – με μεγάλη επιτυχία – την εντύπωση ότι είναι «λαϊκισμός» και μάλιστα κατηγορούνται γι’ αυτό. Δίνουν έτσι την εντύπωση στον λαό ότι «παλεύουν» και «ματώνουν» προς το συμφέρον του, ενώ πρόκειται για μία καθαρή ληστεία – με την βία- που έχει παντού, χωρίς εξαίρεση, την δημιουργία μιάς νομενκλατούρας. Μιας παρέας , που στηρίζεται από πλήθος μικρότερες, σαν τις αγέλες αρπακτικών που συνωστίζονται πάνω στο άτυχο θήραμα μόλις πέσει. Έτσι δαγκώνονται με υλακές στην προσπάθεια να προλάβουν να αρπάξουν ένα κομμάτι…

Ακριβώς έτσι, βλέπουμε τώρα τον «αγώνα» κάθε συνδικάτου να κρατήσει στα δόντια του ότι έχει αρπάξει σε βάρος των άλλων. Τα παραδείγματα έρχονται καθημερινά στις ειδήσεις – και θα συνεχίσουν. Επιλεκτικά βλέπουμε σήμερα τον «αγώνα» των φαρμακοποιών. Αξίζουν την συμπάθειά μας όταν πασχίζουν να μας πείσουν ότι …κλειστά Φαρμακεία είναι …προς το συμφέρον μας. Δύσκολος αγώνας για όποιον έχει ταλαιπωρηθεί με αγωνία να ανακαλύψει το ανοιχτό Φαρμακείο, που μας παραχωρούν με αυτοθυσία, σε ένα πίνακα φωτισμένο με την μικρότερη λυχνία που έχει εφεύρει η τεχνολογία και μας στέλνει στην γωνία «Ηρώων Πολυτεχνείου και Ανδρέα Παπανδρέου», νυχτιάτικα. Για να πάμε να τους καταθέσουμε τα χρήματά μας.

Δεδομένου ότι απλώς πουλάνε φάρμακα συσκευασμένα, δύσκολο να πιστέψουμε ότι τα παρασκευάζουν στο γουδοχέρι – επιστημονικά. Όχι, ο σκοπός είναι εθνικός. Να υποστηρίξουν την Εθνική Φαρμακοβιομηχανία, αλλά και λαϊκός, γιατί θα εισβάλλουν τα «Καρτέλ» – έννοια νεφελώδης και απειλητική σε μία χώρα που εισάγει σχεδόν το σύνολον των αναγκαίων.

Εάν επιτρέπεται μικρή αναφορά στον Αριστοτέλη η Ουσία βρίσκεται στον Σκοπό. Ποιος είναι ο Σκοπός των φαρμακείων; Δεν είναι ο βιοπορισμός των φαρμακοπωλών. Είναι η πρόσβασις των πολιτών (όχι των πωλητών) στα φάρμακα. Pari passu, ο σκοπός των οδοκαθαριστών δεν είναι η απασχόλησίς τους, κ.ο.κ. Για όλα τα κλειστά επαγγέλματα.

Γνωστά βέβαια όλα αυτά. Αλλά παρά ταύτα οι αγώνες υπέρ των προνομίων – εναντίον όλων των άλλων – εμφανίζονται ως «κεκτημένα» – διαρπαγμένα από ψηφοθηρικές και ψηφο – διαπραγματευτικές πρακτικές αιώνων.

Πόσων αιώνων; Οι πάμπλουτοι Ρωμαίοι πατρίκιοι φρόντιζαν να διατηρούν τις δημόσιες σχέσεις τους πετώντας στο πλήθος χούφτες νομίσματα, καθώς περνούσαν μεταφερόμενοι στα φορεία τους. Έχει μείνει ιστορική η φράση του Ιουβενάλη «Άρτον και Θεάματα», εννοώντας παντός είδους παροχές στον λαό. Ήδη πολύ σύντομα μετά την εποχή του Αυγούστου, ο Αυτοκράτωρ ανέβαινε στον θρόνο στις πλάτες των πραιτοριανών και αργότερα του στρατού, ιδίως εκείνων που ήταν στις επαρχίες. Όλοι ήξεραν όμως ότι κατά την στέψη του ο Αυτοκράτωρ μοίραζε στους στρατιώτες – το συνδικάτο των λεγεωναρίων – ένα τεράστιο ποσό. Συχνότατα η προσδοκία (και υπόσχεσις) αυτού του δώρου ήταν και ο λόγος της ανατροπής (και βιαίου θανάτου) που τον περίμενε με την σειρά του. Γι΄αυτό πολλοί αντισταθήκανε με βία στην ανακήρυξή τους στο ύπατο αξίωμα.

Από πλευράς ηθικής και πολιτικής ιστορίας, δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Πάντοτε οι πολιτικοί προσπαθούσαν να εξαγοράσουν την συνείδηση – πρώτα – και, εν συνεχεία την υποστήριξη και την ψήφο των πολιτών με παροχές κάθε είδους. Παροχές βεβαίως εις βάρος άλλων. Η παροχή νομισμάτων ήταν βεβαίως κάπως χοντροκομμένη για τα δικά μας μέτρα. Τώρα υπάρχουν ισοδύναμα. Αντί για τα νομίσματα των Ρωμαίων πετάνε παρόλες, υποσχέσεις, αγώνες αιματηρούς με τους βαρβάρους.

Έρχεται όμως η ώρα που το «πόπολο» καταλαβαίνει ότι τα προνόμια για όλους σημαίνουν προνόμια για κανέναν. Βλέπει να εμφανίζονται – σαν τα σαλιγκάρια μετά την βροχή ένας-ένας οι εκατομμυριούχοι προστάτες των «μη προνομιούχων». Δυσανασχετεί και εξοργίζεται.

Θα του άρεσε βέβαια η «αναδιανομή» να εσήμαινε αποκλειστικώς διανομή της περιουσίας των άλλων. Τώρα βλέπει ότι ό «εξισωτισμός» σημαίνει ότι όλοι μένουν εξίσου «ταπί και ψύχραιμοι». Ψύχραιμοι;

Παίζεται.

*Πλοίαρχος Ε.Ν., Συγγραφέας